Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Αντλώντας δύναμη από τη μαύρη τρύπα.


Ένας ήχος σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις…και τινάχτηκα πάνω. Σήκωσα τα χέρια μου για να κρύψω τα μάτια μου από το φώς του χειρουργείου. Τα χέρια μου ήταν μαύρα. Τα ξανακοίταξα… ήταν μοβ σκούρο. Κάθε φορά που ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα περίεργα πράγματα. Ερπετά σε ξηρά δάση, ρουφήχτρες στη μέση του ωκεανού, διαστημόπλοια πάνω από τον Αμαζώνιο….
- ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΑΤΕ?
- Σε κάναμε δικό μας. Σε κάναμε elite πολεμιστή. Εσύ είσαι ο Αβενήρ που έψαχνες τόσο καιρό. Και έτσι θα σε λέμε. Θα ηγηθείς των δυνάμεών μας στον επερχόμενο πόλεμο. Κάθε νύχτα θα βγαίνεις για κυνήγι. Θα κλέψεις τις ψυχές των αθώων…θα γίνεις το δόλωμα…και φρόνιμα μα αποτελεσματικά θα τους φέρεις σε μας.
- ΠΟΙΟΥΣ? ΠΟΙΟΥΣ?....ΤΙ ΨΑΧΝΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΕΣ ΜΟΥ.
- Κάποιες ερωτήσεις δε σηκώνουν απάντηση Αβενήρ…εξάλλου όταν με βρήκες εκείνο το βράδυ στο σπίτι μου και με απήγαγες ήσουν ήδη στη μέση μίας αναζήτησης, έτσι δεν είναι?
- Ναι…αλλά…δεν είμαι σίγουρος τι έψαχνα…είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου.
- Για πολλά δεν είμαστε σίγουροι σε αυτή τη ζωή φίλε μου. Αυτό δε μας αποτρέπει από το να τα πιστεύουμε ή να τα επιδιώκουμε. Καταλαβαίνω ότι είσαι σαστισμένος…Εδώ…πάρε αυτά και ξεκίνα να γράφεις…ότι σου έρχεται στο μυαλό…ξεκίνα.

Ο Δρ. Μέγκελος μου έδωσε μία κόλλα χαρτί και ένα μολύβι και εγώ έκλεισα τα μάτια και ξεκίνησα να γράφω. Όταν τέλειωσα έριξα μια ματιά στη κόλλα. Έγραφε:

«…η εντροπία είναι μέσο…δεν είναι το βέλος του χρόνου…ο χρόνος και οι επιπτώσεις του είναι δημιούργημα της άγνοιάς μας … το Big Bang είναι προπαγάνδα και η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας…οι παλαιότεροι άπλωσαν την ύλη και τη Δημιουργία καλύπτοντας την ιστορία και τη σημασία της αντι-ύπαρξης…της αντι-ύλης…ο πρώτος κοσμοναύτης πέθανε, σπαγγετοποιήθηκε εισερχόμενος στη μαύρη τρύπα…οι συνάδελφοί του τον είδαν σα φωτογραφία για πολλή ώρα μετά την καταστροφή του κολλημένο πάνω στην επιφάνεια του ορίζοντα γεγονότων…το φώς δε μπορούσε να δραπετεύσει… τότε ήρθε το μήνυμα από την αντίπερα όχθη της τρύπας…όλα εδώ είναι μόβ …σε αυτό το περιβάλλον είστε ήδη νεκροί. Πηγαίνετε πίσω…και ίσως έτσι δε ξανασυναντηθούμε…ίσως έτσι γλιτώσετε απ΄τον ίδιο σας τον εαυτό…εμείς απαλλαγήκαμε από το χρόνο…ίσως κάποτε και εσείς...»

-« Είδες πόσα γνωρίζεις εν αγνοία σου? Είναι η δύναμη του αδένα.» είπε ο Μέγκελος.

Ξαφνικά άρχισα να βλέπω μία ένδειξη στον αέρα. Μία ένδειξη που εν μέρει μου κάλύπτε την όραση στο πάνω αριστερό μέρος του πεδίου μου.

Απρόσμενο χτύπημα σε 1:46.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:45.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:44.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:43.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:42.
Απρόσμενο χτύπημα σε 1:41….

Δε ξέρω τι θα είναι αυτό το συμβάν, αλλά αν μέσα σε αυτό το χάος, τη στίβα από απρόσμενα συμβάντα, υπάρχει και κάποιο ακόμα πιο απρόσμενο… τότε ξαφνικά ο κόσμος και η ζωή μου έχουν αποκτήσει καινούριο νόημα.

Απρόσμενο χτύπημα σε 0:02.

-Γέρο-Μεγκ? Είσαι έτοιμος για αυτά που έρχονται?
-Τι ετοιμάζεις?

Η φωνή του μύριζε φόνο και συνειδησιακή δυσλειτουργία. Δε ξέρω αν είναι φίλος ή εχθρός. Θα μπορούσε να με έχει σκοτώσει αν το ήθελε.

-Τι ετοιμάζεις? Ξαναρώτησε ουρλιάζοντας ο Μέγκελος.

¨Ένιωσα θεϊκά άφθαρτος. Πήρα φόρα και έτρεξα προς το παράθυρο. Το διαπέρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμα και όταν συνειδητοποίησα ότι το παράθυρο βρισκόταν στον 10ο όροφο και προσγειώθηκα στη μέση ενός δρόμου που έμοιαζε με τη Λ. Αλεξάνδρας ήμουν απόλυτα ψύχραιμος. Έσφιξα τη μόβ γροθιά μου και την οδήγησα με δύναμη στο έδαφος. Άφησα μία κραυγή πολέμου…και ξεχύθηκα στο κυνήγι. Απόψε κάποιες ψυχές θα πουν αντίο σε αυτό το διάτρητο κόσμο…γιατί έτσι πρέπει.

