Αντλώντας δύναμη από τη μαύρη τρύπα.

Ένας ήχος σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις…και τινάχτηκα πάνω. Σήκωσα τα χέρια μου για να κρύψω τα μάτια μου από το φώς του χειρουργείου. Τα χέρια μου ήταν μαύρα. Τα ξανακοίταξα… ήταν μοβ σκούρο. Κάθε φορά που ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα περίεργα πράγματα. Ερπετά σε ξηρά δάση, ρουφήχτρες στη μέση του ωκεανού, διαστημόπλοια πάνω από τον Αμαζώνιο….
- ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΑΤΕ?
- Σε κάναμε δικό μας. Σε κάναμε elite πολεμιστή. Εσύ είσαι ο Αβενήρ που έψαχνες τόσο καιρό. Και έτσι θα σε λέμε. Θα ηγηθείς των δυνάμεών μας στον επερχόμενο πόλεμο. Κάθε νύχτα θα βγαίνεις για κυνήγι. Θα κλέψεις τις ψυχές των αθώων…θα γίνεις το δόλωμα…και φρόνιμα μα αποτελεσματικά θα τους φέρεις σε μας.
- ΠΟΙΟΥΣ? ΠΟΙΟΥΣ?....ΤΙ ΨΑΧΝΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΕΣ ΜΟΥ.
- Κάποιες ερωτήσεις δε σηκώνουν απάντηση Αβενήρ…εξάλλου όταν με βρήκες εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου και με απήγαγες ήσουν ήδη στη μέση μίας αναζήτησης, έτσι δεν είναι?
- Ναι…αλλά…δεν είμαι σίγουρος τι έψαχνα…είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου.
- Για πολλά δεν είμαστε σίγουροι σε αυτή τη ζωή φίλε μου. Αυτό δε μας αποτρέπει από το να τα πιστεύουμε ή να τα επιδιώκουμε. Καταλαβαίνω ότι είσαι σαστισμένος…Εδώ…πάρε αυτά και ξεκίνα να γράφεις…ότι σου έρχεται στο μυαλό…ξεκίνα.

Ο Δρ. Μέγκελος μου έδωσε μία κόλλα χαρτί και ένα μολύβι και εγώ έκλεισα τα μάτια και ξεκίνησα να γράφω. Όταν τέλειωσα έριξα μια ματιά στη κόλλα. Έγραφε:

«…η εντροπία είναι μέσο…δεν είναι το βέλος του χρόνου…ο χρόνος και οι επιπτώσεις του είναι δημιούργημα της άγνοιάς μας … το Big Bang είναι προπαγάνδα και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας…οι παλαιότεροι άπλωσαν την ύλη και τη Δημιουργία καλύπτοντας την ιστορία και τη σημασία της αντι-ύπαρξης…της αντι-ύλης…ο πρώτος κοσμοναύτης πέθανε, σπαγγετοποιήθηκε εισερχόμενος στη μαύρη τρύπα…οι συνάδελφοί του τον είδαν σα φωτογραφία για πολλή ώρα μετά την καταστροφή του κολλημένο πάνω στην επιφάνεια του ορίζοντα γεγονότων…το φώς δε μπορούσε να δραπετεύσει… τότε ήρθε το μήνυμα από την αντίπερα όχθη της τρύπας…όλα εδώ είναι μόβ …σε αυτό το περιβάλλον είστε ήδη νεκροί. Πηγαίνετε πίσω…και ίσως έτσι δε ξανασυναντηθούμε…ίσως έτσι γλιτώσετε απ΄τον ίδιο σας τον εαυτό…εμείς απαλλαγήκαμε από το χρόνο…ίσως κάποτε και εσείς...»

-« Είδες πόσα γνωρίζεις εν αγνοία σου? Είναι η δύναμη του αδένα.» είπε ο Μέγκελος.

Ξαφνικά άρχισα να βλέπω μία ένδειξη στον αέρα. Μία ένδειξη που εν μέρει μου κάλύπτε την όραση στο πάνω αριστερό μέρος του πεδίου μου.

Απρόσμενο χτύπημα σε 1:46.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:45.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:44.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:43.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:42.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:41….

Δε ξέρω τι θα είναι αυτό το συμβάν, αλλά αν μέσα σε αυτό το χάος, τη στίβα από απρόσμενα συμβάντα, υπάρχει και κάποιο ακόμα πιο απρόσμενο… τότε ξαφνικά ο κόσμος και η ζωή μου έχουν αποκτήσει καινούριο νόημα.

Απρόσμενο χτύπημα σε 0:02.

-Γέρο-Μεγκ? Είσαι έτοιμος για αυτά που έρχονται?
-Τι ετοιμάζεις?

Η φωνή του μύριζε φόνο και συνειδησιακή δυσλειτουργία. Δε ξέρω αν είναι φίλος ή εχθρός. Θα μπορούσε να με έχει σκοτώσει αν το ήθελε.

-Τι ετοιμάζεις? Ξαναρώτησε ουρλιάζοντας ο Μέγκελος.

