Brianna Banks: η βιοπάλη μίας σύγχρονης γυναίκας

Γεννημένη στο Μόναχο της Γερμανίας στις 21 Μαϊου 1979, από πατέρα Γερμανό και μητέρα Ιταλίδα. Πέρασε τη παιδική της ηλικία μεταξύ Γερμανίας, Βρετανίας και ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ πήγε με τη μητέρα της, και στην ηλικία των 16 μετακόμισε μόνη της παίρνοντας μαζί και τη 14χρονη αδερφή της. Όταν έκλεισε τα 18 πήρε την κηδεμονία της αδερφής της. Προκειμένου να βγεί οικονομικά έκανε διάφορες δουλειές ταυτόχρονα όπως εφηβικό modelling, γραμματέας (μιλούσε 3 γλώσσες), αρχειοθέτης, μαγείρισσα καθώς και receptionist σε εκθέσεις καλών τεχνών.

Μπήκε στη βιομηχανία του πορνό το 1999 ενώ παράλληλα συνέχισε τις φωτογραφήσεις, κάνοντας και εξώφυλλο για το Penthouse to 2000. Για χρόνια την έβλεπα σε τσόντες με τον ίδιο παπάρα, μέχρι που μια μέρα την είδα να παίζει με 10 άτομα που τη πηδούσαν και την έχυναν ολοι μαζί ταυτόχρονα. Τότε κατάλαβα οτι κάτι πάει στραβά. Κατόπιν έρευνας προέκυψε οτι ο παπάρας ήταν ο σύζυγός της (Bobby Vitalle) με τον οποίο χώρισαν το 2006.

Θα τη θυμόμαστε τη Brianna για τα μακρύτερα πόδια στη βιομηχανία του πορνό καθώς και ένα απο πιο όμορφα πρόσωπα που πέρασαν ποτέ απο τη σκηνή.

Noob Saibot: o ninja με το βαθμό του Ύπατου Burgerοφονιά Ράφτη

Από αρχαιοτάτων χρόνων μαρτυρίες μιλούσαν για έναν σκοτεινό άρχοντα των πολεμικών τεχνών της Άπω Ανατολής ο οποίος είχε στενές σχέσεις τόσο με τις μασσονικές στοές της Αθήνας όσο και με τους υπουργούς οικονομικών της Ελλάδος.

Ο άρχοντας αυτός λεγόταν Noob Saibot, και αυτή είναι η φωτογραφία του:


Αν με κάποιο τρόπο βρεθείτε μπροστά του κάπου στην Ομόνοια ή στο Μεταξουργειο όπου σπάνια απολαμβάνει έναν ωραίο διπλό ελληνικό γλυκό, μην τολμήστε να του μιλήσετε. Εχει μία τάση να εξαϋλώνει περαστικούς που του αποσπούν τη προσοχή απο το θεάρεστο έργο της αποφυγής και αποπροσανατολισμού της προσοχής και του εστιασμού προς τον εαυτό του. Ναι, το κάνει και το κάνει καλά αυτό...και κανείς δεν το αρνείται.

Πρωτού μιλήσουμε για τον σκοτεινό αυτό άρχοντα όμως ας πούμε λίγα πράγματα για τον τεκτονισμό στην Ελλάδα ο οποίος χωριζεται σε 3 περιόδους:

Ο Προεπαναστατικός Τεκτονισμός (1740-1821)
Ο Τεκτονισμός της Μεγάλης Ανατολής (1863-1976)
Ο Τεκτονικός Πλουραλισμός στην Ελλάδα (1977 - )

Γενικά φαντάσου οτι μπαίνεις σε αυτή τη φάση να πούμε και μετά αρχίζεις να παίρνεις βαθμούς όπως συμβαίνει με τους Ορκωτούς Ελεγκτές που πάνε από Βοηθός, σε Λογιστής, σε Προϊστάμενος, σε Διευθυντής , σε Ορκωτός!!!!

Ετσι, στη Μασονία έχουν τα εξής:

33 βαθμοί που χωρίζοντας σε 7 τάξεις:

Οι πρώτοι ανήκουν στη δικαιοδοσία της Μεγάλης Στοάς και οι δεύτεροι στο Ύπατο Συμβούλιο.

