22/9/1948 Κερατσίνι

Στις 22 Σεπτέμβρη 1948, ώρα 4 μμ , στο Κερατσίνι κοντά στη Σπηλιά του Κουλού (μετέπειτα ονομάστηκε "Απαγορεύεται"), ο Δημήτρης Παρασάκης του Θεοδώρου πήγε για ψάρεμα με 3 φίλους. Ο ίδιος πήδηξε από τη βάρκα προκειμένου να κολυμπήσει. Περίπου 5 μέτρα από την ακτή, δέχτηκε δύο επιθέσεις από έναν καρχαρία. Κατά την πρώτη επίθεση, ο καρχαρίας του έφαγε το χέρι μέχρι την ωμοπλάτη. Τότε φώναξε πρός τους φίλους του "Γιώργο, σώσε με!". Το κήτος (μήκους περίπου 6,4 μέτρων) επανήλθε και τον κατάπιε από το κεφάλι εώς την οσφυϊκή χώρα. Οι φωνές των τριών νέων τράβηξαν τον προϊστάμενο του λιμεναρχείου ο οποίος αντικρύζωντας τον καρχαρία τράπηκε σε φυγή με τη λέμβο του.

(πηγή Εφημερίδα "Ελευθερία", 23/9/1948 σελ. 1)

Αξίζει να σημειωθεί οτι στην Ελλάδα υπάρχουν 16 καταγεγραμμένες επιθέσεις. Υπάρχει έναν μεγάλο κενό στην παρακολούθηση του φαινομένου κατα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας κάτι που ίσως καθιστά το νούμερο μας υποτιμημένο (μάλλον τότε είχαμε πιο σοβαρά προβλήματα για να ασχοληθούμε).

Παρά την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση οτι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν Μεγάλοι Λευκοί, οι τρείς από αυτές τις επιθέσεις προέρχονται διαπιστωμένα από λευκούς (Κέρκυρα, Κορινθιακός Κόλπος, Κως). Για τα περισσότερα όμως συμβάντα απλά δε γνωρίζουμε το είδος, οπότε ίσως και περισσότερα να αφορούν τον λευκό.

Παρόλα αυτά, ο αριθμός των επιθέσεων είναι ασήμαντος. Τα τροχαία σκοτώνουν στην Ελλάδα σε ένα Σαββατοκύριακό περισσότερο κόσμο από ότι οι καρχαρίες σε 2.500 χρόνια καταγεγραμένης ιστορίας επιθέσεων.

Τέλος, να αναφέρουμε οτι σύμφωνα με διάσπαρτες πηγές ο ρεμπέτης Μάρκος Βαμβακάρης συχνά άραζε μετά τη δουλειά του στη περιοχή "Απαγορεύεται" με τους φίλους του και φούμαραν κοιτάζοντας τη θάλασσα.

*Στη φωτό του θέματος, βλέπουμε Μεγάλο Λευκό που πιάστηκε στην Χαλκιδική το 1985.

Chesty Morgan: big tit stardom in the 60s

Η Chesty Morgan (αληθινό όνομα Lillian Wilczkowsky και αργότερα Lillian Stello) γεννήθηκε στη Πολώνία το 1928. Μετακόμισε στην Αμερική το 1958 περνώντας πρώτα από το Ισραήλ. Ήταν χαρακτηριστικά μικροσκοπική.

Αρχικά, παντρεύτηκε έναν Αμερικάνο, ο οποίος σκοτώθηκε σε ληστεία. Το 1974 παντρέυτηκε τον παίχτη του baseball Dick Stello, ο οποίος χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και πέθανε.

Εμφανιζόταν γυμνή σε μαγαζιά και το νούμερό της είχε τον απλό, κατανοητό και δικιολογημένο τίτλο "Τα μεγαλύτερα φυσικά βυζιά στο κόσμο" (The World's Largest Naturally Occurring Bosom).

Έπαιξε σε δύο ταινίες τύπου sexploitaion, το "Double Agent 73" (1974) και το "Deadly Weapons" (1973), με σκηνοθέτη τον Doris Wishman. Το 1976 της ζητήθηκε να παίξει ένα ρόλο στη ταινία του Federico Fellini, "Casanova".

Δώρο μία φωτό από το ρόλο της στο Casanova:

η σκιά

Ηταν 11:00 μμ. Βγήκα απο το σπίτι, έβαλα μπρός τη μηχανή του αυτοκινήτου για να ζεσταίνεται. Περίμενα λίγο...ασυναίσθητα κοίταξα στον καθρέφτη. Καθώς άνοιξε η γκαραζόπορτα...ήταν εκεί...αιωρούνταν άσκοπα...περίμενε την κατάλληλη ώρα να επιτεθεί ή έψαχνε για παρέα. Μία μονάχική σκιά μέσα στο φεγγαροφωτισμένο σκοτάδι. Βγήκα έξω και τη φωτογράφησα. Έκανε μία κυκλική κίνηση σα στροβίλισμα και εξαφανίστηκε στον ουρανό. Ποτέ να μην ξανάρθει ευχήθηκα... δεν έχω άλλο οίκτο ούτε συμπάθεια για άγνωστα αντικείμενα που αιωρούνται πίσω από τη πλάτη μου ένα ήσυχο βράδυ με ουρανό που φωτίζει από τα άστρα. Να πάνε αλλού...εξάλλου...που ήταν όταν τα φώναζα...όταν ήμουν μονος και τα χρειαζόμουν.

Body Count: Cop Killer (1992)

Η εικόνα της μπάντας ήταν σα να βλέπεις 10 μέλη από συμμορία του LA να περπατάνε στο δρόμο (οι μουσικοί ήταν 5 άτομα αλλά πάντα φέρνανε και παρέα για ξύλο). Ρόπαλα baseball, μάσκες του σκί, μάσκες του hockey στο πάγο, που και πού φέρνανε και ένα pitbull για φωτογράφηση.

Αρχικά ο δίσκος περιείχε το τραγούδι Cop Killer. Μετά το βγάλανε. Γενικά ήταν μια κυκλοφορία τίγκα στα σουξέ. Είχε το Body Count's in the House (soundtrack του Universal Soldier), το There goes the neighnorhood, το KKK Bitch ακόμα και μία μπαλάντα που ο Ice-T κλαίει για τους φίλους του που έφυγαν!

Ο ήχος τους ήταν ένα μίγμα από metal, rock n roll, rap, με σόλο, ήχο έτσι ψιλοβρώμικο, αρκετά τσαμπουκαλεμένο με αρκετές μεσαίες για extra βρωμιά. Οι στίχοι ηταν λίγο αστείοι, είχαν τα γνωστά κόμπλεξ τύπου "Αυτοί οι νέγροι παίζουν τόσο καλά που μας κλέψανε τις γκόμενες, πάει η γειτονιά..." (There goes the neighborhood). Είχαν και ένα τραγούδι για voodoo, και καλά σου λέει αφού οι λευκοί παίζουν σατανικό metal και πουλάνε, εμείς θα παίξουμε metal για το voodoo που στη τελική στη Ν. Ορλεάνη το voodoo παίρνει και δίνει. Υπήρχε φυσικά και το KKK Bitch στο οποίο ο Ice-T λέει εκείνη την ιστορία που σε μία περιοδεία των Body Count γάμησε τη κόρη του αρχηγού της Ku Klux Klan. Συμβαίνουν αυτά κάθε μέρα.

Γενικά, το album θα μείνει στην ιστορία, δυστυχώς όμως τα επόμενα άλμπουμ ήταν για τον πούτσο. Είναι ότι πρέπει για μπυροκατάσταση και απευθείας μετάφραση των στίχων στα ελληνικά για να κλάσουμε στα γέλια. Και στα καπάκια να δείς επεισόδιο του Law and Order για να δείς τον Ice-T να υποδύεται τον αστυνομικό.

UFC 107: Penn vs Sanchez

Πριν το περασμένο Σάββατο τα νιάτα του ΜΜΑ υπήρξαν ηχηρά. Ο Diego Sanchez υπήρξε αναιδής μιλώντας για τον BJ Penn. Μίλησε ως εαν να μιλούσε για έναν πρωτάρη. Μίλησε ως εαν να μιλούσε για κάποιον που φοβάται να παλαίψει, που φοβάται να ρισκάρει, που φοβάται μή ματώσει. Η μαχητική ανωτερότητα του BJ όμως, έκανε το νιάτο να ματώσει. Η εμπειρία υπερνίκησε τον ενθουσιασμό.

Γενικά, η μάχη δε πήγε καθόλου στο έδαφος, παρόλες τις takedown προσπάθειες από τον Diego. Ο Penn αμύνθηκε λές και ζύγιζε 200 κιλά. Το χαμηλό κέντρο βάρους του έδινε σταθερότητα βράχου. Στο stand up game είδαμε 4 γύρους χαβανέζικης ανωτερότητας απο τον Penn, ο οποίος πρέπει να χτυπήθηκε μόνο από ένα (ίσως μισό) uppercut. Κίνηση, footwork και χέρια που υπερτερούσαν σαφώς του ισπανόφωνου πιτσιρικά. Ήδη από τον 1ο γύρο κάπου στα 28 δευτερόλεπτα είδαμε ένα σφυροκόπημα που κράτησε περίπου μισό λεπτό.

Στο 2ο λεπτό του 5ου γύρου με μία δεξιά ψηλή κλωτσιά στο κούτελο, ο BJ ανάγκασε τους γιατρούς να σταματήσουν τον αγώνα λόγω ακατάπαυστης αιμοραγίας. Το άνοιγμα στο κούτελο του Sanchez ήταν σα τη σχισμή στα κουτιά των ΕΛΤΑ , που πετάμε τα γράμματα. Σε μία ένδειξη χαράς ο BJ Penn έγλυψε το αίμα του αντιπάλου του από τα γάντια του. Πολύ ενδιαφέρον.

O BJ Penn είναι ένα φαινόμενο, παράδειγμα προς μίμιση για κάθε άνθρωπο που έχει ένα όνειρο και θέλει να το ακολουθήσει. Στα 19 του ξεκίνησε μαθήματα Brazilian Jiu Jitsu και σε 3 χρόνια πήρε τη μάυρη ζώνη, κάτι που στους περισσότερους παίρνει 7-10 χρόνια. Στην καριέρα του στο MMA είναι άφταστος, με μοναδικό ίσως ενδιαφέρον αντίπαλο πια τον Aoki, ο οποίος παρόλο που θα κάνει σύντομα τα πρώτα του βήματα επί Αμερικανικού εδάφους έχει εκφραστεί αρνητικά πρός το UFC.

Στην υπόλοιπη κάρτα o Frank Mir δυστυχώς κέρδισε τον Γάλλο Cheick Congo σε χρόνο dt και έτσι μάλλον ακόμα έχει ελπίδες για ενα rematch με τον Brock Lesnar. O Kenny Florian κέρδισε τον Clay Guida και ο Paul Buentello έχασε από τον Ολλανδό Struve.

Δώρο άλλη μία φωτό με τη φάτσα του Sanchez μετά τον αγώνα.

Azlea Antistia: The ultimate pussy cat

Γεννημένη στη California στις 18 Οκτωβρίου 1976, με μπλέ γατίσια μάτια (που θύμιζαν την αξέχαστη Chasey Lane) και μαύρο μαλλί. Είχε μεγάλους πλαστικούς βύζους και ύψος 1.55 μ. Η καριέρα της κράτησε από το 1998 εώς το 2003. Σε αυτή τη περίοδο η κοπέλα μας πήρε μέρος σε περίπου 70 ταινίες.

Ξεκίνησε ώς μοντέλο για τη μάρκα jeans Guess. Σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ιαπωνία γνώρισε τον pornostar Sean Michaels ο οποίος της μίλησε για τη δουλειά του. Εκείνη έδειξε ενδιαφέρον. Αμέσως νοίκιασε ένα κάρο τσόντες και άρχισε να τηλεφωνεί σε πρακτορεία καταλήγοντας σε 2-3 εταιρείες με τις οποίες θα μπορούσε να συνεργαστεί. The rest is history.

Πρίν γίνουν όλα αυτά, η ίδια λέει οτι δεν είχε δεί ποτέ τσόντα. Σα δεύτερη δουλειά χόρευε σε strip clubs της Ν. Καλιφόρνιας.

Αγαπημένο της φαϊ δήλωνε τη σοκολάτα. Επίσης, έχει μεγάλη φοβία για τα αεροπλάνα.

Η ίδια δήλωνε λάτρης του πρωκτικού έρωτα.

Θα τη θυμόμαστε γιατί έπιανε το κουνέλι και το'κανε στιφάδο. Μία αληθινή εργάτρια του χωραφιού. Τίμια.

Θα μας μείνει η απορία όμως. Τι στον πούτσο κάνει σήμερα και γιατί εξαφανίστηκε έτσι ξαφνικά?

Loch Ness Monster: Αμφισβητίες του οφθαλμοφανούς

Ναι, όλοι θα θυμόμαστε τη πρώτη φορά που ακούσαμε για το τέρας του Λόχνες. Εγω ήμουν περίπου 10 χρονών και φυσικά πίστεψα σε αυτό χωρίς 2η σκέψη. Ακόμα πιστεύω δηλαδή. Πριν 8-9 χρόνια βρέθηκα στη Λοχνές με ένα κάρο φίλους. Η αλήθεια είναι οτι δεν είδαμε τίποτα. Ούτε κεφάλια να ξεπροβάλουν απο το νερό, ούτε γίγαντες να τρώνε αμάξια με τους οδηγούς μέσα, τίποτα. Οπότε απλώς ήπιαμε μερικές μπύρες με τους Σκοτσεζοβλάχους, προσπαθώντας να καταλάβουμε ποια ήταν η πιό άσχημη γυναίκα του bar (ομορφες δεν υπήρχαν). Την άλλη μέρα πήραμε κάτι σουβενίρ και φύγαμε.

Φυσικά το οτι δεν είδαμε το τέρας, δε σημαίνει οτι δεν υπάρχει κιόλας. Μπορεί να ήταν διακοπές, να κοιμόταν ή και να είχε πάει στο τοπικό μπουρδέλο να ξεδώσει (δύσκολοι καιροί για τέρατα).