¨Ένιωσα θεϊκά άφθαρτος. Πήρα φόρα και έτρεξα προς το παράθυρο. Το διαπέρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμα και όταν συνειδητοποίησα ότι το παράθυρο βρισκόταν στον 10ο όροφο και προσγειώθηκα στη μέση ενός δρόμου που έμοιαζε με τη Λ. Αλεξάνδρας ήμουν απόλυτα ψύχραιμος. Έσφιξα τη μόβ γροθιά μου και την οδήγησα με δύναμη στο έδαφος. Άφησα μία κραυγή πολέμου…και ξεχύθηκα στο κυνήγι. Απόψε κάποιες ψυχές θα πουν αντίο σε αυτό το διάτρητο κόσμο…γιατί έτσι πρέπει.

Άρχισα να τρέχω με ταχύτητα ασύλληπτη. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν και τα παιδιά με έδειχναν, ενώ εγώ κατευθυνόμουν προς το απρόσμενο χτύπημα, καθοδηγούμενος από μία δύναμη που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Το μόνο που με προβλημάτισε ήταν τα τελευταία λόγια του γιατρού. ¨Όταν διαπέρασα το τζάμι κάποιος φώναξε «Πιάστε τον!» και ο Μέγκ απάντησε «Αφήστε τον….τώρα πράττει το θέλημά μας». Αν πράττω το θέλημα κάποιων που στολίζουν το γραφείο τους με τη φάτσα ενός δικτάτορα, τότε έχω μεγάλες πιθανότητες να είμαι με τη λάθος πλευρά. Υπήρξα πολλά πράγματα. Έχω καταπιεί ψυχές αθώων περαστικών χωρίς κανένα λόγο…για να γεμίσω τα κενά μου ίσως. Αλλά πολιτικός σκλάβος…όχι…ποτέ. Δε ταιριάζει στο χαρακτηρα

Οι πολιτικές μου ανησυχίες συνεχίστηκαν για λίγο. Ξεχάστηκα όμως, συγκινημένος από τις νέες μου δυνάμεις.

Σε λίγο έφτασα στον Υμηττό. Χώθηκα μέσα στο δάσος, χάθηκα μέσα στα δέντρα. Σύρθηκα για να μην ακουστώ. Άκουσα βήματα πάνω σε φύλλα. Δύο τύποι, με αυτόματα. Πολύ ψηλοί για Έλληνες, τουλάχιστον δύο μέτρα. Τώρα που το σκέφτομαι…πολύ ψηλοί για άνθρωποι. Περίπου 2μισι μέτρα ο καθένας. Τι στο διάβολο είναι αυτό? Φρουρούσαν μία σκηνή. Αποφάσισα να εμφανιστώ. Σηκώθηκα και κινήθηκα προς το μέρος τους. Ο ένας γύρισε και με κοίταξε…μέσα στο σκοτάδι διέκρινα στον ένα δύο μάτια που λαμπίριζαν. Έφτασα κοντά. Δε διέφεραν πολύ από κανονικούς ανθρώπους, εκτός του ότι ήταν μυθικά ψηλοί και με φωτεινά μάτια. Μάτια που αντανακλούσαν ένα κυανό φώς.
«Ποιοι είστε?» τους ρώτησα.
Απάντηση δεν έλαβα.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καμία σκέψη για αυτούς, ούτε κακή πρόθεση. Αφού δεν απαντούσαν όμως, αυτό άλλαξε. Σκέφτηκα να τους σκοτώσω, από αβεβαιότητα για την προσέλευση και τις προθέσεις τους. Τότε κάτι άλλαξε. Ο ένας με προσεκτικά πλάγια βήματα σα σκυφτός πυγμάχος ήρθε από πίσω μου. Με περικύκλωσαν. Σα να διάβασαν τη σκέψη μου...

Σε έχουν περικυκλώσει ποτέ δύο άνθρωποι δυόμισι μέτρα ο καθένας που δεν σου λένε τι θέλουν και ποιοι είναι, στη μέση ενός δάσους, μία νύχτα χωρίς φεγγάρι? Εμένα λοιπόν μου έχει τύχει. Είναι μία μειονεκτική θέση να ξέρεις. Ειδικά όταν μπορούν να διαβάσουν τη σκέψη σου. Και φόβος ήταν εκεί…δε το αρνούμαι.

Αυτή η νέα μου αυτοπεποίθηση δε με άφηνε να ησυχάσω όμως. Ήθελα να δοκιμαστώ… σα μονομάχος στο Κολοσσαίο με τα λιοντάρια.

Σαν να πρόκειται για μία κίνηση που συνήθιζα να κάνω από παλιά, χτύπησα πάλι τη γροθιά μου στο έδαφος και άφησα μία κραυγή (πάλι). Ο ένας μου όρμηξε…ενστικτωδώς έχωσα το χέρι μου στο στέρνο του και του ξερίζωσα τη καρδιά. Ναι καλά το μάντεψα… ήταν μοβ…ναι και χτυπούσε μέσα στα χέρια μου. Το κορμί του έπεσε στο χώμα και αποσυντέθηκε αμέσως. Γύρισα να δώ τον άλλο, μήπως επιτεθεί και εκείνος. Είχε μείνει ακίνητος σε στάση προσοχής. Τον πλησίασα και μου άνοιξε την είσοδο της σκηνής, προσκαλώντας με να μπω.

Μπήκα…και ήταν όλα σκοτεινά…μαύρο σκοτάδι - πίσσα. Σα να είσαι μέσα σε τάφο μία νύχτα χωρίς φεγγάρι. Ατόφιο συμπυκνωμένο σκοτάδι 100 εκατομμυρίων νυχτών.