ΠΡΩΤΗ ΤΑΞΗ. 1ος βαθμός: Μαθητής. 2ος βαθμός: Εταίρος. 3ος βαθμός: Διδάσκαλος.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΑΞΗ. 4ος βαθμός: Μυστικός Διδάσκαλος. 5ος βαθμός:

Γραμματεύς εξ Απορρήτων. 7ος βαθμός: Έφορος και Δικαστής. 8ος βαθμός: Επόπτης των Οικοδομών. 9ος βαθμός: Εκλεκτός Διδάσκαλος των 9. 10ος βαθμός: Εκλεκτός Διδάσκαλος των 15. 11ος βαθμός: Υπέρτατος Εκλεκτός των 12. 12ος βαθμός: Μέγας Διδά-σκαλος Αρχιτέκτων. 13ος βαθμός: Ιππότης της Βασιλικής Αψίδος. 14ος βαθμός: Μέγας Εκλεκτός, Τέλειος και Υπηρέτης Τέκτων.

ΤΡΙΤΗ ΤΑΞΗ. 15ος βαθμός: Ιππότης Ανατολής ή του Ξίφους. 16ος βαθμός· Πρίγκιψ της Ιερουσαλήμ.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΑΞΗ. 17ος βαθμός: Ιππότης Ανατολής και Δύσεως. 18ος βαθμός: Πρίγκιψ Ροδόσταυρος, Ιππότης του Αετού και Πελεκάνος.

ΠΕΜΠΤΗ ΤΑΞΗ. 19ος βαθμός: Μέγας Ποντίφηξ. 20ός βαθμός: Μέγας Διδάσκαλος των Συμβολικών Στοών. 21ος βαθμός: Νωαχίτης ή Πρώσσος Ιππότης. 22ος βαθμός: Ιππότης Βασιλικού Πελέκεως ή Πρίγκιψ του Λιβάνου. 23ος βαθμός: Αρχηγός της Σκηνής. 24ος βαθμός: Πρίγκιψ της Σκηνής. 25ος βαθμός: Ιππότης του Χαλκού Ορφέως. 26ος βαθμός: Πρίγκιψ της Χάριτος. 27ος βαθμός: Ιππότης Ταξιάρχης του Ναού. 28ος βαθμός: Ιππότης του Ηλίου. 29ος βαθμός: Σκώτος Ιππότης του Αγίου Ανδρέου. 30ός βαθμός: Ιππότης Καδώς, Ιππότης του Λευκού και του Μέλανος Αετού.

ΕΚΤΗ ΤΑΞΗ. 31ος βαθμός: Μέγας Επιθεωρητής Ταξιάρχης Δικαστής. 32ος βαθμός: Υπέρτατος Πρίγκιψ του Βασιλικού Μυστικού.

ΕΒΔΟΜΗ ΤΑΞΗ. 33ος βαθμός: Ύπατος Μέγας Γενικός Επιθεωρητής.

(το υλικό σχετικά με τις βαθμίδες το πήρα απο ένα τυχαίο site)

Εχω την αίσθηση οτι κάπου είχε κυκλοφορήσει ένα e-mail στο παναξιόπιστο internet και έδινε τους βαθμούς κάποιων Ελληνων πολιτικών.

Τέλος πάντων, γενικά απο ότι έχω καταλάβει αυτά τα τυπάκια είναι συνήθως γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι αργόσχολοι, οι οποίοι πιστεύουν σε κάτι αλλα δεν είμαι σίγουρος τι (ίσως να μην είναι και οι ίδιοι σίγουροι), παρέχουν υπηρεσίες ο ένας στον άλλο σε προνομιακή τιμή ή και δωρεάν, και στο δια ταύτα κάνουν ατελείωτες παρτούζες φορώντας κουκούλες με κάτι πόρνες πάνω στις οποίες στάζουν λιωμένο κερί (κόκκινο στάνταρ).