Κατα καιρούς πολλοί είναι αυτοί που εχουν συναντήσει τη Nessie και μερικοί από αυτούς μάλιστα την έχουν φωτογραφήσει. Η αγαπημένη μου φωτο είναι αυτή που η ψιψίνα έχει βγάλει το κεφάλι της και παίρνει λίγο αέρα πρωτού ξαναβυθιστεί στα απύθμενα νερά της λίμνης:
Τη θυμάμαι αυτή τη φωτό από πολύ παλιά, από ένα βιβλίο ανάγνωσης στη τάξη των αγγλικών. Χωρίς πολλά - πολλά, η φωτό είναι αληθινή. Τελεία και παύλα. Όποιος διαφωνεί ας αναλογιστεί το εξής:

(αν εσύ ο αναγνώστης έχεις δεί ποτέ τον Ομπάμα μπροστά σου, τότε αγνόησε την επόμενη παράγραφο)

Ο Ομπάμα υπάρχει? Αν απαντήσεις "Ναι υπάρχει" τότε θα σε ρωτήσω "Πού το ξέρεις?" και σύ θα μου απαντήσεις "Τον βλέπω στις ειδήσεις, τον βλέπω στις εφημερίδες..." και γώ θα σου απαντήσω "Αρα, επειδή τον βλέπεις σε φωτογραφίες, υπάρχει!!! Ε, πάρε τα 'ρχίδια μου ρε τσουρεκλεμέ να μάθεις να προσκυνάς την αλήθεια και τους ανθρώπους που μιλάνε σωστά". Υπο ιδανικές συνθήκες, θα πεταχτεί και κάποιος τυχαίος φίλος μου, να σου πεί "Πωπω μαλακα, σε γάμησε ο μάστορας!!!" , γιατί είμαι μάστορας και αυτό είναι αληθινό. Το στύλ μου είναι απροσπέλαστο και ικανότητές μου απεριόριστες. Το λένε και άλλοι, όχι μόνο εγώ.

Για να μη ξεφεύγουμε όμως, η ουσία είναι μία. Πιστεύεις οτι υπάρχει ο Ομπάμα, επειδή τον βλέπεις στις φωτό. Άρα δε μπορείς να μη πιστεύεις στο τέρας του Λοχνές, εφόσον υπάρχει η παραπάνω φωτό.

Βέβαια, επειδή εμείς σκεφτόμαστε ορθολογικά, δε σημαίνει οτι το ίδιο κάνει και ο υπόλοπος κόσμος. Ετσι, λοιπόν βρέθηκε μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι βάλθηκαν να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα της φωτογραφίας. Συγκεκριμένα, κατασκέυασαν το επόμενο εξοργιστικό σενάριο. Η φωτό, λένε (οι ηλίθιοι), δείχνει τη προβοσκίδα ενός ελέφαντα που κάνει μπάνιο στη λίμνη Λοχνές. Στο ερώτημα του "Τί κάνει ένας ελέφαντας στη Β. Σκωτία?" απαντάνε "Ανήκει σε ένα περιοδεύον τσίρκο και το αφεντικό άφησε το ελεφαντάκι να δροσιστεί στα παγωμένα νερά της λίμνης".

Αν προσωπικά τους είχα μπροστά μου, θα πήγαινα στη κουζίνα, θα έκοβα ένα μάτσο τρίχες από τον κώλο μου, θα τις έβαζα σε ένα ωραίο σάντουιτς και θα τους κέρναγα. Ένα κωλοτριχοσάντουιτς κερασμένο για τα παιδιά που πετάνε μαλακίες. Κατα προτίμηση, εκείνη την ώρα θα πέρναγε και ο φίλος Τόλης που είχε ξεράσει πάνω μου σε ένα πάρτυ, με ορμή περισσή, και θα τους έριχνε έναν πίδακα με άρωμα φέτας/κρασιού και σκατίλας μωρού, όπως είχε κάνει και σε μένα. Τέλος πάντων, οι ηλίθιοι το τράβηξαν αρκετά ωστέ να ζωγραφίσουν το ψέμα τους.


Τα συμπεράσματα δικά σας. Εγω απλά να πώ οτι κατα τη ταπεινή μου γνώμη, κάποιες φορές ο αμφισβητίας είναι ένας ανίκητος μαλάκας, βυθισμένος στη ματαιοδοξία και το ψέμα του. Αν το μυαλό σου έχει στερέψει, μή παραπληροφορείς τους άλλους. Κάτσε σπίτι και παίχ'τον.

Δύο πρόβατα που γνώριζαν πολλά...

Έπεφτα για τόση ώρα που ξέχασα πού ήμουν…πως είχα βρεθεί εκεί…έπεφτα και έπεφτα μέχρι που η πτώση έμοιαζε στάσιμη …σα να κάθεσαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και να σκέφτεσαι τη ζωή σου. Είναι σα να κρυώνεις… κουλουριάζεσαι στο βυθό του κόσμου και περιμένεις… εκεί βρίσκεται το κουφάρι σου …άψυχο …νοσηρό …
Οι εχθροί σου σε περιτριγυρίζουν , ανάβουν μια φωτιά και περιμένουν… περιμένουν τη τελευταία σου ανάσα… τη τελευταία σταγόνα της ζωής σου. Η κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας είναι ένα προχωρημένο χόμπι για τους πεινασμένους επισκέπτες και αυτός ο κόσμος ξέρει να πηγαίνει μπροστά.

Η διαίσθησή μου έλεγε ότι ήμουν περικυκλωμένος. Άνοιξα τα μάτια αλλά στο σκοτάδι της αβύσσου δε μπορούσα να δω. Κάτι σκιές λίγο πιο σκοτεινές από το φυσικό σκοτάδι, σα χέρια με μακριά δάχτυλα μου έδωσαν κάτι να κρατήσω. Ένα φώς σα κερί που τρεμοσβήνει άναψε και είδα το σημείωμα…

Όταν σταμάτησα να διαβάζω ήμουν πάλι έξω από τη σκηνή. Αντίκρισα τον γίγαντα που με είχε αφήσει να μπω. Γύρισα τη πλάτη μπερδεμένος…τυλιγμένος στην απορία…αυτή η νέα τροπή των πραγμάτων δε θα με βγάλει κάπου καλά. Όλα γίνονται πιο θολά κάθε ώρα που περνάει.

Βγήκα από το δάσος και περπάτησα λίγο ακόμα. Είδα δύο λευκές μορφές ανάμεσα στα δέντρα. Δύο πρόβατα περίμεναν να μου μιλήσουν. Δεν ήταν απλά πρόβατα. Ήταν γνώστες… ψυχές … ικανές να μου εξηγήσουν αυτά που δεν ήμουν έτοιμος να ακούσω. Έτρεξα κατά πάνω τους. Έπιασα το πρώτο και έχωσα τα δάχτυλά μου μέσα στα μάτια του. Άρχιζε να βελάζει και να σκούζει… έχωσα πιο βαθιά τα δάχτυλα μέχρι που οι εγκεφαλικές ουσίες είχαν πασαλείψει τα χέρια μου. Άρχισα να γλύφω τα δάχτυλά μου. Κόλλησα το στόμα μου στο μάτι του και άρχισα να τρώω ότι έβγαινε. Ρουφούσα γνώση από την άλλη πλευρά του γαλαξία. Ποτέ δεν είχα φανταστεί τι υπάρχει εκεί απέναντι. …ω παντοδύναμοι… έχω τόσα να κατανοήσω… έτη φωτός να διαβώ…πριν κοιμηθώ. Αφού ξεκοίλιασα και το δεύτερο πρόβατο κατέρρευσα. Το καινούριο μου μοβ κορμί είχε ζήσει αρκετά για μία μέρα. Σύντομα ο πολιτισμός θα ξανάβγαινε στους δρόμους. Ήταν ώρα να κρυφτώ και πάλι.

Strikeforce 7-11-2009: Emelianenko vs Rogers

Δεν υπάρχουν λόγια να πεί κανείς. Ο Fedor Emelianenko απλά δεν είναι θνητός. Για κάποιο λόγο ο τύπος δεν ένιωσε πόνο όταν έσπασε η μύτη του. Η γροθιά jab του αήττητου (10-0) Rogers τον έβλαψε λίγο παραπάνω από χειραψία και αυτό ήταν όλο. Είδαμε μία φοβερή μάχη με τον Fedor να μη τελειώνει τον αντίπαλό του στο 1ο γύρο, κάτι που έχει να συμβεί από το 2006 στον αγώνα του με τον Mark Coleman.

Πρέπει να παραδεχτούμε τον Brett Rogers και να του δώσουμε συγχαρητήρια, καθώς έδειξε οτι αποτελεί πολύ επικίνδυνo αντίπαλο για μαχητές παγκόσμιας κλάσης. Πολύ καλό box, dirty box και muai tai γονατιές. Σε μία στιγμή μάλιστα στο 1ο γύρο έπιασε τον αντιπαλό του με Ground and Pound. Ο 29χρονος Αφρο-αμερικάνος για λίγο πήγε να γίνει για τον Emelianenko οτι ήταν ο Buster Douglas για τον Mike Tyson.

Πέρα από τις καλές στιγμές του Rogers (ο 1ος γύρος ίσως να ήταν ισόπαλος), ο Emelianenko έλεγξε τον αγώνα και στο 2ο γύρο με δεξί overhand εστειλε τον Brett να μετράει προβατάκια φιλώντας το καναβάτσο. Είδαμε box, sambo (armbar), muai tai (γονατιές Rogers στο φράχτη)και αρκετή πάλη. Ο Ρώσος είναι απλά αδύνατον να ηττηθεί και αυτή είναι μία πραγματικότητα με την οποία οι οπαδοί του αθληματος θα πρέπει να συμβιβαστούν.

Στην υπόλοιπη κάρτα ο Werdum κέρδισε τον Silva σε μία heavyweight μάχη οπου όλα έδειχναν οτι ο "Bigfoot" Silva θα κέρδιζε. Ο Shields κέρδισε τον Mayhem Miller (για τον middleweight τίτλο) σε μία αρκετά βαρετή μάχη 5 γύρων. Ο Mousasi κέρδισε τον Sokoudjou αλλά έχασε τη φήμη του μακράν ανίκητου Ολλανδού. Ο Sokoudjou έδειξε οτι είναι master στο judo καθώς κυριάρχησε στα takedowns. Το επίπεδο της κάρτας ήταν πολύ ανώτερο της μέσης κάρτας UFC. Πάντα τέτοια!

και φυσικά ένα videaki από το KO:

я люблю женские груди

... ένας άνθρωπος μιλάει μόνος του βουτώντας μπισκότα στις φακές...τα μπισκότα μουλιάζουν...σαπίζουν και βγάζουν σκουλήκια...ξυπνάς και βουτάς μεσα στο πιάτο. Τρώς φακές, τρώς και σκουλήκια, φτύνεις τις φακές... κάποιος σε κοιτάει...κάποιος σε ακούει...και κάποιος άλλος αδιαφορεί. Τα μπισκότα είναι δύναμη... μα χωρίς ελικόπτερα είναι λίτρα λιωμένο βυνίλιο μέσα στη σιντιέρα. Δέκα βήματα παρακάτω ΈΝΑς ψηΛΟΣ τρώει ωμό κιμά με μπαχαρικά. Που θα τελειώσει η αηδία? Που θα τελειώσει η σιωπή? Όταν ανάσκελα μας βρούνε, θα'χει ο άγνωστος χεστεί. Μη ξεχάσεις να ... Ω θεοί... Μιά κωλάρα αλειμμένη με λάδι στη παραλία. Μακρυά ξανθά μαλλιά. Βρέχουν λάδι οι ουρανοί πάνω στη κολάρα τη τρανή...και 'μεις πίνουμε μπύρα και γελάμε....χοντροί σα ξεπλυμένες φάλαινες...σα τρυπημένες γλώσσες των emo. 6 λίτρα εμετός σε μπουκαλάκια μισόλιτρα (χωρίς ανθρακικό). Η τελευταία παραγγελία πριν ξαπλώσουμε να ξεκουραστούμε...βαλτέεεεεεε νααα φάααααμεεεεεε....πές μας που πάει ο άνθρωπος.

Brujeria: Matando Gueros (1993)

Μία μπάντα που υποτίθεται οτι την αποτελούσαν μέλη της Μεξικάνικης μαφίας. Στην πραγματικότητα ήταν το project του κιθαρίστα των Fear Factory, Dino Cazares. Ο τίτλος του 1ου τους άλμπουμ ήταν αρκετά ακραίος, καθώς "Matando Gueros" σημαίνει "Σκοτώνοντας Λευκούς". Να το εκλάβουμε ως χιούμορ? Τέλος πάντων. Η θεματολογία τους πραγματευόταν την προώθηση της παράνομης μετανάστευσης και τι άλλο? Το σκότωμα λευκών. Ποοολύ ωραία...

Ο ήχος τους ήταν σα να ακούς Fear Factory με λίγο άκυρα στοιχεία όπως punk (για παράδειγμα) και φωνητικά που ακούγονται σα να μιλάει φωναχτά ή να καθαρίζει το λαιμό του ένας τσαντισμένος Μεξικάνος.

Το εξώφυλλο ήταν ένα κομμένο κεφάλι. Ένας φίλος κιθαρίστας μου είχε πεί την εξής ιστορία: το κομμένο κεφάλι άνηκε σε κάποιο μαφιόζο ο οποίος βρέθηκε δεμένος σε γραμμές τρένου μετά από ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Η ιστορία έλεγε επίσης οτι κάποιος συγγενής έκανε μύνηση στη μπάντα για ψυχική οδείνη. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν επηρέασε προς το καλύτερο ή το χειρότερο τη μουσική της μπάντας.