Άρχισα να τρέχω με ταχύτητα ασύλληπτη. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν και τα παιδιά με έδειχναν, ενώ εγώ κατευθυνόμουν προς το απρόσμενο χτύπημα, καθοδηγούμενος από μία δύναμη που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Το μόνο που με προβλημάτισε ήταν τα τελευταία λόγια του γιατρού. ¨Όταν διαπέρασα το τζάμι κάποιος φώναξε «Πιάστε τον!» και ο Μέγκ απάντησε «Αφήστε τον….τώρα πράττει το θέλημά μας». Αν πράττω το θέλημα κάποιων που στολίζουν το γραφείο τους με τη φάτσα ενός δικτάτορα, τότε έχω μεγάλες πιθανότητες να είμαι με τη λάθος πλευρά. Υπήρξα πολλά πράγματα. Έχω καταπιεί ψυχές αθώων περαστικών χωρίς κανένα λόγο…για να γεμίσω τα κενά μου ίσως. Αλλά πολιτικός σκλάβος…όχι…ποτέ. Δε ταιριάζει στο χαρακτηρα

Οι πολιτικές μου ανησυχίες συνεχίστηκαν για λίγο. Ξεχάστηκα όμως, συγκινημένος από τις νέες μου δυνάμεις.

Σε λίγο έφτασα στον Υμηττό. Χώθηκα μέσα στο δάσος, χάθηκα μέσα στα δέντρα. Σύρθηκα για να μην ακουστώ. Άκουσα βήματα πάνω σε φύλλα. Δύο τύποι, με αυτόματα. Πολύ ψηλοί για Έλληνες, τουλάχιστον δύο μέτρα. Τώρα που το σκέφτομαι…πολύ ψηλοί για άνθρωποι. Περίπου 2μισι μέτρα ο καθένας. Τι στο διάβολο είναι αυτό? Φρουρούσαν μία σκηνή. Αποφάσισα να εμφανιστώ. Σηκώθηκα και κινήθηκα προς το μέρος τους. Ο ένας γύρισε και με κοίταξε…μέσα στο σκοτάδι διέκρινα στον ένα δύο μάτια που λαμπίριζαν. Έφτασα κοντά. Δε διέφεραν πολύ από κανονικούς ανθρώπους, εκτός του ότι ήταν μυθικά ψηλοί και με φωτεινά μάτια. Μάτια που αντανακλούσαν ένα κυανό φώς.
«Ποιοι είστε?» τους ρώτησα.
Απάντηση δεν έλαβα.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καμία σκέψη για αυτούς, ούτε κακή πρόθεση. Αφού δεν απαντούσαν όμως, αυτό άλλαξε. Σκέφτηκα να τους σκοτώσω, από αβεβαιότητα για την προσέλευση και τις προθέσεις τους. Τότε κάτι άλλαξε. Ο ένας με προσεκτικά πλάγια βήματα σα σκυφτός πυγμάχος ήρθε από πίσω μου. Με περικύκλωσαν. Σα να διάβασαν τη σκέψη μου...

Σε έχουν περικυκλώσει ποτέ δύο άνθρωποι δυόμισι μέτρα ο καθένας που δεν σου λένε τι θέλουν και ποιοι είναι, στη μέση ενός δάσους, μία νύχτα χωρίς φεγγάρι? Εμένα λοιπόν μου έχει τύχει. Είναι μία μειονεκτική θέση να ξέρεις. Ειδικά όταν μπορούν να διαβάσουν τη σκέψη σου. Και φόβος ήταν εκεί…δε το αρνούμαι.

Αυτή η νέα μου αυτοπεποίθηση δε με άφηνε να ησυχάσω όμως. Ήθελα να δοκιμαστώ… σα μονομάχος στο Κολοσσαίο με τα λιοντάρια.

Σαν να πρόκειται για μία κίνηση που συνήθιζα να κάνω από παλιά, χτύπησα πάλι τη γροθιά μου στο έδαφος και άφησα μία κραυγή (πάλι). Ο ένας μου όρμηξε…ενστικτωδώς έχωσα το χέρι μου στο στέρνο του και του ξερίζωσα τη καρδιά. Ναι καλά το μάντεψα… ήταν μοβ…ναι και χτυπούσε μέσα στα χέρια μου. Το κορμί του έπεσε στο χώμα και αποσυντέθηκε αμέσως. Γύρισα να δώ τον άλλο, μήπως επιτεθεί και εκείνος. Είχε μείνει ακίνητος σε στάση προσοχής. Τον πλησίασα και μου άνοιξε την είσοδο της σκηνής, προσκαλώντας με να μπω.

Μπήκα…και ήταν όλα σκοτεινά…μαύρο σκοτάδι - πίσσα. Σα να είσαι μέσα σε τάφο μία νύχτα χωρίς φεγγάρι. Ατόφιο συμπυκνωμένο σκοτάδι 100 εκατομμυρίων νυχτών.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

UFC 103: The death of a legend


Ο λόγος για τον Κροάτη Mirko "Crocop" Filipovic. Οι παλιοί οπαδοί της Pride FC και του Mirko, ένιωσαν ένα σφίξιμο στη καρδιά βλέποντας τον Crocop να παραδίδεται το περασμένο Σάββατο, στον αγώνα του με τον Βραζιλιάνο Junior Dos Santos.

Οι δύο πρώτοι γύροι κερδίθηκαν από τον Santos όμως ο Mirko δεν έμεινε πολύ πίσω. Στο ξεκίνημα του πρώτου γύρου και στο 1:30 ο Κροάτης πιάστηκε σε ένα μπαράζ από γροθιές και για λίγο φάνηκε οτι πάμε για KO. Δοκίμασε ένα left high kick από τα παλιά αλλά ο Santos δε πτοήθηκε. Στο δεύτερο γύρο είδαμε μερικές πολύ δυνατές αριστερές γροθιές. Ο Santos έμπαινε αλλά ο Crocop τον σταματούσε με αριστερή εύθεία γροθιά στο πρόσωπο. Βέβαια έφαγε και ο Crocop μία δίκαιη δόση από γροθιές στο κορμί και στο πρόσωπο. Εκεί φάνηκε να πέφτει επικίνδυνα η στάμινα του Κροάτη, μέχρι που έριξε κατα λάθος κλωτσιά στα αρχίδια του Santos και ο αγώνας σταμάτησε για 1μισι λεπτό. Σύνολο ο Crocop έριξε 3 αριστερά high kicks, αλλά κανένα δε κατάφερε να κάνει ζημιά στον Βραζιλιάνο. Ο αγώνας ήταν αργός και το βλαχοκοινό του Dallas γιούχαρε ούκ ολίγες φορές.