Αυτά είδε και απόειδε ο σκοτεινός άρχοντας των πολεμικών τεχνών και αποφάσισε να έρθει στη Αθήνα και να αναλάβει δράση, γενικά αλλά και ειδικά. Ακούγεται οτι η εκάστωτε πολιτική ηγεσία του τόπου πάντα του επιφύλασσε μεγάλες εκδηλώσεις φιλοξενίας. Οι μεγαλύτερες τελετές προς τιμήν αυτού του ευγενούς Ανατολίτη δολοφόνου, έγιναν καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 80 και λίγο στις αρχές της δεκαετίας του 90. Ακούγεται δε οτι προκειμένου να φέρει εις πέρας το έργο της φιλοξενίας η ελληνική κυβέρνηση προέβαινε σε δανεισμό από τις αγορές.

Το παρακάτω σχεδιάγραμμα δείχνει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 1970 ώς σήμερα και έτσι τεκμηριώνει την άποψη οτι οι πρώην πρωθυπουργοί της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνταντίνος Μητσοτάκης υπήρξαν οι κορυφαίοι οικοδεσπότες του σκοτεινού αυτού άρχοντα.


Στη παρούσα φάση προσπαθούμε να εντοπίσουμε την ανάμειξη του Saibot με την όλη φάση.
Πιστεύουμε οτι ένα τμήμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής ήταν ενάντια στους μασόνους. Γι'αυτό τον λόγο κάλεσαν τον Noob Saibot να τους εξοντώσει. Φήμες λένε οτι ο Noob ακόμα είναι παρών στις συναντήσεις των στοών και λαμβάνει μέρος και ο ίδιος σε αυτά τα ανελέητα γαμήσια, αλλά δε το κάνει για τη διασκέδαση ούτε την καύλα του πράγματος. Το κάνει προκειμένου να καταλάβει το σκοπό της ύπαρξης των μασόνων. Προσπαθεί να καταλάβει τι στο πούτσο κάνουν αυτοι οι αργόσχολοι μπάκουροι εκτός απο το να δίνουν ονομασίες και βαθμούς ο ένας στον άλλο.

Φήμες λένε οτι σήμερα ο Noob Saibot κατέχει το αξίωμα του Ύπατου burgerοφονιά ράφτη.

Αν μαθουμε κάτι παραπάνω θα σας κρατάμε ενήμερους.

Προκειμένου λοιπόν να εξοντώσουμε τους μασόνους ξεπουλήσαμε τη χώρα στις αγορές εκδίδοντας ομόλογα. Με τα δανεικά που πήραμε απο τις αγορές, δε κάναμε απολύτως τίποτα, και αυτό ειναι προφανές. Αλλιώς θα είχαν εξοντωθεί οι μασόνοι.

Και για όλους εσάς τους φορολογούμενους νομοταγείς πολίτες που νομίζατε οτι εκδίδοντας ομόλογα τόσα χρόνια απο το 1980 κάναμε εισαγωγές από πολυτελή ιταλικά έπιπλα, πανάκριβα γερμανικά αυτοκίνητα, πανάκριβα ιταλικά αυτοκίνητα, και τα καταθέσαμε στην Ελβετία αφού τα λάβαμε σε μορφή μίζας από δημόσια έργα, έχω να σας πώ οτι κάνατε λάθος. Απλά προκειμένου να αφήσουμε τους μασόνους να δρούν ανενόχλητοι, προτιμήσαμε να εκσκλαβωθούμε στους δανειστές μας. Ναι, κάναμε οικονομικά ελλειματική εσωτερική κοινωνική πολιτική και το χαρήκαμε. Γιατί ώς γνωστόν "Ο ΛΑΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ!!!" και ο Noob γαμάει τσάμπα.

Eden Mor: Huge in every way!

Γεννημένη στη Χαϊφα, στο Βόρειο Ισραήλ, το 1984. Βασικά, αυτό που αξίζει να αναφέρουμε είναι οτι κάθε ρόγα της ξεπερνά σε μέγεθος ένα κανονικό cd. Εντάξει για κάποιους κακομαθημένους μπορεί το κορίτσι να φαίνεται λίγο τροφαντό. Αλλά, στο δια ταύτα, αυτοί που ξέρουν, ξέρουν...

Κάποια στιγμή ένας φίλος της την σύστησε σε έναν φωτογράφο του Score. Καλά να είναι αυτός ο φίλος της, όπου και αν είναι. Εκεί έκανε την πρώτη της γυμνόστηθη εμφάνιση. Και μπράβο της γι'αυτό.