1732-1782 (۝) : 50 αυτόνομα ενεργειακά χρόνια με Χιονοβολταϊκή© τεχνολογία

Όπως προείπαμε οι Παγογενείς ήταν μία ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ράτσα σε θέματα κουλτούρας αλλά και τεχνολογίας. Είδαν πολλούς αιώνες πρίν τον άνθρωπο την ανάγκη για έναν πράσινο/οικολογικό τρόπο ζωής. Το πρόβλημα ήταν ότι τον είδαν τόσο νωρίς που ακόμα δεν είχε γεννηθεί το πρόβλημα της ρύπανσης ή της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Μετά από άπειρες συναντήσεις μεταξύ του Αρχηγού “kus mun lun” (στη τοπική διάλεκτo γραφόταν «ǘﭯﭜﭳ»), της θρησκευτικής ηγεσίας αλλά και των ειδικών επιστημόνων για θέματα πράσινης ανάπτυξης η απόφαση έτυχε παγκόσμιας αναγνώρισης και αποδοχής.:

Προκειμένου να επιτύχουν πράσινη ανάπτυξη, έπρεπε πρώτα να επιτύχουν ρύπανση, μόλυνση και οικολογική καταστροφή. Μεγάλα ποσά δαπανήθηκαν από τον προυπολογισμό του Κράτους (τον περίφημο «παγολογίσμό», ή στην τοπική διάλεκτο «€¥Ҹ») προκειμένου να δημιούργηθούν οι συνθήκες και οι ανάγκες για πράσινη ανάπτυξη. Κατόπιν πορίσματος της ειδικής επιτροπής επιστημών αποφασίστηκε ότι ο γρηγορότερος τρόπος να επιτύχουν τη περιβαλλοντική μόλυνση που επιθυμούσαν ήταν να προσθέσουν κάρυ, κόλιανδρο και κανέλλα στην ημερήσια ποσότητα παγοφυστικίων που παραδοσιακά απολάμβαναν οι πάντες με ένα ουισκάκι κάθε βράδυ. Αυτό αύξησε τη παραγωγή μεθανίου από τον παγογενή οργανισμό κατά 900% με τα γνωστά αποτελέσματα. Κάποιοι λένε ότι ο άνθρωπος ήταν μόνο υπεύθυνος για ένα μικρό μέρος της τρύπας του όζοντος και κατά το μεγαλύτερο μέρος ήταν οι Παγογενείς.

Οι συνθήκες ήταν πλέον ώριμες για να δουλέψουν πάνω στο νέο project οι ειδικοί επιστήμονες. Μέρες και νύχτες έκατσαν και σχεδίασαν το ενεργειακό μελλον της Ανταρκτικής. Τα γνωστά και πλέον πετυχημένα Χιονοβολταϊκά©.
Η λειτουργία τους ήταν πολύ απλή. Έμοιαζαν με χοντρά κομμάτια από ξύλο. Το μόνο που είχαν να κάνουν οι χρήστες ήταν να ακολουθήσουν την επόμενη απλή διαδικασία:

Χρειάζονταν δύο άτομα τη φορά. Η διαδικασία έπρεπε να λαμβάνει χώρο κοντά σε ακτή. Ο πρώτος έπρεπε να κάτσει σε στάση doggystyle περίπου 10 μέτρα από τη θάλασσα. Ο δεύτερος έπρεπε να πάρει το χιονοβολταϊκό και να το βάλει στο στόμα του. Το σχέδιο ήταν να προσποιηθεί ότι καπνίζει ένα πούρο κοιτάζοντας αμέριμνος τον ουρανό. Μεγάλη προσοχή έπρεπε να δωθεί στην πειστικότητα που θα ενέπνεε το δίδυμο, προκειμένου να επιτευχθούν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η διαδικασία αυτή θα συνεχιζόταν για περίπου 14 ώρες. Ο ένας doggystyle, και ο άλλος να καπνίζει το ξύλο ως εάν να ήταν πούρο. Στο τέλος ο καπνιστής έπρεπε να χτυπήσει με το ξύλο τον άλλο στο κεφάλι δύο φορές με δύναμη. Με τη σειρά του ο doggystyle έπρεπε να πάρεις φόρα μπουσουλώντας προς τη θάλασσα, να αφήσει κραυγή λύκου λίγο πρίν την άκρη του πάγου και μετά να βουτήξει μέσα. Στη συνέχεια ο άλλος θα τον βοηθούσε να βγεί από το παγωμένο νερό. Μετά από μία πραγματικά δύσκολη μέρα πηγαίνανε σπίτι τους.*

Σε κάποιες περπτώσεις αναφέρθηκε ότι ο χρήστης 2 όρμηξε με το χιονοβολταϊκό στον χρήστη 1 (που όπως και να το κάνουμε ήταν κάπως εκτεθειμένος στη παρούσα θέση) και του έχωσε το χιονοβολταϊκό στον πρωκτό. Σε τοπικά δικαστήρια οι κατηγορούμενοι για τέτοιου είδους επίθεση ισχυρίστηκαν ότι βρίσκονταν σε αυτοάμυνα. Καποιοι δήλωσαν απλά μπερδεμένοι από το γεγονός ότι το γαμημένο πράμα δεν έδειχνε να λειτουργεί με τη καμία όμως και οι ώρες αναμονής τους οδήγησαν στο να εισχωρήσουν το χιονοβολταϊκό στο κώλο του συναδέλφου. Μέθη και ζαλάδα λόγω πτώση της καρδιακής πίεση από το φύσημα και ρούφηγμα ήταν μία άλλη κοινή δικαιολογία.

* Το αν δούλεψε ποτέ αυτή η μέθοδος βρίσκεται σήμερα υπο έρευνα. (Ισλανδοί επιστήμονες τεστάρουν τη μέθοδο καθημερινά με μέτρια ως τώρα αποτελέσματα)

Earth Vs. the Flying Saucers (1956)

Μία πραγματική απειλή...

η γή εναντίον των ιπτάμενων δίσκων...των δίσκων που πετάνε. Η υπόθεση είναι οτι κάποιοι εξωγήινοι που κόβουν βόλτες μέσα σε ιπτάμενους δίσκους ιδιαίτερα υψηλής τεχνολογίας, επικοινωνούν με τον Dr. Russell Marvin και του φανερώνουν το πλάνο κυριαρχίας τους και εκσκλάβωσης του ανθρώπινου γένους.

Πρωταγωνιστεί ο Hugh Marlowe. (όχι δε τον ξέρω)

Σε γενικές γραμμές θεωρήθηκε καλή η ταινία.

Αντλώντας δύναμη από τη μαύρη τρύπα.

Ένας ήχος σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις…και τινάχτηκα πάνω. Σήκωσα τα χέρια μου για να κρύψω τα μάτια μου από το φώς του χειρουργείου. Τα χέρια μου ήταν μαύρα. Τα ξανακοίταξα… ήταν μοβ σκούρο. Κάθε φορά που ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα περίεργα πράγματα. Ερπετά σε ξηρά δάση, ρουφήχτρες στη μέση του ωκεανού, διαστημόπλοια πάνω από τον Αμαζώνιο….
- ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΑΤΕ?
- Σε κάναμε δικό μας. Σε κάναμε elite πολεμιστή. Εσύ είσαι ο Αβενήρ που έψαχνες τόσο καιρό. Και έτσι θα σε λέμε. Θα ηγηθείς των δυνάμεών μας στον επερχόμενο πόλεμο. Κάθε νύχτα θα βγαίνεις για κυνήγι. Θα κλέψεις τις ψυχές των αθώων…θα γίνεις το δόλωμα…και φρόνιμα μα αποτελεσματικά θα τους φέρεις σε μας.
- ΠΟΙΟΥΣ? ΠΟΙΟΥΣ?....ΤΙ ΨΑΧΝΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΕΣ ΜΟΥ.
- Κάποιες ερωτήσεις δε σηκώνουν απάντηση Αβενήρ…εξάλλου όταν με βρήκες εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου και με απήγαγες ήσουν ήδη στη μέση μίας αναζήτησης, έτσι δεν είναι?
- Ναι…αλλά…δεν είμαι σίγουρος τι έψαχνα…είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου.
- Για πολλά δεν είμαστε σίγουροι σε αυτή τη ζωή φίλε μου. Αυτό δε μας αποτρέπει από το να τα πιστεύουμε ή να τα επιδιώκουμε. Καταλαβαίνω ότι είσαι σαστισμένος…Εδώ…πάρε αυτά και ξεκίνα να γράφεις…ότι σου έρχεται στο μυαλό…ξεκίνα.

Ο Δρ. Μέγκελος μου έδωσε μία κόλλα χαρτί και ένα μολύβι και εγώ έκλεισα τα μάτια και ξεκίνησα να γράφω. Όταν τέλειωσα έριξα μια ματιά στη κόλλα. Έγραφε:

«…η εντροπία είναι μέσο…δεν είναι το βέλος του χρόνου…ο χρόνος και οι επιπτώσεις του είναι δημιούργημα της άγνοιάς μας … το Big Bang είναι προπαγάνδα και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας…οι παλαιότεροι άπλωσαν την ύλη και τη Δημιουργία καλύπτοντας την ιστορία και τη σημασία της αντι-ύπαρξης…της αντι-ύλης…ο πρώτος κοσμοναύτης πέθανε, σπαγγετοποιήθηκε εισερχόμενος στη μαύρη τρύπα…οι συνάδελφοί του τον είδαν σα φωτογραφία για πολλή ώρα μετά την καταστροφή του κολλημένο πάνω στην επιφάνεια του ορίζοντα γεγονότων…το φώς δε μπορούσε να δραπετεύσει… τότε ήρθε το μήνυμα από την αντίπερα όχθη της τρύπας…όλα εδώ είναι μόβ …σε αυτό το περιβάλλον είστε ήδη νεκροί. Πηγαίνετε πίσω…και ίσως έτσι δε ξανασυναντηθούμε…ίσως έτσι γλιτώσετε απ΄τον ίδιο σας τον εαυτό…εμείς απαλλαγήκαμε από το χρόνο…ίσως κάποτε και εσείς...»

-« Είδες πόσα γνωρίζεις εν αγνοία σου? Είναι η δύναμη του αδένα.» είπε ο Μέγκελος.

Ξαφνικά άρχισα να βλέπω μία ένδειξη στον αέρα. Μία ένδειξη που εν μέρει μου κάλύπτε την όραση στο πάνω αριστερό μέρος του πεδίου μου.

Απρόσμενο χτύπημα σε 1:46.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:45.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:44.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:43.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:42.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:41….

Δε ξέρω τι θα είναι αυτό το συμβάν, αλλά αν μέσα σε αυτό το χάος, τη στίβα από απρόσμενα συμβάντα, υπάρχει και κάποιο ακόμα πιο απρόσμενο… τότε ξαφνικά ο κόσμος και η ζωή μου έχουν αποκτήσει καινούριο νόημα.

Απρόσμενο χτύπημα σε 0:02.

-Γέρο-Μεγκ? Είσαι έτοιμος για αυτά που έρχονται?
-Τι ετοιμάζεις?

Η φωνή του μύριζε φόνο και συνειδησιακή δυσλειτουργία. Δε ξέρω αν είναι φίλος ή εχθρός. Θα μπορούσε να με έχει σκοτώσει αν το ήθελε.

-Τι ετοιμάζεις? Ξαναρώτησε ουρλιάζοντας ο Μέγκελος.

¨Ένιωσα θεϊκά άφθαρτος. Πήρα φόρα και έτρεξα προς το παράθυρο. Το διαπέρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμα και όταν συνειδητοποίησα ότι το παράθυρο βρισκόταν στον 10ο όροφο και προσγειώθηκα στη μέση ενός δρόμου που έμοιαζε με τη Λ. Αλεξάνδρας ήμουν απόλυτα ψύχραιμος. Έσφιξα τη μόβ γροθιά μου και την οδήγησα με δύναμη στο έδαφος. Άφησα μία κραυγή πολέμου…και ξεχύθηκα στο κυνήγι. Απόψε κάποιες ψυχές θα πουν αντίο σε αυτό το διάτρητο κόσμο…γιατί έτσι πρέπει.

Άρχισα να τρέχω με ταχύτητα ασύλληπτη. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν και τα παιδιά με έδειχναν, ενώ εγώ κατευθυνόμουν προς το απρόσμενο χτύπημα, καθοδηγούμενος από μία δύναμη που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Το μόνο που με προβλημάτισε ήταν τα τελευταία λόγια του γιατρού. ¨Όταν διαπέρασα το τζάμι κάποιος φώναξε «Πιάστε τον!» και ο Μέγκ απάντησε «Αφήστε τον….τώρα πράττει το θέλημά μας». Αν πράττω το θέλημα κάποιων που στολίζουν το γραφείο τους με τη φάτσα ενός δικτάτορα, τότε έχω μεγάλες πιθανότητες να είμαι με τη λάθος πλευρά. Υπήρξα πολλά πράγματα. Έχω καταπιεί ψυχές αθώων περαστικών χωρίς κανένα λόγο…για να γεμίσω τα κενά μου ίσως. Αλλά πολιτικός σκλάβος…όχι…ποτέ. Δε ταιριάζει στο χαρακτηρα

Οι πολιτικές μου ανησυχίες συνεχίστηκαν για λίγο. Ξεχάστηκα όμως, συγκινημένος από τις νέες μου δυνάμεις.

Σε λίγο έφτασα στον Υμηττό. Χώθηκα μέσα στο δάσος, χάθηκα μέσα στα δέντρα. Σύρθηκα για να μην ακουστώ. Άκουσα βήματα πάνω σε φύλλα. Δύο τύποι, με αυτόματα. Πολύ ψηλοί για Έλληνες, τουλάχιστον δύο μέτρα. Τώρα που το σκέφτομαι…πολύ ψηλοί για άνθρωποι. Περίπου 2μισι μέτρα ο καθένας. Τι στο διάβολο είναι αυτό? Φρουρούσαν μία σκηνή. Αποφάσισα να εμφανιστώ. Σηκώθηκα και κινήθηκα προς το μέρος τους. Ο ένας γύρισε και με κοίταξε…μέσα στο σκοτάδι διέκρινα στον ένα δύο μάτια που λαμπίριζαν. Έφτασα κοντά. Δε διέφεραν πολύ από κανονικούς ανθρώπους, εκτός του ότι ήταν μυθικά ψηλοί και με φωτεινά μάτια. Μάτια που αντανακλούσαν ένα κυανό φώς.
«Ποιοι είστε?» τους ρώτησα.
Απάντηση δεν έλαβα.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καμία σκέψη για αυτούς, ούτε κακή πρόθεση. Αφού δεν απαντούσαν όμως, αυτό άλλαξε. Σκέφτηκα να τους σκοτώσω, από αβεβαιότητα για την προσέλευση και τις προθέσεις τους. Τότε κάτι άλλαξε. Ο ένας με προσεκτικά πλάγια βήματα σα σκυφτός πυγμάχος ήρθε από πίσω μου. Με περικύκλωσαν. Σα να διάβασαν τη σκέψη μου...