Ο τρίτος γύρος ήταν η αρχή του τέλους. Αλλεπάλληλες γονατιές στο σώμα και στο πρόσωπο, τον μετέτρεψαν σε ένα κορμί που σερνόταν μέσα στο ring. Δύσκολα τα πράγματα για έναν 35αρη που τα βάζει με ένα 25άρη σε εξαιρετική φόρμα. Ο φόβος ήταν έκδηλος στα μάτια του Filipovic. Στο 1μισι λεπτό του 3ου γύρου, παραδώθηκε προφορικά και είπε οτι δε μπορούσε να συνεχίσει γιατί δεν έβλεπε από το συσσωρευμένο αίμα στα μάτια. Στα αποδυτήρια φάνηκε οτι του είχε κοπεί το δεξί βλέφαρο και δε μπορούσε να ανοίξει το μάτι του. Χρείαστηκαν 4 ράμματα.

Σε δηλώσεις που έκανε ο Mirko σε Κροατική εφημερίδα είπε οτι μάλλον έπρεπε να έχει σταματήσει από το 2006 όταν κέρδισε το Pride Openweight Grand Prix. Μάλλον, το περασμένο Σάββατο ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον Κροάτη με τις 25 νίκες, 6 ήττες, 2 ισοπαλίες και 1 no contest, Mirko "Crocop" Filipovic.

So long Mirko.

We will miss you.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Rosina Revelle: αμαρτίες γονέων παιδεύουσι busty babe fanatics


Γεννημένη το 1940 στο Warwickshire της Αγγλίας. Ξεκίνησε ποζάροντας σε τοπικούς διαγωνισμούς στη τρυφερή ηλικία των 14. Στα 16 της χρόνια οι αναλογίες της ήταν 46-26-38 και αυτό δεν άφηνε περιθώρια να μή γραφτεί το όνομα της στην ιστορία. Στα μέσα πρός τέλη της δεκαετίας του 50, είχε γυρίσει και κάποια clips τα οποία αν αναζητήσει κάποιος δε θα δυσκολευτεί να τα βρεί (αν δυσκολευτεί ας μου στείλει ένα mail).

Το 1959, στα 19 της χρόνια, οι γονείς της έμαθαν τη πηγή εσόδων της κόρης τους. Από τότε αγνοείται η τύχη της. Που να γυρίζει??? (...έξω βραδιάζει...).

Θα θέλαμε να τη δούμε σήμερα? Μάλλον όχι. Στην ηλικία των 69, έχει περάσει προ πολλού το όριο των milf, και έχει μπεί για τα καλά στην ηλικία των gilf, για να μη πώ των ginlf.

Αλλά, οπως και να χει ευχόμαστε να είχε μία καλή, υγειή και ενάρετη ζωή. H γυναίκα αυτή κράτησε παρέα σε πολλούς Βρετανούς φαντάρους της δεκαετίας του '50 οι οποίοι όπως είναι φυσιολογικό θα της έκαναν τις απαιτούμενες αφιερώσεις, διπλές και τριπλές, στα δύσκολα εκείνα χρόνια.

Καλά να είσαι Rosina. Όπου και αν είσαι...

και μία ακόμα photo, δώρο για όλους τους φίλους:

Terrorizer: World Downfall (1989)


Ιδρύθηκαν το 1986 στο Los Angeles από τους Pete Sandoval (Morbid Angel), David Vincent (Morbid Angel) και Jesse Pintado - RIP (Napalm Death).

Κυκλοφόρησαν το World Downfall το 1989, δείχνοντας grindcore διάθεση με death metal ικανότητες. Τα φωνητικά είναι αυθεντικά Vincent θυμίζοντας εποχή Altars of Madness, πρίν γίνουν πιό brutal.

Το 2006, και ενώ ήταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το 2ο studio album τους, πέθανε ο κιθαρίστας Jesse Pintado από επιπλοκές στο συκώτι.

Το 2009 η σύνθεσή τους περιέχει μόνο τον Sandoval από τα αυθεντικά μέλη. Φήμες μιλάνε για κυκλοφορία νέου άλμπουμ.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Attack of the 50 Foot Woman (1958)


Μία μπερδεμένη γυναίκα που βιώνει την αδιαφορία από τον πατέρα και το σύζυγό της, έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής της. Η ευκαιρία έρχεται από το διάστημα με τη μορφή μίας δέσμης φωτός από ένα διαστημόπλοιο. Όταν η δέσμη φωτός την ακουμπά η γυναίκα γίνεται πιο φλογερή από ποτέ. Μια αληθινή μάγισσα του έρωτα. Υπάρχει όμως και μία παρενέργεια. Αρχίζει να μεγαλώνει... ώσπου φτάνει τα 50 πόδια ύψος. Τότε αναζητά την εκδίκηση από το σύζυγο που την κεράτωνε. Σκορπά το τρόμο γκρεμίζοντας κτίρια και ηλεκτροφόρες κολώνες (αλα Godjila). Εδώ που τα λέμε ποιός θα ήθελε την κερατωμένη σύζυγό του να του ρίχνει καμιά 30 μέτρα ύψος. Την έκατσες. Τι θα της πείς? "Μωρό μου...να σου εξηγήσω!!!!", μετά ένα φλάπ από τη σαγιονάρα που σε συντρίβει και τέλος.