Στη συνέχεια γνώρισε την γερμανίδα Nadine Jansen, κάνοντας μερικές ακόμα φωτογραφήσεις. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν τεράστια. Ήταν πλέον ξεκάθαρο οτι η Eden έπρεπε να ξεκινήσει το δικό της site, καθώς η ζήτηση γινόταν πιεστική.

Μπορεί το να ποζάρεις με τις βυζάρες όξω να μην είναι και η πιο διαδεδομένη εβραϊκή συνήθεια, το να χρεώνεις όμως $13.50 τους επισκέπτες του site σου για ένα μήνα συνδρομής, σίγουρα είναι.

Στο ενεργητικό της είναι και 2 DVD τα Boob Paradise I & II. Εκεί επιδίδεται σε διάφορες δοκιμασίες, όπως να κάνει step γυμνόστηθη, να τρώει γλυκά γυμνόστηθη, να πίνει μπύρες γυμνόστηθη, να κάνει μπάνιο στη πισίνα γυμνόστηθη, να κάνει μπάνιο στη μπανιέρα γυμνόστηθη και ούτω καθεξής.

Η ίδια έχει πεί οτι τα γονίδια για τα γιγαντοbazankas που κουβαλάει προέρχονται απο τη γιαγιά της η οποία ήταν επίσης τεραστίων διαστάσεων. Στη παρούσα φάση έχει σπουδάσει βιολογία και λέει οτι θέλει να το ακολουθήσει ώς επάγγελμα. (αρχίδια...)

Τη τελευταία φορά που την είδα είχε χάσει πολύ βάρος, και ώς αναμενόμενο αυτό είχε αρνητικό αντίκτυπο στο στήθος της. Μιλάμε για μία απώλεια της τάξης του 10%, ίσως και παραπάνω. Ομολογώ οτι αυτό με στεναχώρησε.

Από την άλλη αυτό που με χαροποίησε είναι οτι στις τελευταίες της εμφανίσεις δείχνει να φλερτάρει με το soft porn. Συγκεκριμένα απο εκεί που τη βλέπαμε συνέχεια μόνη της, πλέον μπαίνουν απο το πουθενά κάτι χέρια στη σκηνή τα οποία της χουφτώνουν τις ζούμπες. Παράλληλα, έχει ξεκινήσει soft εμφανίσεις με άλλες κοπέλες φτάνοντας στο σημείο να ερωτοτροπούν γυμνόστηθες. Για να δούμε...

Bonus μία φωτό από την τροφαντή της version.

Brutal Truth: Extreme Conditions Demand Extreme Responses (1992)

Πως λένε "one ring to rule them all?". Ετσι είναι και το αλμπουμ Extreme Conditions Demand Extreme Responses των Brutal Truth. Είναι το κορυφαίο grindcore κατασκεύασμα ολων των εποχών..των εποχών...εποχών...ων...

Ακροβατώντας μεταξύ grind και death κράτησε τα punk στοιχεία στο ελάχιστο, κάτι που άλλες grind μπάντες δεν κάνουν. Περιείχε φωνητικά σαπίλα, κιθάρες σάπιες, τύμπανα σαπιστικά και ακομα και το μπάσο είχε τίγκα παραμόρφωση (σάπιο). Το album ανοίγει με το πανμέγιστο Birth of Ignorance. Ενα τραγούδι αλητεία σκέτη. Ο όγκος απο τις κιθάρες σχεδόν βγαίνει απο τα ηχεία και περπατάει μόνος του, πάει για burger.

Εβγαλαν αλλους 2 δισκους το Need to Control (με τα κορυφαία Choice of a new Generation και Godplayer), και το Sounds of the Animal Kingdom (δε θα αναφέρω τίτλο γιατί δε μου άρεσε καθόλου). Στο τελευταίο είχαν χάσει λίγο το metal απο τον ήχο τους και ήταν απλά θόρυβος. Εβγαλαν και ένα EP πρίν διαλυθούν.

Ηγετική μορφή του group είναι ο μπασίστας ο οποίος ήταν η μούρη των Nuclear Asault και είχε παίξει και στους Anthrax.

Το 2009 ξαναενώθηκαν και κυκλοφόρησαν δίσκο, τον οποίο ακόμα δεν έχω ακούσει όμως. Δεν έχω προλάβει ρε γαμώτο.