Σε έχουν περικυκλώσει ποτέ δύο άνθρωποι δυόμισι μέτρα ο καθένας που δεν σου λένε τι θέλουν και ποιοι είναι, στη μέση ενός δάσους, μία νύχτα χωρίς φεγγάρι? Εμένα λοιπόν μου έχει τύχει. Είναι μία μειονεκτική θέση να ξέρεις. Ειδικά όταν μπορούν να διαβάσουν τη σκέψη σου. Και φόβος ήταν εκεί…δε το αρνούμαι.

Αυτή η νέα μου αυτοπεποίθηση δε με άφηνε να ησυχάσω όμως. Ήθελα να δοκιμαστώ… σα μονομάχος στο Κολοσσαίο με τα λιοντάρια.

Σαν να πρόκειται για μία κίνηση που συνήθιζα να κάνω από παλιά, χτύπησα πάλι τη γροθιά μου στο έδαφος και άφησα μία κραυγή (πάλι). Ο ένας μου όρμηξε…ενστικτωδώς έχωσα το χέρι μου στο στέρνο του και του ξερίζωσα τη καρδιά. Ναι καλά το μάντεψα… ήταν μοβ…ναι και χτυπούσε μέσα στα χέρια μου. Το κορμί του έπεσε στο χώμα και αποσυντέθηκε αμέσως. Γύρισα να δώ τον άλλο, μήπως επιτεθεί και εκείνος. Είχε μείνει ακίνητος σε στάση προσοχής. Τον πλησίασα και μου άνοιξε την είσοδο της σκηνής, προσκαλώντας με να μπω.

Μπήκα…και ήταν όλα σκοτεινά…μαύρο σκοτάδι - πίσσα. Σα να είσαι μέσα σε τάφο μία νύχτα χωρίς φεγγάρι. Ατόφιο συμπυκνωμένο σκοτάδι 100 εκατομμυρίων νυχτών.

UFC 103: The death of a legend

Ο λόγος για τον Κροάτη Mirko "Crocop" Filipovic. Οι παλιοί οπαδοί της Pride FC και του Mirko, ένιωσαν ένα σφίξιμο στη καρδιά βλέποντας τον Crocop να παραδίδεται το περασμένο Σάββατο, στον αγώνα του με τον Βραζιλιάνο Junior Dos Santos.

Οι δύο πρώτοι γύροι κερδίθηκαν από τον Santos όμως ο Mirko δεν έμεινε πολύ πίσω. Στο ξεκίνημα του πρώτου γύρου και στο 1:30 ο Κροάτης πιάστηκε σε ένα μπαράζ από γροθιές και για λίγο φάνηκε οτι πάμε για KO. Δοκίμασε ένα left high kick από τα παλιά αλλά ο Santos δε πτοήθηκε. Στο δεύτερο γύρο είδαμε μερικές πολύ δυνατές αριστερές γροθιές. Ο Santos έμπαινε αλλά ο Crocop τον σταματούσε με αριστερή εύθεία γροθιά στο πρόσωπο. Βέβαια έφαγε και ο Crocop μία δίκαιη δόση από γροθιές στο κορμί και στο πρόσωπο. Εκεί φάνηκε να πέφτει επικίνδυνα η στάμινα του Κροάτη, μέχρι που έριξε κατα λάθος κλωτσιά στα αρχίδια του Santos και ο αγώνας σταμάτησε για 1μισι λεπτό. Σύνολο ο Crocop έριξε 3 αριστερά high kicks, αλλά κανένα δε κατάφερε να κάνει ζημιά στον Βραζιλιάνο. Ο αγώνας ήταν αργός και το βλαχοκοινό του Dallas γιούχαρε ούκ ολίγες φορές.

Ο τρίτος γύρος ήταν η αρχή του τέλους. Αλλεπάλληλες γονατιές στο σώμα και στο πρόσωπο, τον μετέτρεψαν σε ένα κορμί που σερνόταν μέσα στο ring. Δύσκολα τα πράγματα για έναν 35αρη που τα βάζει με ένα 25άρη σε εξαιρετική φόρμα. Ο φόβος ήταν έκδηλος στα μάτια του Filipovic. Στο 1μισι λεπτό του 3ου γύρου, παραδώθηκε προφορικά και είπε οτι δε μπορούσε να συνεχίσει γιατί δεν έβλεπε από το συσσωρευμένο αίμα στα μάτια. Στα αποδυτήρια φάνηκε οτι του είχε κοπεί το δεξί βλέφαρο και δε μπορούσε να ανοίξει το μάτι του. Χρείαστηκαν 4 ράμματα.

Σε δηλώσεις που έκανε ο Mirko σε Κροατική εφημερίδα είπε οτι μάλλον έπρεπε να έχει σταματήσει από το 2006 όταν κέρδισε το Pride Openweight Grand Prix. Μάλλον, το περασμένο Σάββατο ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον Κροάτη με τις 25 νίκες, 6 ήττες, 2 ισοπαλίες και 1 no contest, Mirko "Crocop" Filipovic.

So long Mirko.

We will miss you.

Rosina Revelle: αμαρτίες γονέων παιδεύουσι busty babe fanatics

Γεννημένη το 1940 στο Warwickshire της Αγγλίας. Ξεκίνησε ποζάροντας σε τοπικούς διαγωνισμούς στη τρυφερή ηλικία των 14. Στα 16 της χρόνια οι αναλογίες της ήταν 46-26-38 και αυτό δεν άφηνε περιθώρια να μή γραφτεί το όνομα της στην ιστορία. Στα μέσα πρός τέλη της δεκαετίας του 50, είχε γυρίσει και κάποια clips τα οποία αν αναζητήσει κάποιος δε θα δυσκολευτεί να τα βρεί (αν δυσκολευτεί ας μου στείλει ένα mail).

Το 1959, στα 19 της χρόνια, οι γονείς της έμαθαν τη πηγή εσόδων της κόρης τους. Από τότε αγνοείται η τύχη της. Που να γυρίζει??? (...έξω βραδιάζει...).

Θα θέλαμε να τη δούμε σήμερα? Μάλλον όχι. Στην ηλικία των 69, έχει περάσει προ πολλού το όριο των milf, και έχει μπεί για τα καλά στην ηλικία των gilf, για να μη πώ των ginlf.

Αλλά, οπως και να χει ευχόμαστε να είχε μία καλή, υγειή και ενάρετη ζωή. H γυναίκα αυτή κράτησε παρέα σε πολλούς Βρετανούς φαντάρους της δεκαετίας του '50 οι οποίοι όπως είναι φυσιολογικό θα της έκαναν τις απαιτούμενες αφιερώσεις, διπλές και τριπλές, στα δύσκολα εκείνα χρόνια.

Καλά να είσαι Rosina. Όπου και αν είσαι...

και μία ακόμα photo, δώρο για όλους τους φίλους:

Terrorizer: World Downfall (1989)

Ιδρύθηκαν το 1986 στο Los Angeles από τους Pete Sandoval (Morbid Angel), David Vincent (Morbid Angel) και Jesse Pintado - RIP (Napalm Death).

Κυκλοφόρησαν το World Downfall το 1989, δείχνοντας grindcore διάθεση με death metal ικανότητες. Τα φωνητικά είναι αυθεντικά Vincent θυμίζοντας εποχή Altars of Madness, πρίν γίνουν πιό brutal.

Το 2006, και ενώ ήταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το 2ο studio album τους, πέθανε ο κιθαρίστας Jesse Pintado από επιπλοκές στο συκώτι.

Το 2009 η σύνθεσή τους περιέχει μόνο τον Sandoval από τα αυθεντικά μέλη. Φήμες μιλάνε για κυκλοφορία νέου άλμπουμ.

Attack of the 50 Foot Woman (1958)

Μία μπερδεμένη γυναίκα που βιώνει την αδιαφορία από τον πατέρα και το σύζυγό της, έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής της. Η ευκαιρία έρχεται από το διάστημα με τη μορφή μίας δέσμης φωτός από ένα διαστημόπλοιο. Όταν η δέσμη φωτός την ακουμπά η γυναίκα γίνεται πιο φλογερή από ποτέ. Μια αληθινή μάγισσα του έρωτα. Υπάρχει όμως και μία παρενέργεια. Αρχίζει να μεγαλώνει... ώσπου φτάνει τα 50 πόδια ύψος. Τότε αναζητά την εκδίκηση από το σύζυγο που την κεράτωνε. Σκορπά το τρόμο γκρεμίζοντας κτίρια και ηλεκτροφόρες κολώνες (αλα Godjila). Εδώ που τα λέμε ποιός θα ήθελε την κερατωμένη σύζυγό του να του ρίχνει καμιά 30 μέτρα ύψος. Την έκατσες. Τι θα της πείς? "Μωρό μου...να σου εξηγήσω!!!!", μετά ένα φλάπ από τη σαγιονάρα που σε συντρίβει και τέλος.

Παίζουν οι Allison Hayes, William Hudson.
Σκηνοθέτης: Nathan Juran (όνομα και πράμα, για πολλές τζούρες να 'ουμ...)

Τα εφέ θεωρήθηκαν καλά για την εποχή τους, ειδικά στις σκηνές που η γυναίκα γίγαντας περπατάει μέσα στη πόλη. (ναι το ξέρω οτι απλά έφτιαξαν μία πόλη μινιατούρα με Lego, και η γυναίκα είναι μία κανονικού μεγέθους γυναίκα)

Δείτε το trailer. Αξίζει!!!:



Υπήρξε και ένα remake το 1993 με πρωταγωνίστρια τη Darryl Hanna. Προτίμησα να μήν ασχοληθώ όμως. Μπορώ να ζήσω και χωρίς το remake. Θα αρκεστώ στα εφε του 1959.

So long Netherlands...

Είσαι νέος/νέα, ωραίος/ωραία και σκέφτεσαι να μετακομίσεις στην Ολλανδία για μια καλύτερη ζωή. Η ευκαιρία αυτή είναι εκεί και αυτό δε στο αρνείται κανείς. Μετά από 2 χρόνια όμως διαμονής σε αυτή τη χώρα, θέλω να μοιραστώ μαζί σου τα επόμενα πραγματάκια, πρωτού βρεθείς τόσο βαθιά μέσα στο πολιτισμικό σόκ που θα γυρίσεις με την επόμενη πτήση.

Στα θετικά:
1) Άπλετος χρόνος για τη πάρτη σου.
2) Ανάπτυξη δεξιοτήτων (μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα).
3) Ανάπτυξη random knowledge (μέσω Animal Planet, Natiοnal Geo, και πολύωρου παιξίματος στο διαδίκτυο, θα μάθεις πράγματα όπως για το ζευγάρωμα του Commodo Dragon, τις Μαύρες Τρύπες κτλ κτλ)
4) Μάλλον θα κάνεις γυμναστική. Ισως πάρεις και ποδήλατο για τις μετακινήσεις σου.
5) Θα έχεις την επιλογή να πείς στο αφεντικό σου "Δε μπορώ να κάτσω υπερωρίες σήμερα γιατί έχω να παρακολουθήσω μάθημα εκτροφής βατράχων. Κάθε πότε? Από σήμερα και κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή...", χωρίς αυτή σου η ατάκα να σου στοιχίσει απόλυση ή λιγότερες ευκαιρίες έναντι αυτών που είναι απόλυτα διαθέσιμοι για να κάνουν υπερωρίες.
6) Θα εκτιμήσεις αυτά που άφησες πίσω και θα συνειδητοποιήσεις οτι γεννήθηκες αλλιώτικος. Η πρόοδος και η αποδοτικότητα δεν είναι στο DNA σου...είναι όμως δικαίωμά σου να πάς ενάντια σε αυτή σου τη φύση.
7) Το κέντρο της οποιασδήποτε πόλης θα είναι πιο ήσυχο και από βουνοκορφή της Δημητσάνας, ακόμα και αν είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο, ποδήλατα και οχήματα. Δύο λόγοι γι'αυτό: ι) τα θορυβώδη οχήματα (βλ. εξατμίσεις Agrapovic και Μπουλούκος) κατάσχονται επι τόπου. ιι) οι δρόμοι είναι τόσο πλατιοί που αφήνουν τον ήχο να απεγκλωβιστεί προς τον ουρανό χωρίς το compounding effect των στενών δρόμων/ψηλών κτιρίων της Αθήνας.
8) Δεν υπάρχουν κολώνες της ΔΕΗ και αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα ευφορίας (όλες οι γραμμές είναι υπόγειες). Μάλλον, είναι αυτή η έλλειψη φαινομενικού συρματοπλέγματος από τη θέα του ουρανού που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.
9) Ο μισθός σου θα ειναι καλύτερος. Δε θα γίνεις πλούσιος, αλλά στα 22 σου θα μπορείς να πληρώνεις το νοίκι, τους λογαριασμούς σου, το στεγαστικό σου και θα κάνεις και φτηνές διακοπές στη Κρήτη με αεροπορικά εισητήρια και διαμονή 5 ημερών σε ξενοδοχείο με πισίνα μόνο για 200 ευρώ (350 το ζευγάρι προσφορά). Όλα αυτά με απολυτήριο λυκείου και μία δουλειά που θα σου φιλάνε το κωλο για να πάς (άν μιλάς Ολλανδικά).
10) Οι πειρασμοί για έξοδα θα είναι λιγότεροι (εξαιρούνται άτομα επιρρεπή σε drugs και πόρνες, εκεί μπορεί να φύγουν πολλά). Η Ολλανδική κουλτούρα είναι αντικαταναλωτική. Δεν υπάρχουν επιγραφές "Τώρα οι δύο τόνοι μαγιονέζα μόνο 0,99 ευρώ!!!" στα supermarket.
11) Στο κέντρο του Άμστερνταμ θα πιείς το μεγάλο ποτήρι μπύρας 2.80 εώς 4 ευρώ, και τον cappuccino 2.30 εώς 2.75.
12) Η νόμιμη άδεια το χρόνο θα είναι 29 εργασιμες μέρες. Οι περισσότεροι εργοδότες δίνουν άλλες 6 σαν παροχή. (Επίσης, μπορείς να δουλεύεις κάθε Παρασκευή από το σπίτι, άν τα καθήκοντά σου το επιτρέπουν.)

