Strikeforce: Fedor Emelianenko vs Fabricio Werdum (The Fall)

Το περασμένο Σάββατο είδαμε τη πτώση του Αυτοκράτορα των Μικτών Πολεμικών Τεχνών. Σε έναν αγώνα που πολλοί θεωρούσαν περίπατο για τον Fedor, ο πολλάκις πρωταθλητής βαρέων βαρών Ευρώπης σε Judo, Sambo, και είδωλο του MMA βίωσε την ήττα απο τον 2 φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητη βαρέων βαρών Brazilian Jiu Jitsu, Fabricio Werdum. Στο 1ο λεπτό του πρώτου γύρου ο Βραζιλιάνος κατάφερε αυτό που 34 άλλοι μαχητές είχαν αποτύχει να κάνουν στο παρελθόν. Και το έκανε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο. Συνδιασμός Triangle Choke και Armbar. Καθώς προσπαθείς να ξεφύγεις απο τον πνιγμό κινδυνέυεις να σπάσεις το χέρι σου.

Με το ξεκίνημα του αγώνα οι δύο μαχήτές ενεπλάκησαν σε μία βροχή από hooks στην οποία ο Ρώσος βγήκε νικητής ρίχνοντας knock down τον Βραζιλιάνο. Με το σύνηθες επιθετικό του στύλ, έπεσε πάνω στον αντίπαλό του για ground and pound. Εκεί πιάστηκε σε armbar απο το οποίο ξέφυγε, αλλά αντί να σηκωθεί επιχείρησε να συνεχίσει το χτύπημα και ξαναπιάστηκε απο τον Βραζιλάνο σε triangle choke με armbar. Ο Εmelianenko προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά το χρώμα του κεφαλιού του είχε ήδη αλλάξει σε κόκκινο. Ο αήτητος για 10 χρόνια θεός του ΜΜΑ παραδόθηκε.

Στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα έδειξε οτι η ρίζα της επιτυχίας του ήταν οτι ποτέ δε θεώρησε τον εαυτό του τόσο μεγάλο όσο όλοι οι οπαδοί του αθλήματος τον νόμιζαν:

"The one who doesn't fall never stands up. It happened that people made me an idol. But everybody loses. I'm just a human being. And if it's God's will next fight, I'll win."

Η νίκη αυτή έρχεται να διαψέυσει τον κανόνα οτι για να πετύχεις στο ΜΜΑ πρέπει να είσαι "all round" (καλός στο stand-up κάλός και στο ground). Ο Werdum ήξερε και δήλωνε εξ αρχής οτι οι ελπίδες του για νίκη είναι στη τέχνη που θεωρεί ψωμοτύρι του, και αυτό είναι το brazilian jiu jitsu. Ετσι και έγινε. Tο σοκαριστικό είναι οτι και άλλοι προσπάθησαν με τα ίδια μέσα στο παρελθόν, δηλαδή έναν πολύ καλό ground game, αλλά απέτυχαν (Ricardo Arona, Minotauro Nogueira x 2 και μαζί τους o χρυσός ολυμπιονίκης Judo Naoya Ogawa).

O Werdum έδειξε την ανδρεία του προσφέροντας ρεβάνς στον Ρώσο πρίν καν αυτός να τη ζητήσει , ακόμη και στη Ρωσία!!! Τέλος, πρόσθεσε οτι ακόμη και αν τον έχει πλέον νικήσει εξακολουθεί να τον θεωρεί τον κορυφαίο του κόσμου. Επόμενη στάση πάντως για τον Βραζιλιάνο μάλλον είναι αγώνας τίτλου με τον Overeem, τον οποίο έχει κερδίσει στο παρελθόν.

Στη υπόλοιπη κάρτα ο Cung Le, συνέχισε και τέλειωσε αυτό που δεν κατάφερε στον προηγούμενό του αγώνα με τον Scott Smith. Spinning back kick στα πλευρά και o Smith έπεσε κάτω σφαδάζοντας. Η Cris Cyborg διαμέλισσε την Jan Finney για δύο γύρους ώσπου ο διαιτητής επενέβει και σταμάτησε τον αγώνα. Τέλος, σε έναν πολύ καλό lightweight αγώνα o Josh Thomson νίκησε με rare naked choke submission τον Pat Healy.