Να είναι καλός άραγε?

το Kraken είναι μπερδεμένο

Κάποιες φορές η ζωή είναι μία χλέπα που αφησες να κρέμεται απο το στόμα σου, και λίγο πριν ακουμπήσει το έδαφος τη ξαναρούφηξες μέσα. Σκοπός ήταν να προκαλέσεις την αηδία των γύρω σου. Τελικά δε κατάφερες ούτε αυτό.
Ζούμε ενδιαφέροντες καιρούς. Αναρωτιέμαι τι έχει πια σημασία.... Δε θα ήθελα όμως να φιλοσοφίσω σήμερα. Εχω σημαντικότερα πράγματα για την ώρα.

Αν μια μέρα ξυπνήσεις και δε ξέρεις τι είσαι...
Αν νιώθεις οτι είσαι μεγάλος και ο κόσμος δε σε χωράει...
Αν νιώθεις οτι πάς να βοηθήσεις τους γύρω σου αλλά αυτοί φεύγουν τρέχοντας...
Αν νιώθεις μία γλίτσα πάνω στο δέρμα σου...
Αν δε σου επιτρέπουν την είσοδο στο metro...

Σταμάτα να αναρωτιέσαι τι σου συμβαίνει.... η λύση είναι μπροστά στα μάτια σου!!!

ΕΧΕΙΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΣΕ ... "CRAKEN"

Δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλεσαι. Ας δούμε λίγο πιο λεπτομερώς το θαυμαστό και σπάνιο αυτό ζώο.



Craken (γνωστό και ως Kraken) είναι μία ποικιλία μυθικών τεράτων που μοιάζουν με γιγαντόσωμα χταπόδια. Γενικότερα τα ζώα αυτά γουστάρουν αναμετρήσεις με super-ήρωες, τεράστια πλοία αλλά και απλούς ανθρώπους. Ο μύθος λέει οτι ξεκίνησαν την κάθοδο τους απο τις ακτές της Νορβηγίας και της Ισλανδίας κάποια στιγμή στο ακαθόριστο παρελθόν (μ.Χ. πάντως). Ζούσαν στο βυθό των Ωκεανών. Ο Jacob Wallenberg παρατήρησε οτι τα Κρακεν τρώνε για ένα μήνα σερί ασταμάτητα, και στη συνέχεια χωνεύουν για ένα ίσο διάστημα. Τα κόπρανα τους αποτελούν τροφή για τα εκατομύρια ψάρια που τα ακολουθούν. Βέβαια δε μας είπε που τα είδε όλα αυτα. Κάποιοι είπαν οτι οι πληροφορίες αυτές πάσχουν απο καρκίνο της αξιοπιστίας και αυτός ο μάλάκας που τα είπε αυτά μάλλον έχει φάει πούτσο που έχει πάει σύνεφο. Τον έπιασαν λέει αιχμάλωτο στο Κονγκό και τονε πηδούσαν μέρα και νύχτα και απο τότε βλέπει Κράκεν όπου πάει. Τέλος πάντων.

Το Craken έχει να επιδείξει και μία σειρά απο συμμετοχές (έκτακτες ή και φιλικές αλλά όχι μόνο...) σε υπερπαραγωγές του Hollywood. Πρώτη φορά το είδαμε στους Πειρατές της Καραϊβικής. Είχε παίξει για λίγο και στο Lord of the Rings το πρώτο. Για λίγο βγήκε απο κάτι νερά τράβηξε 1-2 φίλους του Frodo και αφού του έκοψαν 2-3 πλοκάμια (όπως ήθισται) ξαναμπήκε μέσα. Ξανα το είδαμε στη γνωστή περσινή αποτυχία "ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ" με τον πρωταγωνιστη του Avatar και Terminator 4, οπου στο τέλος πεθαίνει αφου κάποιος έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας και το έβαλε μπροστά στα μάτια του Κρακεν, με αποτέλεσμα το τελευταίο να πετρώσει (όπως συμβαίνει οταν σε κοιτάει η Μεδουσα). Εκεί βέβαια που φάνηκε οτι το Kraken ήρθε σε αυτό το κόσμο για μεγάλα πράγματα ήταν όταν έγινε μία ταινία για πάρτη του. Το παγκοσμίως άγνωστο "Kraken: Tentacles of the Deep" (2006). Το στορι λέει οτι πριν 30 χρόνια ένα Κράκεν έφαγε τους γονείς ενός παιδιού και τώρα αυτό το παιδί έχει γίνει αρχαιολόγος και αναζητά την εκδίκηση.