Στα αρνητικά:
1) Κανείς δε θα σε μειώσει προφορικά αλλά το γεγονός οτι η χώρα από την οποία προέρχεσαι είναι πιό φτωχή μετράει κατά σου (γιατί έτσι).
2) Οι κουζίνες των Ολλανδικών pub λειτουργούν 12:00 με 14:00 και 18:00 και 20:30. Αν πεινάς και θές ένα burger στις 14:45, τότε να εύχεσαι να υπάρχει μία Αμερικάνικη pub,ή γενικά κάποιο μή Ολλανδικό φαγάδικο εκεί κοντά.
3) Δεν υπάρχουν γευστικοί καφέδες.
4) Δεν υπαρχουν κρύοι καφέδες.
5) Δεν υπάρχουν vending machines στα κτίρια (αυτά με τα σαντουιτς και τις σοκολάτες) και έτσι μπορεί να πεθάνεις από τη πείνα ή από υπογλυκαιμία (+ οτί τις ώρες που θα πεινάς τα εστιατόρια θα είναι κλειστά βλ. 2)).
6) Το οτι τρώς κοτόπουλο με πατάτες στο διάλλειμα της δουλειάς αντί για σάντουιτς με τυρί (όχι και ζαμπόν, τί το κάναμε? Αμερικαν Μπαρ?) θα γίνει αντικείμενο χλευασμού.
7) Το οτι πίνεις coca cola κατά το μεσημεριανό αντί για γάλα με γεύση ανανά και φράουλα θα γίνει αντικείμενο χλευασμού.
8) Οι συγκοινωνίες είναι ακριβές (2,60 με 3,20 το τραμ αναλόγως την ώρα) και το χρειάζεσαι πολλές φορές τη μέρα.
9) Τα νοίκια. Ένα studio 25 τετραγωνικών μέσα στο Άμστερνταμ στοιχίζει 1100 ευρώ το μήνα (αν βρείς, γιατί είναι όλα πιασμένα). Αν συγκατοικήσεις σε διαμέρισμα με άλλους 3-4 θα καταφέρεις το χαμηλότατο ποσό των 600 ευρώ το μήνα.
10) Δύσκολα θα κάνεις φίλους (εγω έκανα λίγους, πάντως). Οι πλειοψηφία των ξένων του Άμστερνταμ φεύγουν μέσα σε 6 μήνες με 2 χρόνια.
11) Δε θα κάνεις φίλους Ολλανδούς (εκτός αν είσαι όμορφη γκόμενα). Αυτό βέβαια ίσως να είναι και στα θετικά.
12) Θα φάς κλήσεις για ταχύτητα. Οι κάμερες είναι παντού (στο κέντρο και έξω από την πόλη).
13) Η άδεια για parking στο Άμστερνταμ έχει αναμονή 2 χρόνια. Ως τότε θα παρκάρεις σε κάποιο προάστιο περίπου μισή ώρα με τραμ/λεωφορείο και θα πηγαίνεις εκει κάθε μέρα για να παρκάρεις το αμάξι σου μετά τη δουλειά.
14) Το ελληνικό σου χιούμορ θα είναι κάποιες φορές δυσνόητο ή και παρεξηγήσιμο ενώ το δικό τους απλά δεν θα είναι χιούμορ. Παράδειγμα διαλόγου που περιέχει ολλανδικό χιούμορ:

Henk: Καλημέρα Henk!
Bas: Καλημέρα Bas!
Henk: Είδες τα καινούρια έργα στον Α2 αυτοκινητόδρομο?
Bas: Ναι, τα είδα.
Henk: Πάει να πεί οτι τώρα δεν έχουμε δικαιολογία για να αργούμε στη δουλειά.
Bas: Ω, ναι σωστά Henk.
Henk: A... χα χα
Bas: A... χα χα

Τέλος αστείου...παναθεμά τους, δάκρυσα.

15) Το οτι δε μιλάς τη γλώσσα θα είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι σου είχαν πεί προτού ξεκινήσεις να δουλεύεις. Αν δε κάνεις απόπειρα να μάθεις, θα θεωρηθεί μεγάλη ασέβεια.
16) Χειμώνα Δευτέρα-Πέμπτη βράδυ το κέντρο του Άμστερνταμ είναι σχεδόν νέκρα. Ξέχνα Γκάζια, Ψυριά, Πανόρμου και όπου αλλού έβρισκες τον εαυτό σου μισομεθυσμένο μία Τρίτη βράδυ με τους φίλους σου χωρίς λόγο περιτριγυρισμένος από φοιτητόκοσμο.
17) Θα είσαι κατα κανόνα ο πιό κοντός αν είσαι περιτριγυρισμένος από Ολλανδούς και ας είσαι 1.80. Επίσης, μάλλον θα είσαι και ο πιο αγύμναστος (όλοι κάνουν jogging και παίζουν κάποιο σπόρ σε εβδομαδιαία φάση) και ας έπαιζες μία φορά το μήνα 5x5 + εβδομαδιαίο γυμναστήριο.
18) Τα περισσότερα μαγαζιά είναι self service. Αυτά που έχουν σερβιτόρους, μή τα αφήσεις να σε ξεγελάσουν επειδή τυχαίνει να είναι άδεια. Θα κάνεις να παραγγείλεις περίπου 20 λεπτά , και τα φαγητά θα έρθουν σε 50-60 λεπτά. Το service είναι κατά κανόνα κακό, ακόμα και σε καλά μαγαζιά.
19) Ο αριθμός των vegeterians γύρω σου θα είναι ενοχλητικά μεγάλος.
20) Οι δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και πολλές ιδιωτικές δεν παρέχονται στα αγγλικά. Πήρε σε πολλούς συναδέλφους μου 3-4 μήνες να βάλουν internet λόγω ασυνενοησίας με τηλεφωνητές και τεχνικούς. Βρείτε κάποιον Ολλανδό να σας βοηθήσει.

Ετσι που λέτε.... και τώρα, μετά από δύο ήσυχα χρονάκια, είμαι έτοιμος να δεχτώ τον βιασμό από τον Έλληνα εργοδότη μου.

Μπονους!!!: Μερικές photo από Ολλανδία: sushi,Pringles,Kellogs Choco Crisps, μπουτάκια κοτόπουλο με λαχανάκια Βρυξελών και μπρόκολο, μακαρόνια με κυμά, μπριζολάκια με πιπεριές, ομελέτα, η σάπια σπιτική καρυδόπιτα της μάνας μου (τη ξέχασα στο ψυγείο για 9 μήνες)














































































The mansion in Hilversum-Netherlands

Tundi Horvath: Μία σταγόνα που χάθηκε στον ωκεανό.

Είναι κάτι άνθρωποι που περιστρέφονται γύρω από το ίδιο τους το εγώ. Δε παραλείπουν να πλασάρουν το μούτρο τους σε όποιο περιοδικό, όποιο τηλεοπτικό κανάλι, όποιο κωλοπαράθυρο ανοίξεις η φάτσα τους θα σε περιμένει από πίσω. Τους σιχαίνεσαι. Δε θές να τους βλέπεις αλλά είναι ακόμα εκεί.

Είναι και κάποιοι άλλοι, που περνάνε για μία μέρα από τη ζωή σου και ... όλα αλλάζουν. Από εκεί και πέρα τίποτα (μέσα στα όρια του σχετικού) δε θα είναι ποτέ πιά ίδιο. Περνάνε και χάνονται, σα σταγόνες στον ωκεανό...σα να μην υπήρξαν ποτέ...ή και σα να υπήρξαν για πολύ...ή για πολύ λίγο...ή για λίγο...ή για μετρίως πολύ... (σκάσεεεεε....)

Ο λόγος για την Tundi Horvath , Ουγγαρέζα, γεννημένη το 1965 στη Βουδαπέστη. Έκανε μία φωτογράφηση το 1987 για το περιοδικό Newlook (οι φωτογραφίες της συνέχισαν να εκδίδονται μέχρι το 1990 σε διάφορα περιοδικά). Επίσης, γύρισε ένα βίντεο το οποίο , άν κρίνω από την αισθητική και την σκηνοθεσία πρέπει να είναι του Russ Meyer (εκεί βλέπουμε τη Tundi με 80s ξανθιά περμανάντ να κάνει κάτι περίεργα χορευτικά σε κάτι καναπέδες και σε ένα καμπαναριό).

Μετά από μία μικρή σταδιοδρομία στην βιομηχανία της γυμνής φωτογράφησης (και πιο συγκεκριμένα του busty natural ιδιώματος), το εύρημα του Russ Meyer εξαφανίστηκε. Οι οπαδοί του είδους έχασαν τα ιχνη της και αυτό είναι κάτι το ανεξήγητο. Πως εξαφανίζονται δύο σπάνια κομμάτια 42"H? Αληθινά, κρίμα.

Θα θυμόμαστε την Tundi, για το αθλhτικό της look, την ενεργητικότητά της και το ειλικρινές της χαμόγελο, και θα περιμένουμε να ξεφυτρώσει κάπου, κάπως μία νέα της φωτογράφηση (εξάλλου είναι μόλις 49 ετών milf) . Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ Tundi!!! Σε ευχαριστούμε για αυτά που ανιδιοτελώς μοιράστηκες μαζί μας.

Δώρο!!!:
extra photo της Tundi:

Όνειρα Μόβ Νυχτός εναντίον πραγματικότητας

Σαν από άμυνα ο οργανισμός μου έκλεισε. Σα να πάτησα το off… κοιμήθηκα στο πάτωμα …δίπλα στο αφρίζον πτώμα του Αβενήρ.

Αυτή τη φορά είδα όνειρο. Είδα ένα γέρο. Έμοιαζε με το Δρ Μέγκελο. Τον είδα να κάνει επέμβαση σε μία γυναίκα. Μία γυναίκα που μου φάνηκε γνωστή. Μια γυναίκα που ένιωσα δική μου. Σαν να είχαμε περάσει μία ολόκληρη ζωή μαζί. Αντί για νυστέρι χρησιμοποιούσε ψαλίδι καθώς της άνοιγε τη κοιλιά. Έβγαλε από μέσα ένα έμβρυο. Το έδωσε στη μαία. Η μαία σε μία άλλη μαία και αυτή το έβαλε μέσα σε ένα μεγάλο πιάτο. Το πιάτο το έβαλαν στην άκρη του δωματίου, δίπλα στο τοίχο. Εκεί υπήρχε μία τρύπα, σαν πόρτα από σπιτάκι σκύλου. Ήταν πόρτα , αλλά όχι από σπιτάκι σκύλου. Ήταν σκοτεινή, αλλά κάτι σαν ένα καντήλι έκαιγε εκεί μέσα. Δύο μοβ χέρια με μεγάλα βρώμικα νύχια βγήκαν και έπιασαν το μωρό. Σκέφτηκα ότι θα ακολουθούσε κάτι φανταστικά άσχημο…..και είχα δίκιο. Τα χέρια άρχισαν να διαμελίζουν το μωρό ενώ αυτό ούρλιαζε. Έκοβαν κομμάτια σάρκας και τα έπαιρναν μέσα στη τρύπα, σαν ένα μοχθηρό ζώο που κατασπαράζει το θήραμά του. Μπορούσα να ακούσω το γρύλισμα του ζώου. Η επόμενη κραυγή ήταν δική μου. …..Ξύπνησα……

Το τηλέφωνο χτυπούσε σα δαιμονισμένο. Το σήκωσα:

- Ναι…καλησπέρα.
- Ποιος είναι?
- Είχατε βάλει μια αγγελία για ψάρεμα καρχαρία.
- Ναι…και?
- Πιάσανε έναν μεγάλο στη Κέρκυρα. Και περιμένω από στιγμή σε στιγμή να μου τον φέρουν Αθήνα. Θα τον πουλήσω 14 ευρώ το κιλό. Να σας κρατήσω?
- Κράτησε μου το κεφάλι.
- Τι?
- Το κεφάλι…

Έριξα λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Πήρα το πτώμα του Αβενήρ και το έβαλα κάτω από τις τάβλες του πατώματος. Κρίμα φίλε… είχα σχέδια για σένα. Θα κατατρόπωνες τον εχθρό, και θα το έκανες καλά…

Έφυγα από το σπίτι και πήγα στη διεύθυνση που μου έδωσε ο ψαράς. Ήδη είχε κόψει το κεφάλι και το φυλούσε στο πάγο. Με 100 ευρώ κάναμε τα δουλειά μας.

Γύρισα σπίτι. Πριν προλάβω να κάτσω χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο γιατρός.

- Πέρνα. Έχεις δουλειά.
- Τι δουλειά?
- Ήρθε η ώρα να μου εμφυτεύσεις τα αισθητήρια όργανα στο πρόσωπο. Έτσι θα μπορώ να τους βλέπω χωρίς μάτια.
- Ποιους αγόρι μου?
- Αυτούς που μου άφησαν το σημείωμα.

Σαστισμένος τον έπιασα από το χέρι και τον πήγα στο κουτί με τον πάγο όπου φυλούσα το κεφάλι του καρχαρία. Μάλλον δε θυμόταν. Γέρος άνθρωπος . Τι περιμένεις?

- Τον αιχμάλωτό σου τι τον έκανες?
- Εννοείς τον Αβενήρ? Δεν ήταν αιχμάλωτος. Ήταν ο εκλεκτός.
- Και πού είναι?
- Είναι κάτω από το πάτωμα, στο μέσα δωμάτιο. Τι τον θές?
- Τι κάνει κάτω από το πάτωμα?
- Ήταν λίγο ανυπάκουος. Λύθηκε και με έδειρε άσχημα. Μετά ήπιε κατά λάθος βιτριόλι και πέθανε. Τον έχωσα κάτω από τις τάβλες πριν μυρίσει.