Παίζουν οι Allison Hayes, William Hudson.
Σκηνοθέτης: Nathan Juran (όνομα και πράμα, για πολλές τζούρες να 'ουμ...)

Τα εφέ θεωρήθηκαν καλά για την εποχή τους, ειδικά στις σκηνές που η γυναίκα γίγαντας περπατάει μέσα στη πόλη. (ναι το ξέρω οτι απλά έφτιαξαν μία πόλη μινιατούρα με Lego, και η γυναίκα είναι μία κανονικού μεγέθους γυναίκα)

Δείτε το trailer. Αξίζει!!!:



Υπήρξε και ένα remake το 1993 με πρωταγωνίστρια τη Darryl Hanna. Προτίμησα να μήν ασχοληθώ όμως. Μπορώ να ζήσω και χωρίς το remake. Θα αρκεστώ στα εφε του 1959.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

So long Netherlands...


Είσαι νέος/νέα, ωραίος/ωραία και σκέφτεσαι να μετακομίσεις στην Ολλανδία για μια καλύτερη ζωή. Η ευκαιρία αυτή είναι εκεί και αυτό δε στο αρνείται κανείς. Μετά από 2 χρόνια όμως διαμονής σε αυτή τη χώρα, θέλω να μοιραστώ μαζί σου τα επόμενα πραγματάκια, πρωτού βρεθείς τόσο βαθιά μέσα στο πολιτισμικό σόκ που θα γυρίσεις με την επόμενη πτήση.

Στα θετικά:
1) Άπλετος χρόνος για τη πάρτη σου.
2) Ανάπτυξη δεξιοτήτων (μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα).
3) Ανάπτυξη random knowledge (μέσω Animal Planet, Natiοnal Geo, και πολύωρου παιξίματος στο διαδίκτυο, θα μάθεις πράγματα όπως για το ζευγάρωμα του Commodo Dragon, τις Μαύρες Τρύπες κτλ κτλ)
4) Μάλλον θα κάνεις γυμναστική. Ισως πάρεις και ποδήλατο για τις μετακινήσεις σου.
5) Θα έχεις την επιλογή να πείς στο αφεντικό σου "Δε μπορώ να κάτσω υπερωρίες σήμερα γιατί έχω να παρακολουθήσω μάθημα εκτροφής βατράχων. Κάθε πότε? Από σήμερα και κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή...", χωρίς αυτή σου η ατάκα να σου στοιχίσει απόλυση ή λιγότερες ευκαιρίες έναντι αυτών που είναι απόλυτα διαθέσιμοι για να κάνουν υπερωρίες.
6) Θα εκτιμήσεις αυτά που άφησες πίσω και θα συνειδητοποιήσεις οτι γεννήθηκες αλλιώτικος. Η πρόοδος και η αποδοτικότητα δεν είναι στο DNA σου...είναι όμως δικαίωμά σου να πάς ενάντια σε αυτή σου τη φύση.
7) Το κέντρο της οποιασδήποτε πόλης θα είναι πιο ήσυχο και από βουνοκορφή της Δημητσάνας, ακόμα και αν είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο, ποδήλατα και οχήματα. Δύο λόγοι γι'αυτό: ι) τα θορυβώδη οχήματα (βλ. εξατμίσεις Agrapovic και Μπουλούκος) κατάσχονται επι τόπου. ιι) οι δρόμοι είναι τόσο πλατιοί που αφήνουν τον ήχο να απεγκλωβιστεί προς τον ουρανό χωρίς το compounding effect των στενών δρόμων/ψηλών κτιρίων της Αθήνας.
8) Δεν υπάρχουν κολώνες της ΔΕΗ και αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα ευφορίας (όλες οι γραμμές είναι υπόγειες). Μάλλον, είναι αυτή η έλλειψη φαινομενικού συρματοπλέγματος από τη θέα του ουρανού που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.
9) Ο μισθός σου θα ειναι καλύτερος. Δε θα γίνεις πλούσιος, αλλά στα 22 σου θα μπορείς να πληρώνεις το νοίκι, τους λογαριασμούς σου, το στεγαστικό σου και θα κάνεις και φτηνές διακοπές στη Κρήτη με αεροπορικά εισητήρια και διαμονή 5 ημερών σε ξενοδοχείο με πισίνα μόνο για 200 ευρώ (350 το ζευγάρι προσφορά). Όλα αυτά με απολυτήριο λυκείου και μία δουλειά που θα σου φιλάνε το κωλο για να πάς (άν μιλάς Ολλανδικά).
10) Οι πειρασμοί για έξοδα θα είναι λιγότεροι (εξαιρούνται άτομα επιρρεπή σε drugs και πόρνες, εκεί μπορεί να φύγουν πολλά). Η Ολλανδική κουλτούρα είναι αντικαταναλωτική. Δεν υπάρχουν επιγραφές "Τώρα οι δύο τόνοι μαγιονέζα μόνο 0,99 ευρώ!!!" στα supermarket.
11) Στο κέντρο του Άμστερνταμ θα πιείς το μεγάλο ποτήρι μπύρας 2.80 εώς 4 ευρώ, και τον cappuccino 2.30 εώς 2.75.
12) Η νόμιμη άδεια το χρόνο θα είναι 29 εργασιμες μέρες. Οι περισσότεροι εργοδότες δίνουν άλλες 6 σαν παροχή. (Επίσης, μπορείς να δουλεύεις κάθε Παρασκευή από το σπίτι, άν τα καθήκοντά σου το επιτρέπουν.)