Ορίστε και ένα μίνι-trailer για όλους εσάς τους Κρακενάδες:


Αυτά για την ώρα. Το νού σας λοιπόν.

for more info on the Kraken: http://lair2000.net/Mermaids_Retreat/Research/Kraken.html

UFC 121: Brock Lesnar vs Cain Velasquez.

Όπως είχαμε προβλέψει. Ο ανθρώπινος τοίχος από μύες με το όνομα Brock Lesnar βρήκε τοίχο στον Μεξικάνο άσσο Cain Velasquez. Ο Brock γνωστός για τα επιτευγματά του στο NCAA πάλης (All American) υπερείχε σε βάρος και μύες κατά 35 λίβρες. Ο Μεξικάνος Cain έχει μία εξίσου μεγάλη τροπαιοθήκη από τα χρόνια του στα κολεγιακά πρωταθλήματα πάλης. Όσο του λείπει σε όγκο και μύες σε σύγκριση με τον Αμερικάνο, το συμπληρώνει σε δεξιοτεχνία kick-boxing.

O Brock ξεκίνησε πόλύ δυναμικά. Παίρνοντας αρχικά μία πορεία προς τα αριστερά του Μεξικάνου για να αποφύγει κάποιο δεξί hook, και αμέσως όρμησε για takedowns και flying knees. Προς τιμή του Lesnar δε φοβήθηκε να εμπλακεί σε fluries (τυφλά μπουκέτα - βροχή) με εναν μαχητή που τα έχει για ψωμοτύρι (βλέπε Cain-Nogueira). Και δε του πήγε πολύ άσχημα, βρήκε στόχο. To game plan του Αμερικάνου προφανώς ήταν να εξουδετερώσει το striking game του Velasquez με takedowns, πηγαίνοντας στο έδαφος οπου θα μπορούσε να τον ελέγξει καλύτερα όπως είχε κάνει και με τον Mir. Ο Cain όμως δεν είναι Mir. Καταρχάς ξέρει να αμύνεται στα takedowns γιατί είναι natural wrestler. Προκειται για έναν πολύ πιο επιθετικό και εκρηκτικό μαχητή που δεν αφήνει δευτερόλεπτο να περάσει χωρίς να προσπαθεί να σε βλάψει. Δεν περιμένει να κάνεις το λάθος για να το εκμεταλευτεί(όπως κάνουν οι μαχητές jiu jitsu). Αντιθέτως έρχετε κατά πάνω σου με ορμή και κάνει το σωστό.

Προφανώς η υπεροχή του Lesnar σε δύναμη του κόστισε σε stamina. Όταν όλο σου το αίμα ξοδεύεται για να τροφοδοτήσει τους υπερτροφικούς μύες του πάνω μέρους του σώματός σου, αφήνεις την ικανότητα σου να οξυγονώνεις το υπόλοιπο σώμα (και το μυαλό ίσως). Μετά τις αρχικές συμπλοκές, άρχισε να χάνει τη γή κάτω απο τα πόδια του, παραπατούσε, έπεφτε, ξαναέπεφτε... Στο τελευταίο λεπτό του 1ου γύρου είχαμε TKO με ground and pound. Συμφωνα με δηλώσεις φωτογράφων ο Lesnar παραδόθηκε φωνάζοντας "stop". Στις δηλώσεις τους μετα τον αγώνα ήταν και οι δύο ιδιαίτερα μετρημένοι.

Στην υπόλοιπη κάρτα είδαμε τον Jake Shields, ο οποίος άφησε τη ζώνη του middleweight πρωταθλητή Strikeforce για να έρθει στο UFC ως welterweight, να κερδίζει με split decision τον Martin Kampmann σε μία μάχη βαρετή. O Shields φανηκε σκοτωμένος απο την απώλεια βάρους. Ο ίδιος θα προτιμούσε να παίζει ώς middleweight. Η μάχη ήταν σαν grappling contest και ο ο Shields κέρδισε καθαρά από ground control.