Ο Μένγκελος έδειχνε αποσβολωμένος. Κάτι δε μου άρεσε στο ύφος του γέρου. Είχε κάτι το ύποπτο. Θα έλεγα ότι φερόταν σα μπάτσος. Ή σαν καρφί που έχει φωνάξει τους……..
Ενας δυνατός θόρυβος…
ΑΚΙΝΗΤΟΣ!!!!!. ΒΑΛΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!!!!

Η πόρτα έσπασε και το δωμάτιο γέμισε με δαύτους. Άντρακλες όλοι με τα αυτόματα και τα αλεξίσφαιρα γιλέκα τους. Έκανα να τρέξω προς τα πίσω. Ένα βαρύ κομμάτι μέταλλο με χτύπησε πίσω από το κεφάλι. Έπεσα ανάσκελα. Η τελευταία εικόνα πρίν λιποθυμήσω… ένας τύπος με full face μάσκα… τον είπα αδερφάρα…και μετά λιποθύμησα.

Γαμημένε γιατρέ. Είχα όνειρα και για σένα. Τι απέγιναν οι πιστοί συνεργάτες σε αυτό τον κόσμο? Μάλλον θα πρέπει να τα κάνω όλα μόνος μου…

Πέρασε ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Ξύπνησα σε ένα μισοσκότείνο γραφείο από ένα κουβά νερό τον οποίο κάποιος θεώρησε σωστό να μου ρίξει στη μούρη. Μπροστά μου στεκόταν ο δρ. Μένγκελος.

Στην αρχή πίστεψα ότι βρισκόμουν στα κεντρικά της Αστυνομίας. Μετά είδα ότι πίσω από τον γιατρό, πάνω στον τοίχο κρεμόταν ένα κάδρο του Παπαδόπουλου.
Μάλιστα. Κάποιου είδους παραστρατιωτική οργάνωση.

- Τι έγινε ρε παιδιά? Κάνατε επανάσταση?
- Κλείσε το στόμα σου. Σου είπα τα βασικά χθές. Σήμερα θα ακούσεις και τα υπόλοιπα. Δε ξέρω τι έγινε αλλά κάπως έλαβες ένα μήνυμα που έγραψα πρίν 10 μέρες στο ημερολόγιό της οργάνωσής μας.
- Ποια είναι η οργάνωσή σας?
- Την ημέρα που είδα τον Κορφατζή, κάλεσα κάτι δικά μου παιδιά από τις Ειδικές Δυνάμεις σπίτι μου. Ήξερα ότι θα έρθει, και ήξερα ότι θα είναι την ίδια νύχτα. Καθόμασταν και τον περιμέναμε στο σαλόνι. Περίπου στις 3:00 τα χαράματα, πήγα στο μπαλκόνι. Άκουσα ένα θόρυβο δίπλα μου… ήταν αυτός. Με άρπαξε απ το λαιμό. Τα παιδιά άδειασαν ότι όπλο είχαν πάνω του … το κορμί του έγινε ένας σάκος από μολύβι. Έπεσε κάτω…τρύπιος σα κόσκινο, ένα κορμί ξεσκισμένο. Από τις τρύπες στο σώμα του έβλεπα το μαρμάρινο πάτωμα…και αυτός ακόμα μιλούσε και μιλούσε …και έλεγε πράγματα που δεν πιστεύαμε…προφητείες…ερμηνείες…έχωσα το χέρι μου στο τρύπιο στέρνο του και ξερίζωσα τον αδένα... εκεί βαθιά , ανάμεσα στα πνευμόνια του. Τότε έβγαλε τη τελευταία του πνοή…σταμάτησε να μιλάει ο Κορφατζής. Έξι μέρες και έξι νύχτες τον μελέτησα ώσπου να καταλάβω ότι δεν υπήρχε ιατρικό νόημα σε αυτό το εύρημα. Τελικά, όντως υπάρχουν πράγματα που δε μπορούμε να εξηγήσουμε. Τα τέστ έδειξαν μη οργανικούς ιστούς, δεν ήταν σάρκα, σαν ένα μέταλλο που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα…ένα μέταλλο εξώκοσμο αλλά ζωντανό, με μόρια δραστήρια, πρωτοφανή.
- Ποια ήταν τα τελευταία του λόγια?
- Αυτό δεν έχει σημασία για την ώρα. ‘Εχω κρατήσει καλές σημειώσεις πάντως.
- Τον αδένα τι τον έκανες?
- Ένα μικρό κομμάτι εμφύτευσα στα πνευμόνια μου…και είδα όλα αυτά που κανείς ποτέ δεν είδε εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Το υπόλοιπο το φύλαξα. Και τώρα θα δεχτείς και σύ το φως.

Ένα απότομο τσίμπημα βελόνας στο λαιμό με έστειλε για ύπνο. Ποιος ξέρει τι θα είμαι όταν ξυπνήσω? Ήλπιζα να βρώ κάποιον να μου εμφυτεύσει τους ηλεκτροδέκτες του καρχαρία. Μάλλον βρήκα περισσότερα από όσα έψαχνα. Όλα έσβησαν…πάλι.

UFC 102: Couture vs Nogueira

Δυο πρωην πρωταθλητές βαρέων βαρών, o καθένας στη δική του διοργάνωση (Pride FC για τον Nogueira και UFC για τον Couture). 33 ετών ο Βραζιλιάνος, 46 ετών ο Αμερικάνος. Μαύρη ζώνη Brazilian Jiujitsu o ένας, πρώην μέλος της αμερικανικής ολυμπιακής ομάδας Ελληνορωμαϊκής ο άλλος. Μία μάχη που πολλοί ονειρεύονταν να δούν από το 2001 όταν οι δύο μαχητές παραλίγο να συναντηθούν υπό την διοργάνωση Rings (εν τέλει ο Randy Couture αποκλείστηκε από τον Valentijn Overeem και οι δύο τους δε συναντήθηκαν ποτέ).

Στις 29 Αυγούστου 2009, oι δύο all time classic μαχητές μας έδωσαν μία all time classic μάχη που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια.

Και στους 3 γύρους η επικράτηση του Nogueira ήταν προφανής. Με σηκωμένη τρίχα είδαμε stand up και ground μαχες. To dirty boxing του Couture (πολύτιμη γνώση από τα χρόνια του στον Αμερικανικό στρατό) με την εμπειρία του Nogueira στη πυγμαχία (προπονήθηκε εκτενώς με την Εθνική Πυγμαχίας της Κούβας) έδεσαν και μας προσέφεραν συγκινήσεις που ένας αγώνας επαγγελματικής πυγμαχίας δε θα μπορούσε να το κάνει με τέτοια επιτυχία.

Στο έδαφος είδαμε πολλαπλές απόπειρες του Nogueira για submission, κάθε μία από αυτές σε έκανε να λές "Τέλος...αυτό ήταν", μόνο και μόνο για να δείς τα χρόνια της εμπειρίας του Randy "The Natural" Couture να τον βγάζουν απο τους μπελάδες και να τον φέρνουν πάλι σε όρθια θέση, έτοιμο για λίγο ακόμα dirty boxing.

Knock downs, προσπάθειες για submission, Ground and Pound, πάλη, πυγμαχία, όλα μέσα σε 3 ανατριχιαστικά 5λεπτα. Αξιοσημείωτο το οτι ο Couture είδε τα άστρα (knock down) 3 φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα ενώ δύο φορές πιάστηκε σε submission (πνίξιμο) απο τα οποία ξέμπλεξε επιτυχώς.

Στο τέλος ο διαιτητής σήκωσε το χέρι του Nogueira, και μόλις είχε τελειώσει μία μάχη που θα έχουμε να θυμόμαστε.

Απομένει να δούμε αν το UFC θα δώσει στον Nogueira την ευκαιρία να διεκδικήσει τον τίτλο από τον νικητή του αγώνα Shane Carwin vs Brock Lesnar (UFC 106).

Voodoocult: Jesus Killing Machine (1994)

Τι προέκυψε όταν συνδιάστηκαν οι:

Chuck Schuldiner (RIP), κιθαρίστας των Death
Mile Petroza, κιθαρίστας των Kreator
Dave Lombardo, drummer των Slayer
Waldemar Sorychta, παραγωγός (Samael) και μελλοντικος κιθαρίστας των Grip Inc.
και ο indie (δυστυχώς) τραγουδιστής Phillip Boa.
??????????

Μα φυσικά οι Voodoocult.

To 1994 κυκλοφόρησαν το Jesus Killing Machine.
To 1996 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο Voodoocult.
και μετά διαλύθηκαν.

Το συγκρότημα είχε ίσως τα πιο απαράδεκτα φωνητικά που ακούσαμε ποτέ σε thrash album. Ο Boa απλά δεν είχε καμία αγριάδα στη φωνή. Ήταν σα να μιλάει έντονα, κάτι που ίσως δεν ήταν και τόσο effective στο 90s thrash. Ο άνθρωπος δεν άνηκε στο χώρο και αυτό ήταν προφανές. Ήταν ένας indie τύπος που σκέφτηκε οτι αφού το thrash βγάζει λεφτά, "θα παίξω και γώ κάτι που μοιάζει με thrash". Ευτυχώς (γι'αυτόν) το δεύτερο άλμπουμ ήταν πιό ήσυχο και δεν απαιτούσε αγριάδα εκ μέρους του. Στο δεύτερο άλμπουμ όμως δεν ήταν και οι all stars που απαριθμήσαμε στο 1ο.

Η μουσική φυσικά ήταν σε άλλο επίπεδο. Ιδιαίτερα καινοτομική για την εποχή. To Killer Patrol ήταν ίσως το κορυφαίο τραγούδι τους, ικανό να σε κάνει να ξεριζώσεις το κεφάλι σου και να το χτυπας σε βράχο σα χταπόδι. Σίγουρα πάντως το ιδίωμα θα είχε επιζήσει και χωρίς αυτούς.

Η κρυφή προσφορά των Voodoocult όμως, ήταν η γνωριμία του Lombardo με τον Sorychta, η οποία οδήγησε στη δημιουργία των Grip Inc (υπερμπάντα).

Αυτά για τώρα.

Gayniggers from Outerspace (1992)

Η ταινία με το ρατσιστικό τίτλο λέει την ιστορία μιας ομάδας διαγαλαξιακών ομοφυλοφιλικών μαύρων από τον πλανήτη "Anus" οι οποίοι ανακαλύπτουν την παρουσία θηλυκών πλασμάτων στο πλανήτη Γη. Χρησιμοποιώντας λέηζερ όπλα, επιχειρούν να αποβάλουν τα θηλυκά ένα-ένα από τη γη. Αυτό τους εξασφαλίζει την εκστατική ευγνωμοσύνη του προηγουμένως καταπιεσμένου ανδρικού πληθυσμού. Πρίν φύγουν όμως, αφήνουν πίσω ένα "Gay Ambassador" (ομοφυλοφιλικό εκπρόσωπο) για να εκπαιδεύσει τους γήινους στο νέο τρόπο ζωής τους.

Οι βασικοί ήρωες είναι οι:
1) Captain B. Dick
2) ArmInAss
3) Sgt. Shaved Balls
4) o D. Ildo
5) και φυσικά ο Gay Ambassador.

Σκοπός:

Κατά την άποψή μου δεν έχει σκοπό αυτή η ταινία. Άλλοι λένε οτι σατηρίζει τη εκμετάλευση των μαύρων στον Αμερικάνικο κινηματογράφο.

Δε θα πρότεινα σε κανέναν να σπαταλήσει 27 λεπτά από τη ζωή του για να δεί αυτή τη ταινία. Αλλά , αν κάποιος είναι στην αβοήθητη κατάσταση που απαιτείται για κάτι τέτοιο, παραθέτουμε και το ξαπλωμένο (embedded) video.

Αυτά.

1ος και ο 2ος Πανανταρκτικός Πόλεμος

Ο 1ος και ο 2ος Πανανταρκτικός Πόλεμος ξεκίνησαν ταυτόχρονα. Πολλοί αναφέρονται σε αυτούς ως «οι 2 Πανανταρκτικοί Πόλεμοι». Έλαβαν χώρο στο ίδιο γεωγραφικό μέρος, την Ανταρκτική, και οι αντιμαχόμενες δυνάμεις ήταν οι ίδιες και στους δύο πολέμους, η Ανταρκτική και η Ρωσία. (για λογαριασμό του Εκουαδόρ). Γενικά., δεν έχουμε ενδείξεις ότι ήταν δύο οι πόλεμοι αυτοί, αλλά παράλληλα δεν έχουμε στοιχεία για το αντίθετο.

Το 1820 έφτασαν στις ακτές της νότιας ηπείρου τα 1α ρωσικά σκάφη υπό τις διαταγές των Mikhail Lazarev και Fabian Gottlieb von Bellingshausen.

Εθεάθησαν πρώτα από Παγογενείς κολυμβητές, οι οποίοι έκαναν ηλιοθεραπεία και απολάμβαναν σουβλάκια φώκιας στην ακτή. Αμέσως, σήμανε συναγερμός και ξαμολύθηκαν τα πρώτα CG 100 (*).

Τα CG100 κατάφεραν μεγάλες ζημιές στους εχθρούς , βυθίζοντας 1 σκάφος μέσα σε 5 λεπτά.

Δε γνωρίζουμε τι έγινε στη συνέχεια. Τα CG100 εξαφανίστηκαν και δεν ξανακούσαμε νέα τους. Γι’αυτή την εξαφάνιση δεν έχουμε αρκετά στοιχεία ώστε να κάνουμε υποθέσεις και στηρίξουμε κάποια άποψη.

Ο πολιτικός αρχηγός των Παγογενών, ονόματι “kus mun lun” (στη τοπική διάλεκτo γραφόταν «ǘﭯﭜﭳ») και σήμαινε ο «Άγριος Πάγος», συγκάλεσε δημόσια δέηση στους Urmuc 3 εώς και 8, καθώς και στους Urmuc 35 εώς και 40. Μεγάλη η χάρη τους!!