Στα αρνητικά:
1) Κανείς δε θα σε μειώσει προφορικά αλλά το γεγονός οτι η χώρα από την οποία προέρχεσαι είναι πιό φτωχή μετράει κατά σου (γιατί έτσι).
2) Οι κουζίνες των Ολλανδικών pub λειτουργούν 12:00 με 14:00 και 18:00 και 20:30. Αν πεινάς και θές ένα burger στις 14:45, τότε να εύχεσαι να υπάρχει μία Αμερικάνικη pub,ή γενικά κάποιο μή Ολλανδικό φαγάδικο εκεί κοντά.
3) Δεν υπάρχουν γευστικοί καφέδες.
4) Δεν υπαρχουν κρύοι καφέδες.
5) Δεν υπάρχουν vending machines στα κτίρια (αυτά με τα σαντουιτς και τις σοκολάτες) και έτσι μπορεί να πεθάνεις από τη πείνα ή από υπογλυκαιμία (+ οτί τις ώρες που θα πεινάς τα εστιατόρια θα είναι κλειστά βλ. 2)).
6) Το οτι τρώς κοτόπουλο με πατάτες στο διάλλειμα της δουλειάς αντί για σάντουιτς με τυρί (όχι και ζαμπόν, τί το κάναμε? Αμερικαν Μπαρ?) θα γίνει αντικείμενο χλευασμού.
7) Το οτι πίνεις coca cola κατά το μεσημεριανό αντί για γάλα με γεύση ανανά και φράουλα θα γίνει αντικείμενο χλευασμού.
8) Οι συγκοινωνίες είναι ακριβές (2,60 με 3,20 το τραμ αναλόγως την ώρα) και το χρειάζεσαι πολλές φορές τη μέρα.
9) Τα νοίκια. Ένα studio 25 τετραγωνικών μέσα στο Άμστερνταμ στοιχίζει 1100 ευρώ το μήνα (αν βρείς, γιατί είναι όλα πιασμένα). Αν συγκατοικήσεις σε διαμέρισμα με άλλους 3-4 θα καταφέρεις το χαμηλότατο ποσό των 600 ευρώ το μήνα.
10) Δύσκολα θα κάνεις φίλους (εγω έκανα λίγους, πάντως). Οι πλειοψηφία των ξένων του Άμστερνταμ φεύγουν μέσα σε 6 μήνες με 2 χρόνια.
11) Δε θα κάνεις φίλους Ολλανδούς (εκτός αν είσαι όμορφη γκόμενα). Αυτό βέβαια ίσως να είναι και στα θετικά.
12) Θα φάς κλήσεις για ταχύτητα. Οι κάμερες είναι παντού (στο κέντρο και έξω από την πόλη).
13) Η άδεια για parking στο Άμστερνταμ έχει αναμονή 2 χρόνια. Ως τότε θα παρκάρεις σε κάποιο προάστιο περίπου μισή ώρα με τραμ/λεωφορείο και θα πηγαίνεις εκει κάθε μέρα για να παρκάρεις το αμάξι σου μετά τη δουλειά.
14) Το ελληνικό σου χιούμορ θα είναι κάποιες φορές δυσνόητο ή και παρεξηγήσιμο ενώ το δικό τους απλά δεν θα είναι χιούμορ. Παράδειγμα διαλόγου που περιέχει ολλανδικό χιούμορ:

Henk: Καλημέρα Henk!
Bas: Καλημέρα Bas!
Henk: Είδες τα καινούρια έργα στον Α2 αυτοκινητόδρομο?
Bas: Ναι, τα είδα.
Henk: Πάει να πεί οτι τώρα δεν έχουμε δικαιολογία για να αργούμε στη δουλειά.
Bas: Ω, ναι σωστά Henk.
Henk: A... χα χα
Bas: A... χα χα

Τέλος αστείου...παναθεμά τους, δάκρυσα.


15) Το οτι δε μιλάς τη γλώσσα θα είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι σου είχαν πεί προτού ξεκινήσεις να δουλεύεις. Αν δε κάνεις απόπειρα να μάθεις, θα θεωρηθεί μεγάλη ασέβεια.
16) Χειμώνα Δευτέρα-Πέμπτη βράδυ το κέντρο του Άμστερνταμ είναι σχεδόν νέκρα. Ξέχνα Γκάζια, Ψυριά, Πανόρμου και όπου αλλού έβρισκες τον εαυτό σου μισομεθυσμένο μία Τρίτη βράδυ με τους φίλους σου χωρίς λόγο περιτριγυρισμένος από φοιτητόκοσμο.
17) Θα είσαι κατα κανόνα ο πιό κοντός αν είσαι περιτριγυρισμένος από Ολλανδούς και ας είσαι 1.80. Επίσης, μάλλον θα είσαι και ο πιο αγύμναστος (όλοι κάνουν jogging και παίζουν κάποιο σπόρ σε εβδομαδιαία φάση) και ας έπαιζες μία φορά το μήνα 5x5 + εβδομαδιαίο γυμναστήριο.
18) Τα περισσότερα μαγαζιά είναι self service. Αυτά που έχουν σερβιτόρους, μή τα αφήσεις να σε ξεγελάσουν επειδή τυχαίνει να είναι άδεια. Θα κάνεις να παραγγείλεις περίπου 20 λεπτά , και τα φαγητά θα έρθουν σε 50-60 λεπτά. Το service είναι κατά κανόνα κακό, ακόμα και σε καλά μαγαζιά.
19) Ο αριθμός των vegeterians γύρω σου θα είναι ενοχλητικά μεγάλος.
20) Οι δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και πολλές ιδιωτικές δεν παρέχονται στα αγγλικά. Πήρε σε πολλούς συναδέλφους μου 3-4 μήνες να βάλουν internet λόγω ασυνενοησίας με τηλεφωνητές και τεχνικούς. Βρείτε κάποιον Ολλανδό να σας βοηθήσει.

Ετσι που λέτε.... και τώρα, μετά από δύο ήσυχα χρονάκια, είμαι έτοιμος να δεχτώ τον βιασμό από τον Έλληνα εργοδότη μου.

