Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Δύο πρόβατα που γνώριζαν πολλά...


Έπεφτα για τόση ώρα που ξέχασα πού ήμουν…πως είχα βρεθεί εκεί…έπεφτα και έπεφτα μέχρι που η πτώση έμοιαζε στάσιμη …σα να κάθεσαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και να σκέφτεσαι τη ζωή σου. Είναι σα να κρυώνεις… κουλουριάζεσαι στο βυθό του κόσμου και περιμένεις… εκεί βρίσκεται το κουφάρι σου …άψυχο …νοσηρό …
Οι εχθροί σου σε περιτριγυρίζουν , ανάβουν μια φωτιά και περιμένουν… περιμένουν τη τελευταία σου ανάσα… τη τελευταία σταγόνα της ζωής σου. Η κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας είναι ένα προχωρημένο χόμπι για τους πεινασμένους επισκέπτες και αυτός ο κόσμος ξέρει να πηγαίνει μπροστά.

Η διαίσθησή μου έλεγε ότι ήμουν περικυκλωμένος. Άνοιξα τα μάτια αλλά στο σκοτάδι της αβύσσου δε μπορούσα να δω. Κάτι σκιές λίγο πιο σκοτεινές από το φυσικό σκοτάδι, σα χέρια με μακριά δάχτυλα μου έδωσαν κάτι να κρατήσω. Ένα φώς σα κερί που τρεμοσβήνει άναψε και είδα το σημείωμα…

Όταν σταμάτησα να διαβάζω ήμουν πάλι έξω από τη σκηνή. Αντίκρισα τον γίγαντα που με είχε αφήσει να μπω. Γύρισα τη πλάτη μπερδεμένος…τυλιγμένος στην απορία…αυτή η νέα τροπή των πραγμάτων δε θα με βγάλει κάπου καλά. Όλα γίνονται πιο θολά κάθε ώρα που περνάει.

Βγήκα από το δάσος και περπάτησα λίγο ακόμα. Είδα δύο λευκές μορφές ανάμεσα στα δέντρα. Δύο πρόβατα περίμεναν να μου μιλήσουν. Δεν ήταν απλά πρόβατα. Ήταν γνώστες… ψυχές … ικανές να μου εξηγήσουν αυτά που δεν ήμουν έτοιμος να ακούσω. Έτρεξα κατά πάνω τους. Έπιασα το πρώτο και έχωσα τα δάχτυλά μου μέσα στα μάτια του. Άρχιζε να βελάζει και να σκούζει… έχωσα πιο βαθιά τα δάχτυλα μέχρι που οι εγκεφαλικές ουσίες είχαν πασαλείψει τα χέρια μου. Άρχισα να γλύφω τα δάχτυλά μου. Κόλλησα το στόμα μου στο μάτι του και άρχισα να τρώω ότι έβγαινε. Ρουφούσα γνώση από την άλλη πλευρά του γαλαξία. Ποτέ δεν είχα φανταστεί τι υπάρχει εκεί απέναντι. …ω παντοδύναμοι… έχω τόσα να κατανοήσω… έτη φωτός να διαβώ…πριν κοιμηθώ. Αφού ξεκοίλιασα και το δεύτερο πρόβατο κατέρρευσα. Το καινούριο μου μοβ κορμί είχε ζήσει αρκετά για μία μέρα. Σύντομα ο πολιτισμός θα ξανάβγαινε στους δρόμους. Ήταν ώρα να κρυφτώ και πάλι.

2 σχόλια:

Πουλ Πουλ είπε...

Φιλε Σαβούρα,
ρε μήπως εχεις καβατζα από Αμστερνταμ και δεν μας το λές?!

Assurance είπε...

Φίλε είχε φτιάξει κάτο φακές με πιπεριές Φλωρίνης, η κυρα Κική και είχα παρεσθήσεις.