Εκεί, πολλοί ντόπιοι προέβησαν σε θυσίες προς τιμή του Urmuc 7, ντύμένοι ως Αη Βασίληδες πραγματοποιούσαν hara-kiri. O «Αγριος Πάγος» μάλιστα προέβη στο επόμενο λογοπαίγνιο ως ένδειξη ενθάρρυνσης των συμβάντων:

«Σήμερα είναι η Χαρά του Κύρη
Σήμερα όλοι κάνουν Harakiri!!!!»
Το πλήθος ανταποκρίθηκε εντείνοντας το ρυθμό των σφαγών. Η παγωμένη ήπειρος βάφτηκε με αίμα. Οι Παγογενείς σφάζονταν και το χαίρονταν, ενώ αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι κάποια CG100 βρέθηκαν στη μέση της τελετής, και πάνω στη συγκίνηση άρχισαν να εκρήγνυνται.

Οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης βγήκαν στα μπαλκόνια και μέσα στο ντελίριο που επικρατούσε , πήραν μικρόφωνα και άρχισαν να τραγουδάνε acapella το "Mary Mary" των RUN DMC.

Μ’ αυτές τις μαλακίες οι Παγογενείς θρήνησαν περίπου 20.000.000 θύματα από αυτοθυσίες εκείνη τη μέρα, και όπως ήταν αναμενόμενο έχασαν το πόλεμο. Οι Ρώσοι, για να γιορτάσουν τη νίκη ενεργοποίησαν και πέταξαν τη πυρηνική βόμβα στη θάλασσα (ως βεγκαλικό) και το κύμα που σήκωσαν σκότωσε σχεδόν τα πάντα.

Τη επόμενη φορά θα μπούμε σε μερικές ακόμα λεπτομέρειες για το θαυμαστό πολιτισμό των Παγογενών.


(*) CG100: Κωδική ονομασία των Chiquita Dragons τελευταίας γενιάς. Ένα από τα αμυντικά όπλα των Παγογενών. Κατάγονταν από το είδος των Commodo Dragons, με ίδια ανατομία. Η διαφορά τους με το είδος που ζεί στα νησιά Komodo είναι ότι ήταν κίτρινα (παραλλαγή) και ιδιαίτερα γρήγορα (0-100 χλμ σε 6,2). Αλκοολικά από τη γέννα τους , τα Chiquita dragons έπιναν πολύ ουίσκυ με φιστίκι αντάρκτικο (παγοφυστίκια) και ρίχνονταν στη μάχη με ορμή που όμοιά της δεν υπήρχε. Υπό κατάλληλες συνθήκες, τα CG100 εκρήγνυνται προκείμένου να μη πέσουν αιχμάλωτοι και μαρτυρήσουν μυστικά στον εχθρό. Μία πρακτική που πολλάκις είχε φτάσει στα τοπικά ανώτατα δικαστήρια (1799), και οι ντόπιοι θέλησαν να τη σταματήσουν, καθώς και να πείσουν τα CG100 να μην εκρήγνυνται, καθώς το ρίσκο του να προδώσουν κρατικά μυστικά κρίθηκε χαμηλό. Βασικό επιχείρημα ήταν ότι τα CG100 δε μιλούσαν, και δεν είχαν νοημοσύνη ή και στοιχειώδη μνήμη. Τα επιχειρήματα κρίθηκαν αβάσιμα, και έτσι οι αυτόματες εκρήξεις συνεχίστηκαν. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι τα Chiquita Dragons είχαν πολύ ευαίσθητη συνείδηση και ένιωθαν εύκολα τύψεις.

Stacy Valentine: the girl behind the mask

Γεννημένη στις 9 Αυγ 1970 στην Οκλαχόμα.

Το 1995 ενώ ήταν παντρεμένη, πήρε μέρος σε διαγωνισμό φωτογραφίας με τίτλο "Το κορίτσι της διπλανής πόρτας" τον οποίο και κέρδισε. Κατόπιν φωτογραφήθηκε για το περιοδικό Hustler και της έγινε πρόταση για hardcore πορνογραφική ταινία. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήγε στο Los Angeles για τα γυρίσματα. Μετά από μία βδομάδα γύρισε (χορτάτη απο...) και δήλωσε στο σύζυγό της οτι τον παρατάει και πάει μόνιμα στο LA.

Το 1997 κέρδισε το διαγωνισμό XRCO Starlet of the Year, ενώ το 2009 μπήκε στο XRCO Hall of Fame.

Εμείς τώρα...Θα τη θυμόμαστε για το βλέμμα της. Με τα πανέμορφα μπλέ της μάτια κάρφωνε τους συμπρωταγωνιστές της καθώς συνεργαζόταν μαζί τους. Έκανε τα πάντα. Έκανε όσα χρειαζόταν να κάνει, και πολλά ακόμα. Ιδιαίτερα φιλότιμη και αυτό της το αναγνωρίζουμε.

Το 1999 γυρίστηκε ένα documentary για τη ζωή της (The Girl Next Door), δίνοτας έμφαση στα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε από μικρή η Stacy. Εδώ θα βρείτε και ένα δίλεπτο απόσπασμα:


Τώρα, για το γεγονός οτι στα καλά καθούμενα σηκώθηκε και έφυγε από τον άντρα της για να γίνει πόρνη, δε ξέρω τι να πώ.

Η ίδια είπε: "...ποτέ δεν ήθελα να γίνω νοικοκυρά...μου άρεσε η προσοχή που μου έδιναν".

Φαντάσου φρίκη που έφαγε ο τύπος. Όχι μόνο τον παράτησε, αλλά από εκεί και πέρα θα την έβλέπε στο internet και στη τηλεόραση, να βγάζει τα μάτια της και να πασαλείβεται με τα σωματικά υγρά του κάθε χλιμίτζουρα, κάγκουρα με ξυρισμένες γάμπες και κοιλιακούς φέτες που φοράει γυαλιά ηλίου σε κλειστούς χώρους.

Αυτή η ζωή είναι μία πόρνη...κάποιες φορές.

Σήμερα η Stacy έχει αποσυρθεί και εργάζεται για το περιοδικό Penthouse στο τμήμα επιλογής μοντέλων.

Gila Monsters: σχετικά ακίνδυνα, με μετρίως κακές προθέσεις και μεγάλη εμπορική επιτυχία.

Μήκος εώς 60 εκατοστόμετρα
Μέγιστου βάρος 2.3 κιλά

Το δηλητηριώδες Gila Monster (προφέρεται Χίλα) είναι η μεγαλύτερη σαύρα εγγενής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εύκολα αναγνωρίσιμα από το μαύρο τους δέρμα με σχέδια ρόδινου, πορτοκαλί, ή κίτρινου χρώματος, τα Gila Monsters βρίσκoνται στις ερήμους Mojave, Sonoran, και Chihuahuan των νοτιοδυτικών ΗΠΑ και του βορειοδυτικού Μεξικού. Παίρνουν το όνομά τους από τα ποτάμια Gila της Arizona. Εκεί πρωτοανακαλύφθηκαν.Το δηλητήριό τους είναι μια αρκετά ήπια μορφή νευροτοξίνης. Και αν και ένα δάγκωμα Gila είναι εξαιρετικά επίπονο, κανένα δεν έχει οδηγήσει σε ανθρώπινο θάνατο. Αντίθετα από τα φίδια, τα οποία εγχέουν το δηλητήριο, τα Gilas τρέχουν επάνω στα θύματα και μασούν τη σάρκα τους για να επιτρέψουν στo δηλητήριο να κινηθεί μέσω των αυλακιών στα δόντια τους πάνω στην ανοικτή πληγή. Ίσως όχι η πιό αποδοτική μηχανή θανάτου!!! Αλλά ένα όμορφο ερπετό.

Επιτυχίες στο Hollywood.

The Giant Gila Monster (1959)

Το Gila Monster ενέπνευσε το γνωστό σκηνοθέτη Ray Kellogg, να γυρίσει τη ταινία "The Giant Gila Monster (1959)", μια ακόμα δυτική αποτυχημένη ταινία τρόμου, που κάποιοι από εμάς αγάπησαν.

Ατάκα-Διαφημιση της ταινίας: "Only Hell could breed such an enormous beast. Only God could destroy it! "

Πανέξυπνος διάλογος από την ταινία:

Sheriff Jeff: Have you heard the reports of a "giant lizard"?
Mr. Wheeler: Yes, but it's just not possible.
Sheriff Jeff: Well, why not? There have been giants before!

Το trailer όμως μιλαει από μόνο του.

Άσε το βιτριόλι να υπάρχει.

4:00 τα ξημερώματα και η πραγματικότητα βαραίνει με κάθε λεπτό που περνάει. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει….

Κάνω νόημα στον γερο-Μένγκελο να πάμε στο δίπλα δωμάτιο. Αυτά που συζητάμε ίσως δεν πρέπει να τα ακούει ο Αβενήρ. Πρέπει να του κρατήσουμε το μυαλό φρέσκο και αμερόληπτο, ωστέ να μπεί στη μάχη που τον περιμένει χωρίς έγνοιες. Έτοιμος να εκτελέσει έργο… σφαγή.

Πάμε μέσα και αμέσως βάζω δυο γεμάτα ποτήρια ουίσκυ.

- Πές μου…τι είναι αυτά που έλεγες πρίν? Δεν αμφισβητώ ότι είναι αλήθεια. Είναι προφανές ότι θα μπορούσα να σε κρατάω ακόμα με τη πετσέτα στο πρόσωπο, και ‘σύ ακόμα θα μου σκούνταγες το χέρι ήρεμος, περιμένοντας να σου δώσω το λόγο. Τι είναι όμως αυτό? Με τι είμαστε αντιμέτωποι?.
-Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα σου μιλήσω ανοιχτά είναι επειδή ξέρω πως είσαι και συ μπλεγμένος νεαρέ μου. Eίσαι μπλεγμένος.
-Τι εννοείς είμαι μπλεγμένος? Με τι?
-Όλα στην ώρα τους. Τα ευρήματα μας για την παλαιά αναπνοή, ξεκινάνε από το 1968, στην Αθήνα.
-Περίεργη χρονιά δε διάλεξες? Δεν είμαι σίγουρος, πόσο αναπτύχθηκε η αρχαιολογία ή η ανθρωπολογία στην Ελλάδα το 1968.
-Εδώ δε μιλάμε για αρχαιολογία όμως. Εδώ μιλάμε για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους…
-Δε βλέπω τh σχέση.
-Το 1968 υπηρετούσα ως στρατιωτικός γιατρός. Δούλευα σε ένα μυστικό εργαστήριο στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου ο συνταγματάρχης εκτελούσε τα καθήκοντά του. Είχα την ελευθερία να κάνω σχεδόν τα πάντα. Μετά από 3 μήνες ήμουν πλέον το δεξί του χέρι. Οι άλλοι συνταγματάρχες δε γνώριζαν τίποτα. Ο Στέλιος ήθελε εχεμύθεια.

Η απειλή από τη Ρωσία ήταν εμφανής για όλους μας. Μουσάτοι φοιτητές, με χαοτικές ιδέες ξεπηδούσαν κάθε μέρα. Για κάθε έναν που συλλαμβάναμε, εμφανίζονταν δύο καινούριοι. Ο εχθρός είχε με το μέρος του ένα κομμάτι της νεολαίας και αυτό απασχολούσε τους συνταγματάρχες. Έπρεπε να βρούμε ένα τρόπο να τους σωπάσουμε. Τα βασανιστήρια ήταν μονόδρομος. Αρχικά δεν είχαμε σκοπό να σκοτώσουμε κανέναν…το μόνο που θέλαμε ήταν να δουλέψουμε πάνω τους…

- Η φωνή του γέρου με κοίμιζε. Δεν ξέρω αν ήταν που δεν είχα κοιμηθεί κανονικά εδώ και μέρες, ή μήπως το γεγονός ότι οι συζητήσεις με πολιτικό περιεχόμενο πάντα με έκαναν να βαριέμαι. Εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου. Τα ξανθά της μαλλιά μέσα στο νερό. Η πιο όμορφη γυναίκα στο κόσμο, να κείτεται νεκρή στον αφρό της βραδυνής θάλασσας. Πόσο θα μου λείψει…ήθελα μόνο να τη γνωρίσω λίγο καλύτερα. Τώρα κάποιος θα την ψάχνει. Κάποιος θα κλαίει μόνος. Κάποιος θα ελπίζει. Η ζωή είναι τόσο άδικη καμιά φορά. Σαν μικρά μυρμηγκάκια περπατάμε στο άγνωστο…μέχρι να γίνουμε τροφή για το αναπάντεχο. Τι είναι καλύτερο δεν έχω καταλάβει. Να είσαι η τροφή? ‘Η να είσαι το αναπάντεχο?

-…πραγματικά σου λέω το μόνο που θέλαμε ήταν να τους παραδειγματίσουμε. Μέχρι που μια μέρα, ξύπνησε η περιέργεια μέσα μου. Άρχισα να σκέφτομαι περίεργα πράματα. Τι θα γινόταν αν του κάναμε αυτό? Τι θα γινόταν αν του κάναμε και εκείνο? Όλα άλλαξαν όταν διατάχθηκα να δώσω σεμινάρια τεχνητής αναπνοής σε ειδικές δυνάμεις (ΛΟΚ). Πήρα δέκα μουσάτους, οι οποίοι είχαν περάσει τόση ανάκριση που είχαν χαζέψει, και πήγα στην Αυλώνα για το σεμινάριο. Το πλάνο ήταν ότι θα τους βουτούσαμε το κεφάλι σε ένα βαρέλι νερό μέχρι να ψοφήσουν…στη συνέχεια θα τους επαναφέραμε με τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις αν χρειαζόταν.