Μπονους!!!: Μερικές photo από Ολλανδία: sushi,Pringles,Kellogs Choco Crisps, μπουτάκια κοτόπουλο με λαχανάκια Βρυξελών και μπρόκολο, μακαρόνια με κυμά, μπριζολάκια με πιπεριές, ομελέτα, η σάπια σπιτική καρυδόπιτα της μάνας μου (τη ξέχασα στο ψυγείο για 9 μήνες)














































































The mansion in Hilversum-Netherlands

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Tundi Horvath: Μία σταγόνα που χάθηκε στον ωκεανό.



Είναι κάτι άνθρωποι που περιστρέφονται γύρω από το ίδιο τους το εγώ. Δε παραλείπουν να πλασάρουν το μούτρο τους σε όποιο περιοδικό, όποιο τηλεοπτικό κανάλι, όποιο κωλοπαράθυρο ανοίξεις η φάτσα τους θα σε περιμένει από πίσω. Τους σιχαίνεσαι. Δε θές να τους βλέπεις αλλά είναι ακόμα εκεί.

Είναι και κάποιοι άλλοι, που περνάνε για μία μέρα από τη ζωή σου και ... όλα αλλάζουν. Από εκεί και πέρα τίποτα (μέσα στα όρια του σχετικού) δε θα είναι ποτέ πιά ίδιο. Περνάνε και χάνονται, σα σταγόνες στον ωκεανό...σα να μην υπήρξαν ποτέ...ή και σα να υπήρξαν για πολύ...ή για πολύ λίγο...ή για λίγο...ή για μετρίως πολύ... (σκάσεεεεε....)

Ο λόγος για την Tundi Horvath , Ουγγαρέζα, γεννημένη το 1965 στη Βουδαπέστη. Έκανε μία φωτογράφηση το 1987 για το περιοδικό Newlook (οι φωτογραφίες της συνέχισαν να εκδίδονται μέχρι το 1990 σε διάφορα περιοδικά). Επίσης, γύρισε ένα βίντεο το οποίο , άν κρίνω από την αισθητική και την σκηνοθεσία πρέπει να είναι του Russ Meyer (εκεί βλέπουμε τη Tundi με 80s ξανθιά περμανάντ να κάνει κάτι περίεργα χορευτικά σε κάτι καναπέδες και σε ένα καμπαναριό).

Μετά από μία μικρή σταδιοδρομία στην βιομηχανία της γυμνής φωτογράφησης (και πιο συγκεκριμένα του busty natural ιδιώματος), το εύρημα του Russ Meyer εξαφανίστηκε. Οι οπαδοί του είδους έχασαν τα ιχνη της και αυτό είναι κάτι το ανεξήγητο. Πως εξαφανίζονται δύο σπάνια κομμάτια 42"H? Αληθινά, κρίμα.

Θα θυμόμαστε την Tundi, για το αθλhτικό της look, την ενεργητικότητά της και το ειλικρινές της χαμόγελο, και θα περιμένουμε να ξεφυτρώσει κάπου, κάπως μία νέα της φωτογράφηση (εξάλλου είναι μόλις 49 ετών milf) . Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ Tundi!!! Σε ευχαριστούμε για αυτά που ανιδιοτελώς μοιράστηκες μαζί μας.

Δώρο!!!:
extra photo της Tundi:

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Όνειρα Μόβ Νυχτός εναντίον πραγματικότητας


Σαν από άμυνα ο οργανισμός μου έκλεισε. Σα να πάτησα το off… κοιμήθηκα στο πάτωμα …δίπλα στο αφρίζον πτώμα του Αβενήρ.

Αυτή τη φορά είδα όνειρο. Είδα ένα γέρο. Έμοιαζε με το Δρ Μέγκελο. Τον είδα να κάνει επέμβαση σε μία γυναίκα. Μία γυναίκα που μου φάνηκε γνωστή. Μια γυναίκα που ένιωσα δική μου. Σαν να είχαμε περάσει μία ολόκληρη ζωή μαζί. Αντί για νυστέρι χρησιμοποιούσε ψαλίδι καθώς της άνοιγε τη κοιλιά. Έβγαλε από μέσα ένα έμβρυο. Το έδωσε στη μαία. Η μαία σε μία άλλη μαία και αυτή το έβαλε μέσα σε ένα μεγάλο πιάτο. Το πιάτο το έβαλαν στην άκρη του δωματίου, δίπλα στο τοίχο. Εκεί υπήρχε μία τρύπα, σαν πόρτα από σπιτάκι σκύλου. Ήταν πόρτα , αλλά όχι από σπιτάκι σκύλου. Ήταν σκοτεινή, αλλά κάτι σαν ένα καντήλι έκαιγε εκεί μέσα. Δύο μοβ χέρια με μεγάλα βρώμικα νύχια βγήκαν και έπιασαν το μωρό. Σκέφτηκα ότι θα ακολουθούσε κάτι φανταστικά άσχημο…..και είχα δίκιο. Τα χέρια άρχισαν να διαμελίζουν το μωρό ενώ αυτό ούρλιαζε. Έκοβαν κομμάτια σάρκας και τα έπαιρναν μέσα στη τρύπα, σαν ένα μοχθηρό ζώο που κατασπαράζει το θήραμά του. Μπορούσα να ακούσω το γρύλισμα του ζώου. Η επόμενη κραυγή ήταν δική μου. …..Ξύπνησα……

Το τηλέφωνο χτυπούσε σα δαιμονισμένο. Το σήκωσα:

- Ναι…καλησπέρα.
- Ποιος είναι?
- Είχατε βάλει μια αγγελία για ψάρεμα καρχαρία.
- Ναι…και?
- Πιάσανε έναν μεγάλο στη Κέρκυρα. Και περιμένω από στιγμή σε στιγμή να μου τον φέρουν Αθήνα. Θα τον πουλήσω 14 ευρώ το κιλό. Να σας κρατήσω?
- Κράτησε μου το κεφάλι.
- Τι?
- Το κεφάλι…

Έριξα λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Πήρα το πτώμα του Αβενήρ και το έβαλα κάτω από τις τάβλες του πατώματος. Κρίμα φίλε… είχα σχέδια για σένα. Θα κατατρόπωνες τον εχθρό, και θα το έκανες καλά…

Έφυγα από το σπίτι και πήγα στη διεύθυνση που μου έδωσε ο ψαράς. Ήδη είχε κόψει το κεφάλι και το φυλούσε στο πάγο. Με 100 ευρώ κάναμε τα δουλειά μας.