Μία πολύ καλή κάρτα που μου άφησε μία πολύ πικρή γεύση στο στόμα.

Gus Chambers 1958 - 2008

Γεννημένος το 1958 στο Coventry της Αγγλίας. Έπαιξε με διάφορα σχήματα ξεκινώντας απο την punk μπαντα The Squad το 1978. Η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του ήταν όταν του ζητήθηκε να τραγουδήσει για τους Grip Inc, τη μπάντα του Waldemar Sorychta και του Dave Lombardo (Slayer). Είχε συμμετάσχει σε πολλά άλλα project. Συνολικά είχε γράψει φωνητικά σε δέκα δίσκους από 6 διαφορετικά συγκροτήματα. Με τους Grip έκανε 4 album. Ο ήχος τους χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν groove metal. Γενικά, η τακτική του να βάζεις ταμπέλες και υποταμπέλες σε διάφορα μουσικά ιδιώματα πολλές φορές οδηγεί σε γκάφες. Αυτός ο χαρακτηρισμός για τη μουσική των Grip ήταν τουλάχιστον άτυχος. Οι άνθρωποι παίζανε ΚΑΡΑ-metal!!! Το groove ήταν ένα απο τα στοιχεία, αλλά είχαν και thrash, και folk, και σολιές άπαιχτες. Βαθιά καινοτόμικό ύφος. Ο Chambers είχε punk χροιά, βρετανική προφορά και που και που έκανε και πιο κυριλέ μελωδικά περάσματα (οταν το τραγούδι το απαιτούσε). Κορυφαία του δουλειά σίγουρα ο 1ος δίσκος των Grip Inc, Power of Inner Strength (1995). Εκεί σκίζει το λαρύγγι του στους ήχους των "Hostage to Heaven" και "Ostracized".

Πρίν δύο χρόνια τον βρήκαν νεκρό από ταυτόχρονη κατανάλωση αλκοόλ και φαρμάκων.
Πριν ένα χρόνο αυτοκτόνησε και ο γιός του.

Είχα περάσει για ένα διάστημα απο το Coventry. Ένας ντόπιος μου είχε πεί οτι οι αυτοκτονίες είναι πιο συχνές και από τις ληστείες εκεί. Κάτι ήξερε και ας υπερέβαλε.

...σε αυτούς που σε έφαγαν ψητό στο φούρνο με ένα μήλο στο στόμα...

Λίγο πρίν...ή λίγο μετά...δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετράει είναι η νίκη. Η τελική νίκη. Μόχθησες...σου έλειψαν οι χαρές...οι διακοπές...η ξεκούραση. Μετά απο τη στέρηση ήρθε η διάψευση της επιβράβευσης. Υπήρχε κάτι για σένα...για να σε κάνει να νιώσεις οτι άξιζε το κοπο... αλλά το άρπαξαν περαστικοί γιατί εσύ και οι προκάτοχοι το αφήσατε σε κοινή θέα. Πόσο λάθος..... Σήμερα, δε μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν...

Είναι μυστικό? Ή απλα μία αλήθεια που αγνοείς? Γιατί ούτε εσύ, ούτε και οι άλλοι, ξερατε οτι ήσαστε ρομπότ..... μεταλλικοί σκελετοί κάτω από δερματίνη γεμισμένη με οργανικά υγρά. Όλα αυτά ήταν ικανά να σε κάνουν να αναζητήσεις μία ζωή που σχεδιάστηκε από άλλους. Από κάτι τυπάκια πίσω απο μία οθόνη, με τρία μεταπτυχιακά ο καθένας...ναι, είναι μία fake ζωή με αυστηρά σχεδιασμένες αποστολές, κωδικούς και αυτονόητα απαγορευμένη λήψη πρωτοβουλίας. Αν όμως η ζωή αυτή είναι όλα όσα έχεις, όλα όσα βρήκες, και κρατιέσαι απο πάνω της γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις?...Θα εκτελέσεις τις αποστολές, θα υπακούσεις στους κωδικούς και θα κάνεις μόκο... θα περιορίσεις τη θέλησή σου να αλλάξεις αυτά που ισχύουν, θα περιορίσεις τον εαυτό σου απο το να θυμάται αυτά που του άρεσαν...θα ξεχάσεις και στο τέλος... θα εισαι κάποιος άλλος. Θα είσαι μία ροχάλα στο πεζοδρόμιο...ένα ρέψιμο κάποιου που έφαγε ψητό στο φούρνο με ένα μήλο στο στόμα τον παλιό σου εαυτό... Τη γάμησες και είναι πια αργά.