Τους πνίξαμε και τους επαναφέραμε τόσες φορές που χάσαμε το νούμερο. Υπήρχαν και επιπλοκές. Μέρα με τη μέρα, χάναμε και κανέναν – δύο. Αυτοί που επιζούσαν πάντως παρατήρησα ότι αναπτύσσανε όλο και μεγαλύτερη αντοχή. Στο τέλος τους κρατούσαμε 5 λεπτά, ίσως και παραπάνω μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους. Ένας από αυτούς ήταν και ο Χάρης Κορφατζής. Είχε συλληφθεί για βομβιστική επίθεση σε τράπεζα. Δε σταματούσε το κήρυγμα ούτε λεπτό. Αυτός είχε αποκτήσει τη μεγαλύτερη αντοχή. Στα τελευταία του θυμάμαι ήταν ακατόρθωτο να τον πνίξεις, άντεχε μέχρι και 20 λεπτά κάτω από το νερό. Μετά έκανε ότι λιποθυμούσε για να τον πάρουμε στα ιατρεία. Το μόνο που πίστευα από αυτά που έλεγε ήταν για τους πόνους στο στήθος του. Κάθε βράδυ έπεφτε και σπαρτάραγε για ώρα στο πάτωμα. Παραπονιόταν ότι κάτι ένιωθε να μεγαλώνει μέσα στο στήθος του. Την ημέρα που τον πήγαν για ακτινογραφία, δραπέτευσε από το νοσοκομείο και δε τον ξανάδαμε.

…μέχρι πρίν από 10 μέρες. Είχα βγάλει βόλτα τον εγγονό μου στο πάρκο, και ήταν εκεί. Καθόταν σε ένα παγκάκι, με μάτια που λαμπίριζαν πίσω από μαύρα γυαλιά ηλίου. Δεν είχε γεράσει, δεν είχε φθαρεί. Ήταν ίδιος και είχε έρθει για την εκδίκηση που ομολογουμένως, τόσο πολύ δικαιούταν.
Με πλησίασε και μου είπε «περιμένω 40 χρόνια για αυτή τη στιγμή. Θα είναι νύχτα. Θα είσαι μόνος. Θα σου πάρω τη ζωή και θα φύγω ξανά». Αυτά είπε και εξαφανίστηκε.

-Και εσύ που έμαθες για αυτό τον αδένα και τις ιδιότητές του?

-Ο αδένας εμφανίστηκε στην ακτινογραφία που του κάναμε. Ακριβώς μέσα στα πνευμόνια, σαν ένα κομμάτι μέταλλο. Όσο για τις ιδιότητες, η πρώτη είναι η αφθαρσία. Αυτό ήταν προφανές, τον είδα με τα μάτια μου.

-Και τα υπόλοιπα που μου είπες? Για τις εικόνες από το μέλλον και το παρελθόν?

-Έχουμε πολλά να πούμε ακόμα. Στην ώρα τους, όλα θα τα πούμε


…η συζήτηση τέλειωσε και νομίζω πως είχα ακούσει ήδη αρκετά για μία μέρα. Μεγάλη πηγή έμπνευσης ώστε να σχεδιάσω το επόμενο βήμα στη νέα μεταφυσική κακοποιό καριέρα μου, η σημερινή μέρα. Δε μπορούσα όμως να αγνοήσω άλλο τη νύστα και τη κούραση. Θυμάμαι ότι οι τελευταίες κουβέντες ήταν κάτι σαν «ας συνοψίσουμε για την ώρα και συνεχίζουμε αύριο ». Ο γερο Μένγκελος έφυγε και γώ ξάπλωσα στον καναπέ. Δεν είδα όνειρο, κοιμήθηκα σα βόας που χωνεύει ένα μεγάλο θηλαστικό.

Όταν ξύπνησα διψούσα πολύ. Πήγα στο δωμάτιο με το ψυγείο, και έβγαλα ένα μπουκάλι νερό. Ξεκίνησα να πίνω. Μια γουλιά, δύο γουλιές, τρεις γουλιές. Τι ωραίο που είναι το νερό! Τι θα κάναμε χωρίς αυτό? Για λίγο σκέφτηκα και τον φιλοξενούμενό/όμηρό μου.

- «Νεράκι Αβενήρ?»
Στο μισοσκότεινο δωμάτιο άκουσα λίγο αντίλαλο. Πρέπει να αγοράσω μερικά έπιπλα, παραείναι άδειο.
- «Νεράκι Αβενήρ?» ξαναρώτησα. Μα απάντηση δεν έλαβα.

Γυρίζοντας να δώ γιατί δεν απαντάει ο Αβενήρ, άκουσα έναν στιγμιαίο ήχο, σα σκοινί που σκίζει τον αέρα. Ίσως και σαν γροθιά που σκίζει τον αέρα.

400 κιλά δυναμομετρημένης γροθιάς στο πρόσωπο με έκαναν να αναθεωρήσω την έννοια του πόνου. Γαμάτος, υπέροχος πόνος… ένιωσα το μυαλό μου να κουνιέται πέρα δώθε, σαν ένα πορτοκάλι μέσα σε ένα βάζο που λέγεται κρανίο...διάσειση… Η οργή του Αβενήρ ήταν μεγάλη, και αυτό ήταν πλέον προφανές (καθώς και αναμενόμενο). Κάτι ούρλιαζε καθώς που πάταγε το κεφάλι, αλλά δεν είμαι σίγουρος τι, καθώς ήμουν ακόμα συγκλονιστικά γοητευμένος από τη δύναμη που άσκησε η γροθιά του στο δεξί ζυγωματικό μου.

Λένε ότι η πυγμαχία ήταν το αγαπημένο αγώνισμα του Απόλλωνα. Σε έναν αγώνα του μάλιστα, σκότωσε ένα κακομαθημένο βασιλόπουλο, τον Φόρβαντα (άριστο πυγμάχο). Δεν ήταν τυχαίο. Τον σκότωσε για την αλαζονεία του. Σκληρός ο πυγμάχος ανάγκαζε διερχόμενους επισκέπτες των Δελφών να μονομαχούν μαζί του. Πάντα κέρδιζε. Ο θεός της ομορφιάς όμως, του πήρε τη ζωή και την κατάπιε, σαν να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Το δωδεκάθεο είχε μία μοναδική ομορφιά. Θεοί που τιμωρούν εξόφθαλμα…που παραφέρονται … σαν υπερδύναμοι γίγαντες, ικανοί να ξεριζώσουν καρδιές… να αγνοήσουν τους κανόνες. Όλες αυτές οι σκέψεις περνούσαν μέσα από το μυαλό μου…ίσως ήταν μία άμυνα, για να μη σκέφτομαι ότι ένας νέος άντρας , περίπου 120 κιλά μυών και διατροφικών συμπληρωμάτων, είχε ένα… να το πούμε αβαντάζ πάνω μου. Ήταν μεν λίγο αποδυναμωμένος μα εκ νέου κινητοποιημένος από τις κακουχίες στις οποίες τον είχα υποβάλλει τις τελευταίες μέρες και νομίζω ήθελε να με βλάψει με τρόπους που δεν αρμόζουν σε μέρες γιορτινές (τα Χριστούγεννα πλησίαζαν οσονούπω).

Όταν ξύπνησα καθόταν στη καρέκλα και έπινε ένα φυσικό χυμό που είχα στο ψυγείο. Νομίζω γεύση φρούτα του δάσους …

-«Που έχεις το κρύο νερό?» με ρώτησε προδίδοντας τα κακά του αισθήματα με την αγένειά του.

Προσπάθησα να του απαντήσω, αλλά κάτι δε δούλευε σωστά. Δε μπορούσα να ανοίξω και να κλείσω τη κάτω γνάθο, με αποτέλεσμα να ακούγομαι σα βογκητό.

-«Θα το βρώ μόνος μου, και μετά ετοιμάσου».

Ο Αβενήρ άνοιξε το ψυγειάκι και έβγαλε το βάζο…ξεκίνησε να πίνει. Του πήρε μία δύο γουλιές ώσπου να καταλάβει ότι αυτό που έπινε, δεν ήταν νερό. Έπιασε το λαιμό του, γονάτισε αβοήθητος και με κοίταξε…με το ίδιο βλέμμα που έχουν οι μικρές φώκιες μετά το πρώτο χτύπημα στο κεφάλι. Πολύ νωρίς για να απαλλαγεί από το πόνο, πολύ αργά για να ξεφύγει. Άρχισε να σέρνεται προς το μέρος μου και σχεδόν άκουγα τη σάρκα του να βράζει. Στη μέση της απόστασης έμεινε. Το πρόσωπό του τώρα θύμιζε δύο πράγματα:

1) ένα μεγάλο γάντι του baseball.
2) ένα μεγάλο τριαντάφυλλο

Τον 8ο αι. ο Άραβας αλχημιστής Geber περιέγραψε την παρασκευή του ακάθαρτου Η2SΟ4. Γνωστό σε όλους σαν βιτριόλι σήμερα, διαφανές σαν νερό. Πάντα φυλούσα λίγο στο ψυγείο. Δε θυμάμαι γιατί.

Pro-Wrestling: Live Hard, Die Young

Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο χώρο όμως πολλές φορές θα εύχονταν το ξυλίκι να ήταν αληθινό, και όλα τα άλλα να ήταν ψεύτικα.

To pro-wrestling είναι, ώς γνωστό, ψεύτικη σκηνοθετημένη πάλη για πιτσιρικάδες. Οι πρωταγωνιστές πολλές φορές χρησιμοποιούν καρέκλες, τραπέζια και ξύλινες βέργες ενάντια στους αντιπάλους τους. Στην Αμερική οικογένειες από rednecks και hillbilies μαζεύονται και πάνε να δούν αγώνες WWE (πρώην WWF) σχεδόν κάθε ΣΚ.

Όσοι αγνοούν εντελώς την ύπαρξη του pro-wrestling θα μπορούσαν να πάρουν μία γεύση, βλέποντας την τελευταία ταινία του Mickey Rourke "The Wrestler", αν και κάτι μου λέει οτι στην Ελλάδα το αντικείμενο γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα τη δεκαετία του 80'. (έχω ακόμα στο υπόγειο τις φιγούρες/κουκλάκια των αγαπημένων μου παλαιστών).

Μια πιό ρεαλιστική εικόνα θα πάρει κάποιος αν χτυπήσει "Beyond the mat" στο google, και δεί τα ακραία τεστ στα οποία υποβάλλονται αυτοί οι άνθρωποι (ειδικά ο Mankind Mick Foley) και την οικονομική εξαθλίωση που τους περιμένει όταν πλέον τα σώματα τους γερνάνe, βαραίνουν και κανείς δε θέλει να τους δεί πιά (όπως στη περίπτωση του Jake "The Snake" Roberts).

Όπως και να έχει σίγουρα δεν είναι οι μόνοι. Πολλά επαγγέλματα εγγυμονούν κίνδυνο σωματικών βλαβών. Απλά για αυτούς κανείς δε το ξέρει και κανείς δε το πιστεύει. Είναι κλόουν, "δε παθαίνουν τίποτα".

Ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησα να γράφω όμως σήμερα είναι ο αριθμός των παιδικών μου ηρώων που σήμερα έχει φύγει απο τη ζωή σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία. Θεωρώ τον αριθμό ύποπτα μεγάλο. Και ειδικά αν σκεφτούμε οτι αυτοί οι άνθρωποι γυμνάζονται, και οτι η γυμναστική είναι παράγοντας μακροζωίας, αυτοί οι άνθρωποι δε φαίνονται να αποκομίζουν τίποτα θετικό απο τη γυμναστική... σε αντίθεση πεθαίνουν νέοι.

Μοιάζει σαν καταρραμένο αυτό το επάγγελμα. Η πλειοψηφία των θανάτων είχε σχέση με στεροειδή. Α, ναι: o ιδιοκτήτης της WWF κάνει χρήση αναβολικών για λόγους εμφάνισης.

Ας δούμε τη λίστα με τους νεκρούς:

1) Big Boss Man (May 2, 1962 - September 22, 2004) :

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του. (41 ετων)

2) Andre the Giant (May 19, 1946 - January 27, 1993)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στον υπνο του, την ημέρα της κηδείας του πατέρα του στο Παρίσι. (47 ετών)

3) Eddie Guerrero (October 9, 1967 - November 13, 2005)
Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή. (38 ετων)

4) Hercules Hernandez (May 7, 1957 - March 6, 2004)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του την ώρα που κοιμόταν. (47 ετων)

5) Mr. Perfect (Curt Hennig) (March 28, 1958 - February 10, 2003) :

Αιτία θανάτου: από overdose . (45 ετων)

6) Chris Benoit (May 21, 1967 – June 24, 2007) :

Αιτία θανάτου: κρίση υστερίας, σκότωσε τον γιό και τη γυναίκα του και μετά αυτοκτόνησε

Πολλοί το απέδωσαν στο φαινόμενο roid rage (υστερική κρίση από αναβολικά). (40 ετών)

7) The British Bulldog, Davey Boy Smith (November 27, 1962 - May 18, 2002)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή, η αυτοψία εδειξε χρήση αναβολικών στο παρελθόν. (40 ετων)

8) Rick Rude (December 7, 1958 - April 20, 1999)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή, η αυτοψία εδειξε χρήση αναβολικών και ο ίδιος είχε ομολογήσει τη χρήση στεροϊδών για χτίσιμο μυικής μάζας και ανακούφιση από πόνους στις κλειδώσεις. (41 ετων)

9) Road Warrior Hawk (September 12, 1957 - October 19, 2003)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του. (46 ετων)

10) Dino Bravo (August 6, 1948 - March 11, 1993)

Αιτία θανάτου: πυροβολήθηκε στο κεφάλι απο κοντινή απόσταση με καραμπίνα, εμπλοκή με mafia του Καναδά. (45 ετων)

11) "Texas Tornado" Kerry Von Erich (February 3, 1960 - February 18, 1993)

Αιτία θανάτου: αυτοκτονία. (33 ετων)

12) "Earthquake" John Tenta (June 22, 1963 - June 7, 2006)
Αιτία θανάτου: Καρκίνος. (43 ετων)

13) Bam Bam Bigelow (September 1, 1961 - January 19, 2007)
Αιτία θανάτου: υπερβολική δόση, καρδιακή προσβολή (46 ετων)

14) Yokozuna (October 2, 1966 - October 22, 2000)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή , ζύγιζε 600 λίβρες. (34 ετων)

Επίσης,

Sherri Martel (February 8, 1958 - June 15, 2007) :

Miss Elizabeth (November 19, 1960 - May 1, 2003) :

* Η αναζήτηση αφορούσε μόνο παλαιστές κοντά στην εποχή που παρακολουθούσα εγώ, σίγουρα αν το ψάξουμε παραπάνω, η λίστα είναι πολύ μεγαλύτερη.