Γύρισα σπίτι. Πριν προλάβω να κάτσω χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο γιατρός.

- Πέρνα. Έχεις δουλειά.
- Τι δουλειά?
- Ήρθε η ώρα να μου εμφυτεύσεις τα αισθητήρια όργανα στο πρόσωπο. Έτσι θα μπορώ να τους βλέπω χωρίς μάτια.
- Ποιους αγόρι μου?
- Αυτούς που μου άφησαν το σημείωμα.

Σαστισμένος τον έπιασα από το χέρι και τον πήγα στο κουτί με τον πάγο όπου φυλούσα το κεφάλι του καρχαρία. Μάλλον δε θυμόταν. Γέρος άνθρωπος . Τι περιμένεις?

- Τον αιχμάλωτό σου τι τον έκανες?
- Εννοείς τον Αβενήρ? Δεν ήταν αιχμάλωτος. Ήταν ο εκλεκτός.
- Και πού είναι?
- Είναι κάτω από το πάτωμα, στο μέσα δωμάτιο. Τι τον θές?
- Τι κάνει κάτω από το πάτωμα?
- Ήταν λίγο ανυπάκουος. Λύθηκε και με έδειρε άσχημα. Μετά ήπιε κατά λάθος βιτριόλι και πέθανε. Τον έχωσα κάτω από τις τάβλες πριν μυρίσει.

Ο Μένγκελος έδειχνε αποσβολωμένος. Κάτι δε μου άρεσε στο ύφος του γέρου. Είχε κάτι το ύποπτο. Θα έλεγα ότι φερόταν σα μπάτσος. Ή σαν καρφί που έχει φωνάξει τους……..
Ενας δυνατός θόρυβος…
ΑΚΙΝΗΤΟΣ!!!!!. ΒΑΛΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!!!!

Η πόρτα έσπασε και το δωμάτιο γέμισε με δαύτους. Άντρακλες όλοι με τα αυτόματα και τα αλεξίσφαιρα γιλέκα τους. Έκανα να τρέξω προς τα πίσω. Ένα βαρύ κομμάτι μέταλλο με χτύπησε πίσω από το κεφάλι. Έπεσα ανάσκελα. Η τελευταία εικόνα πρίν λιποθυμήσω… ένας τύπος με full face μάσκα… τον είπα αδερφάρα…και μετά λιποθύμησα.

Γαμημένε γιατρέ. Είχα όνειρα και για σένα. Τι απέγιναν οι πιστοί συνεργάτες σε αυτό τον κόσμο? Μάλλον θα πρέπει να τα κάνω όλα μόνος μου…

Πέρασε ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Ξύπνησα σε ένα μισοσκότείνο γραφείο από ένα κουβά νερό τον οποίο κάποιος θεώρησε σωστό να μου ρίξει στη μούρη. Μπροστά μου στεκόταν ο δρ. Μένγκελος.

Στην αρχή πίστεψα ότι βρισκόμουν στα κεντρικά της Αστυνομίας. Μετά είδα ότι πίσω από τον γιατρό, πάνω στον τοίχο κρεμόταν ένα κάδρο του Παπαδόπουλου.
Μάλιστα. Κάποιου είδους παραστρατιωτική οργάνωση.

- Τι έγινε ρε παιδιά? Κάνατε επανάσταση?
- Κλείσε το στόμα σου. Σου είπα τα βασικά χθές. Σήμερα θα ακούσεις και τα υπόλοιπα. Δε ξέρω τι έγινε αλλά κάπως έλαβες ένα μήνυμα που έγραψα πρίν 10 μέρες στο ημερολόγιό της οργάνωσής μας.
- Ποια είναι η οργάνωσή σας?
- Την ημέρα που είδα τον Κορφατζή, κάλεσα κάτι δικά μου παιδιά από τις Ειδικές Δυνάμεις σπίτι μου. Ήξερα ότι θα έρθει, και ήξερα ότι θα είναι την ίδια νύχτα. Καθόμασταν και τον περιμέναμε στο σαλόνι. Περίπου στις 3:00 τα χαράματα, πήγα στο μπαλκόνι. Άκουσα ένα θόρυβο δίπλα μου… ήταν αυτός. Με άρπαξε απ το λαιμό. Τα παιδιά άδειασαν ότι όπλο είχαν πάνω του … το κορμί του έγινε ένας σάκος από μολύβι. Έπεσε κάτω…τρύπιος σα κόσκινο, ένα κορμί ξεσκισμένο. Από τις τρύπες στο σώμα του έβλεπα το μαρμάρινο πάτωμα…και αυτός ακόμα μιλούσε και μιλούσε …και έλεγε πράγματα που δεν πιστεύαμε…προφητείες…ερμηνείες…έχωσα το χέρι μου στο τρύπιο στέρνο του και ξερίζωσα τον αδένα... εκεί βαθιά , ανάμεσα στα πνευμόνια του. Τότε έβγαλε τη τελευταία του πνοή…σταμάτησε να μιλάει ο Κορφατζής. Έξι μέρες και έξι νύχτες τον μελέτησα ώσπου να καταλάβω ότι δεν υπήρχε ιατρικό νόημα σε αυτό το εύρημα. Τελικά, όντως υπάρχουν πράγματα που δε μπορούμε να εξηγήσουμε. Τα τέστ έδειξαν μη οργανικούς ιστούς, δεν ήταν σάρκα, σαν ένα μέταλλο που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα…ένα μέταλλο εξώκοσμο αλλά ζωντανό, με μόρια δραστήρια, πρωτοφανή.
- Ποια ήταν τα τελευταία του λόγια?
- Αυτό δεν έχει σημασία για την ώρα. ‘Εχω κρατήσει καλές σημειώσεις πάντως.
- Τον αδένα τι τον έκανες?
- Ένα μικρό κομμάτι εμφύτευσα στα πνευμόνια μου…και είδα όλα αυτά που κανείς ποτέ δεν είδε εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Το υπόλοιπο το φύλαξα. Και τώρα θα δεχτείς και σύ το φως.