Πίσω στο υποβρύχειο... Τα αυτόματα κόκκινα φώτα του συναγερμού άναψαν και όλοι είδαν το κτήνος. Αδύνατο και καλλυμένο με μαύρο μαλλί μα με στιγμιαίες συσπάσεις που το έκαναν να φαίνεται γιγάντιο. Το γρύλισμα ήταν εκκωφαντικό... κάτι από έναν κόσμο μακρινό μας έκανε επίσκεψη το 1989, και τόσα χρόνια κλεισμένο εδω μέσα έχει ξεχάσει πώς κάνουν φίλους. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ποτέ να μήν έμαθε. Δε μοιάζει για τέτοιο τυπάκι. Είναι ο τύπος που όλοι του χρωστάνε λίγο θάνατο...λίγο θάνατο ακόμα...και μετά λίγο ακόμα θάνατο.

Έτρεξε μανιωδώς πρός τον πιο κοντινό πεζονάυτη, αυτός σαν πραγματικά κακός μαθητής αντί να τρέξει έβγαλε ένα μαχαίρι τύπου ραμπο και επιτέθηκε. Αυτό που συνεβει πραγματικά δε το περίμενε κανείς. Το κτήνος με το πρώτο άγγιγμα το μαχαιριού έδειξε φοβισμένο... σάρκες και αίμα δεξιά και αριστερά από τη βίαια φιλότιμη προσπάθεια του πεζοναύτη. Όλοι είχαν μείνει άναυδοι αδυνατώντας να πιστέψουν στη νίκη. Αν είχαν πιστέψει ίσως η τελική έκβαση των πραγμάτων να ήταν διαφορετική...ίσως αν είχαν επιτεθεί όλοι μαζί αντι να κοιτάνε. Το πλάσμα ανάρωσε γρήγορα. Η τιμωρία ήταν βάναυση. Τα κομμάτια επανενώθηκαν και η λεπτή ψηλή μορφή έτρεξε γρυλίζωντας προς τον παραλίγο ήρωα. Όταν τέλειωσε μαζί του, και αυτό πραγματικά δε πήρε πολύ, ήταν σα να τον διαπέρασε ένας μεγάλος αυγοκόφτης και τον έκανε κομμάτια. Μικρά ζουμερά κομμάτια από πλαστικό, μέταλλο και ένα γλοιώδες πράσινο υγρό. Η εικόνα έδωσε ένα καλό έναυσμα για σκέψη στους υπόλοιπους. Μία υπόνοια οτι ίσως τα φαινόμενα απατούν... Όλοι έτρεξαν στο πάνω διάζωμα. Η ομάδα διαλύθηκε, ο τελευταίος κοιτούσε πίσω και πυροβολούσε στα τυφλά για να κρατήσει τον εχθρό πίσω.

Ποιός του είπε να άναλάβει αυτό το ρόλο? Έχεις ένα τσούρμο που τρέχει να σωθεί απο τον ομολογουμένως υπερέχοντα σε βία και δύναμη εχθρό. Έχεις ένα περιβάλλον που σου είναι άγνωστο. Έχεις γύρω σου μία ομάδα που δε ξέρει πώς βρέθηκε εκεί αλλά με κάποιο τρόπο ξέρει τι πρέπει να κάνει και πως να χειρίζεται όπλα. Θα κλαψει για αυτή τη πρωτοβουλία του. Θα μετανιώσει πικρά... γιατί το μόνο που κατάφερε ήταν να μοιάζει με κομπάρσος απο πολεμική ταινία σε μία ανάλογη σκηνή. Στη ζωή όμως δεν υπάρχει Οσκαρ β' ρόλου ή "supporting actor". Τον άρπαξε το σκοτάδι και τον έκανε πελτέ. Άλλη μία σταγόνα στο ματαιόδοξο ποτήρι του demi-ανθρώπινου ηρωισμού.