Ένα απότομο τσίμπημα βελόνας στο λαιμό με έστειλε για ύπνο. Ποιος ξέρει τι θα είμαι όταν ξυπνήσω? Ήλπιζα να βρώ κάποιον να μου εμφυτεύσει τους ηλεκτροδέκτες του καρχαρία. Μάλλον βρήκα περισσότερα από όσα έψαχνα. Όλα έσβησαν…πάλι.

UFC 102: Couture vs Nogueira


Δυο πρωην πρωταθλητές βαρέων βαρών, o καθένας στη δική του διοργάνωση (Pride FC για τον Nogueira και UFC για τον Couture). 33 ετών ο Βραζιλιάνος, 46 ετών ο Αμερικάνος. Μαύρη ζώνη Brazilian Jiujitsu o ένας, πρώην μέλος της αμερικανικής ολυμπιακής ομάδας Ελληνορωμαϊκής ο άλλος. Μία μάχη που πολλοί ονειρεύονταν να δούν από το 2001 όταν οι δύο μαχητές παραλίγο να συναντηθούν υπό την διοργάνωση Rings (εν τέλει ο Randy Couture αποκλείστηκε από τον Valentijn Overeem και οι δύο τους δε συναντήθηκαν ποτέ).

Στις 29 Αυγούστου 2009, oι δύο all time classic μαχητές μας έδωσαν μία all time classic μάχη που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια.

Και στους 3 γύρους η επικράτηση του Nogueira ήταν προφανής. Με σηκωμένη τρίχα είδαμε stand up και ground μαχες. To dirty boxing του Couture (πολύτιμη γνώση από τα χρόνια του στον Αμερικανικό στρατό) με την εμπειρία του Nogueira στη πυγμαχία (προπονήθηκε εκτενώς με την Εθνική Πυγμαχίας της Κούβας) έδεσαν και μας προσέφεραν συγκινήσεις που ένας αγώνας επαγγελματικής πυγμαχίας δε θα μπορούσε να το κάνει με τέτοια επιτυχία.

Στο έδαφος είδαμε πολλαπλές απόπειρες του Nogueira για submission, κάθε μία από αυτές σε έκανε να λές "Τέλος...αυτό ήταν", μόνο και μόνο για να δείς τα χρόνια της εμπειρίας του Randy "The Natural" Couture να τον βγάζουν απο τους μπελάδες και να τον φέρνουν πάλι σε όρθια θέση, έτοιμο για λίγο ακόμα dirty boxing.

Knock downs, προσπάθειες για submission, Ground and Pound, πάλη, πυγμαχία, όλα μέσα σε 3 ανατριχιαστικά 5λεπτα. Αξιοσημείωτο το οτι ο Couture είδε τα άστρα (knock down) 3 φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα ενώ δύο φορές πιάστηκε σε submission (πνίξιμο) απο τα οποία ξέμπλεξε επιτυχώς.

Στο τέλος ο διαιτητής σήκωσε το χέρι του Nogueira, και μόλις είχε τελειώσει μία μάχη που θα έχουμε να θυμόμαστε.

Απομένει να δούμε αν το UFC θα δώσει στον Nogueira την ευκαιρία να διεκδικήσει τον τίτλο από τον νικητή του αγώνα Shane Carwin vs Brock Lesnar (UFC 106).

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Voodoocult: Jesus Killing Machine (1994)


Τι προέκυψε όταν συνδιάστηκαν οι:

Chuck Schuldiner (RIP), κιθαρίστας των Death
Mile Petroza, κιθαρίστας των Kreator
Dave Lombardo, drummer των Slayer
Waldemar Sorychta, παραγωγός (Samael) και μελλοντικος κιθαρίστας των Grip Inc.
και ο indie (δυστυχώς) τραγουδιστής Phillip Boa.
??????????

Μα φυσικά οι Voodoocult.

To 1994 κυκλοφόρησαν το Jesus Killing Machine.
To 1996 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο Voodoocult.
και μετά διαλύθηκαν.

Το συγκρότημα είχε ίσως τα πιο απαράδεκτα φωνητικά που ακούσαμε ποτέ σε thrash album. Ο Boa απλά δεν είχε καμία αγριάδα στη φωνή. Ήταν σα να μιλάει έντονα, κάτι που ίσως δεν ήταν και τόσο effective στο 90s thrash. Ο άνθρωπος δεν άνηκε στο χώρο και αυτό ήταν προφανές. Ήταν ένας indie τύπος που σκέφτηκε οτι αφού το thrash βγάζει λεφτά, "θα παίξω και γώ κάτι που μοιάζει με thrash". Ευτυχώς (γι'αυτόν) το δεύτερο άλμπουμ ήταν πιό ήσυχο και δεν απαιτούσε αγριάδα εκ μέρους του. Στο δεύτερο άλμπουμ όμως δεν ήταν και οι all stars που απαριθμήσαμε στο 1ο.

Η μουσική φυσικά ήταν σε άλλο επίπεδο. Ιδιαίτερα καινοτομική για την εποχή. To Killer Patrol ήταν ίσως το κορυφαίο τραγούδι τους, ικανό να σε κάνει να ξεριζώσεις το κεφάλι σου και να το χτυπας σε βράχο σα χταπόδι. Σίγουρα πάντως το ιδίωμα θα είχε επιζήσει και χωρίς αυτούς.

Η κρυφή προσφορά των Voodoocult όμως, ήταν η γνωριμία του Lombardo με τον Sorychta, η οποία οδήγησε στη δημιουργία των Grip Inc (υπερμπάντα).

Αυτά για τώρα.