Κάποιος βρήκε μία μπουκαπόρτα. Την άνοιξε και τότε όλοι αντίκρυσαν... ακατανόητο....τα απέραντα πράσινα λιβάδια. Ένας-ένας βγήκαν και είδαν οτι τα πράγματα δεν ήταν όπως νόμιζαν. Απέραντα λιβάδια με προβατάκια να βόσκουν ανέμελλα, μακρυά από άγχος και τρίμετρα κτήνοι. Αν πριν λίγο βρίσκονταν πραγματικά σε ένα υποβρύχιο τότε αυτό το υποβρύχιο έχει ένα virtual δωμάτιο που σε πάει όπου θές... Ίσως όμως να βρίσκονται και σε ένα λιβάδι με έναν virtual υποβρύχιο κάτω απο το παχύ χορτάρι. Έκλεισαν και τη πόρτα πίσω τους για να αποφύγουν το κίνδυνο του κτήνους.

Ένας απο αυτούς κοίταξε προς το βαθος. Έίδε ένα αψυχολόγητο τσούρμο με αδιευκρίνιστα κίνητρα και ακατανόητη ένδυση...πέπλα? Οι πεζοναύτες πλησίασαν προσεκτικά. Άλλοι έρπειν, άλλοι σκυφτοί και ένας ο τελευταίος που χόρευε maccarena (εντάξει αυτόν τον έβαλα για πλάκα). Τα μάτια τους αντίκρυσαν τους γνωστούς τριάντα καθισμένους σε ψάθινες καρέκλες με αυτόματα στα χέρια. Κάτι περίμεναν...

Ο λοχαγός πλησίασε... οι υπόλοιποι μείναμε πίσω. Πήγε κοντά τους και άρχισε να τους κάνει ερωτήσεις. Ο πρώτος στον οποίο μίλησε άρχισε να ματώνει. Το λευκό πέπλο του άρχισε να γίνεται κόκκινο, και ο σωματικός του όγκος... ξαφνικά ήταν σα να μπαίνει στο πλύσιμο. Μίκραινε και μίκραινε ώσπου εξαφανίστηκε. Οι υπόλοιποι ήταν ήδη σε μία φάση αποσύνθεσης... έχαναν το χρώμα τους.. το λευκό χρώμα των πέπλων έγινε διαφανές και σταδιακά εξαφανίστηκαν.

Οι πεζοναύτες ήξεραν οτι η αποστολή είχε φτάσει στο τέλος της. Ένας - ένας έβγαζαν το υπηρεσιάκο τους περίστροφο και αυτοκτονούσαν. Μέχρι που έμεινε ένας. Αυτός πήρε τα βουνά και αποφάσισε να ζήσει σα βοσκός, φτιάχνοντας ρούχα απο το μαλλί των προβάτων, πίνωντας το γάλα απο τις αγελαδίτσες και τρώγοντας φρέσκια προβατίνα καθημερινά.

Το συμπέρασμα είναι οτι σε αυτή τη ζωή δε μπορείς να ακολουθείς τη πεπατημένη. Κάποιες φορές τα πράγματα δεν έχουν νόημα....και αυτό από μόνο του είναι ένα νόημα. Κάποιες φορές, πρέπει να τραβήξεις το δρόμο σου. Αυτό, ενδέχεται να σε οδηγήσει σε μία καλύτερη και πιο αγνή ζωή. Εξάλλου, σε ποιόν δεν αρέσει η προβατίνα στα κάρβουνα? Όπως είπε ο Τζων Ραμπο "Live for Nothing...or Die for Something..it's your call...". Μόνο αυτές είναι οι επιλογές μου? Γιατί όχι Live for Something and die happy ρε Τζων? Άντε γαμήσου ρε Τζών...Τελικά, βαρέθηκα αυτό το thread. Εξάλλου ποτέ δεν είχε νόημα. Πφφφφ...

Κινέζοι gone wild

Θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ με όποιον ακούει, ένα θέμα που πολύ με έχει απασχολήσει। Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μία πληθώρα δημοσιευμάτων που αναφέρουν επιθέσεις σε νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς στη Κίνα. Συνήθως οι δράστες επιτίθονται νωρίς το πρωί. Το σύνηθες όπλο είναι μαχαίρια. Για να εξηγήσουμε τι εννοούμε με τη λέξη "σύνηθες" :

5 επιθέσεις απο τις 23 Μαρτίου 2010 εώς τις 12 Μαϊου με ένα σύνολο 27 νεκρών παιδιών και 80 τραυματισμένων.

Στην τελευταία επίθεση στις 12 Μαϊου , ο τύπος έσφαξε 7 παιδιά και τραυμάτισε άλλα २०. Αν δεν τον είχαν εκτελέσει (μπαμ-μπαμ έτσι, εντός 10 ημερών, με έξοδα της οικογενείας του, όπως ήθισται), θα τον ρώταγα "Οπα οπα φίλε, άσε λίγο κάτω το μαχαίρι και κάτσε να σε ρωτήσω, τι στον πούτσο θες απο τα παιδάκια ρε καριόλη?" Πραγματικά τωρα, εγώ έχω μείνει με την απορία και αυτόν τον τρώνε τα σκουλήκια.

Βέβαια μιλάμε για μία περίεργη αν μη τι άλλο χώρα. Τώρα τελευταία έχουν αυξηθεί και οι αυτοκτονίες τραγικά. Συνήθως, οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν εν ώρα εργασίας μέσα σε βιομηχανικές μονάδες σα διαμαρτυρία για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και την ψυχολογική πίεση που ασκούν οι ανώτεροι. Άλλη μία επίπτωση της απελευθέρωσης της οικονομίας τους. Μάλλον όταν απελευθερώνεις την οικονομία σκλαβώνεις το Κινέζο... αυτό κατάλαβα. Οι βιομήχανοι αποφάσισαν να δώσουν λύση στο πρόβλημα αυτό, με το να επιβάλλουν στους νεοπροσληφθέντες να υπογράφουν ένα χαρτί που λέει οτι σε περίπτωση που επιθυμίσουν να αυτοκτονήσουν, θα ενημερώσουν τον ανώτερό τους. Αυτός με τη σειρά του θα τους κλείσει ραντεβού με ψυχολόγο-ψυχίατρο..... δραστικότατο το μέτρο, δε λέω. Λές και αν θέλει ο άλλος ο κακομοίρης να ρίξει πέτρα μάυρη στη παλιοζωή που ζεί, θα πεί "Όχι ρε γαμώτο....τι το ήθελα το κωλόχαρτο και το υπέγραφα...τώρα θα πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω 15 ώρες τη μέρα για 1 γουαν...ανάθεμα την ώρα...με κορόϊδεψαν οι άτιμοι... και ποιός τον ακούει τον παπάρα τον ψυχολόγο!!!"

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι οτι στην Κίνα, σε όποια πόλη γεννηθείς, εκεί πρέπει να μέινεις για όλη σου τη ζωή. Έχεις δικαίωμα να επισκεφτείς τη Σαγκαη μία φορά μόνο στη ζωή σου. Με αυτά και αυτά έχουν πετύχει την πολυπόθητη αυτή αποκέντρωση...

Τι άλλο? ... Η κυβέρνηση επιδοτεί τις οικογένειες που κάνουν παιδί-κορίτσι. Ο λόγος για αυτό είναι οτι παρατηρήθηκε οτι πολλές οικογένειες που έκαναν κορίτσι στο παρελθόν , το σκότωναν γιατί τα κορίτσια δε μπορούσαν να αποδώσουν εξίσου καλά στις βαριές δουλειές στα χωράφια. Πρωτού λοιπόν, μετατραπεί η Κίνα σε ένα ατελείωτο μπακουροπάρτυ με 2 δίς άντρες δίχως ίχνος αιδοίου, η κυβέρνηση απάντησε με τη σχετική επιδότηση. Πάλι καλά.

Καλά όλα αυτά. Ακόμα όμως μένει το ερώτημα. Τι στο πούτσο θέλουν αυτοί οι σφαγείς των μωρών? Μήπως τους πίνουν το αίμα για να δυναμώσουν. Μήπως τα σκοτώνουν και τα χρησιμοποιούν για καπέλα...λίπασμα ίσως. Μήπως καταπολέμούν τον υπερπληθυσμό? Μήπως...
τι στο άγιο γαμήσι συμβαίνει εκει πέρα τελος πάντων?