Ο αγώνας της βραδιάς ήταν ο Diego Sanchez με τον Paulo Thiago. Το ένα submission ακολουθούσε το άλλο απο πλευράς Thiago, αλλά δεν... O Diego Sanchez βρήκε τον παλιό καλό του εαυτό. Μετά από 2 κακά αποτελέσματα με τον Penn και τον Hathaway, γύρισε και κέρδισε αποφασιστικότατα. Stand up striking, bodyslams, takedowns, ground and pound. Κέρδισε δίκαια τον Βραζιλιάνο (αστυνόμο της αντιτρομοκρατικής).

Ο Matt Hamil κέρδισε τον δάσκαλό του από την εποχή του TUF, τον Tito Ortiz. Ηταν μία νίκη θεόσταλτη για έναν κουφό μαχητή ο οποίος έπεσε θύμα κοινωνικού ρατσισμού από τον άντίπαλό του. Πριν τον αγώνα ο Ortiz είπε οτι οι κουφοί πέφτουν πιο έυκολα νοκ αουτ γιατί δεν έχουν καλή ισοροπία, κάτι που δεν έγινε αντιληπτό/αποδεκτό απο όλους, γιατί ήταν ιατρικά αβάσιμο.

Τέλος, ο Brendan Schaub κέρδισε τον Gabriel Gonzaga. Και οι δύο μαχητές ήταν πολύ προσεκτικοί και δε φαίνονταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν. Όταν η μάχη πήγαινε στο έδαφος ο Gonzaga έδειχνε τα προτερήματα ενός BJJ μαυροζωνά. Στο stand up όμως ο πρώην παίκτης του Colorado στο American football είχε το πάνω χέρι, και στο 2ο γύρο παραλίγο να δούμε και TKO.

Αυτά...

UFC 117: Silva vs Sonnen

Δεν υπάρχουν λόγια να πεί κανείς. Έχω μείνει άναυδος. Ο λόγος είναι το σάπισμα που έφαγε για τεσσεράμισι γύρους ο Βραζιλιάνος πρωταθλητής μεσαίων βαρών Anderson Silva από τον All American Πρωταθλητή Πάλης NCAA, Chael Sonnen...και ξαφνικά... νίκησε. Ο Αμέρικάνος τον είχε κολλημένο για το 99% της διάρκειας του αγώνα στο έδαφος και έριξε ground and pound που πήγε σύννεφο. Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι οτι και στο stand up ο Sonnen εδειξε να έχει το πάνω χέρι. Δύο-τρεις φορές έριξε τον Βραζιλιάνο knock down (περισσότερες απο όσες έχει πέσει σε όλη του τη καριέρα), ενώ πολύ περισσότερες πέτυχε το takedown. Μετά από τρείς γύρους το compustrike είχε γράψει 218 εύστοχες γροθιές για τον Αμερικάνο έναντι μόλις 11 για τον Silva. Εκεί με έπιασε ένα σφίξιμο στη καρδιά... μισώ τους Ρεπουμπλικάνους, και ο Sonnen είναι δηλωμένος τέτοιος. Στον πέμπτο και τελευταίο γύρο και ενώ όλα τα forum σκόραραν τον αγώνα 4 γύρους υπέρ του Sonnen και η αντίπερα όχθη του Ατλαντικού πανηγύριζε το θρίαμβο ενός εθνικού ήρωα, o Πελέ του ΜΜΑ τσάκωσε τον Αμερικάνο με ένα αστραπιαίο triangle choke. Σαν αποδυναμωμένος λαγός γραπωμένος σε παγίδα του δάσους, ο Sonnen παραδόθηκε χτυπώντας χαρακτηριστικά το χέρι του. Goodbye!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Οσο και αν αντιπαθώ πάντως τον τυπά και όσο ξεκάθαρη και αν ήταν η νίκη του Silva, o Sonnen τα πήγε απίστευτα καλά. Πραγματικά έδειρε για τέσσερις ολόκληρους γύρους τον Anderson Silva, και τον έδειρε άσχημα, με τρόπο που κανείς δε το έχει καταφέρει ώς τώρα. Υπήρχαν βέβαια και κάποιοι οιονοί. Ο Silva έχει δείξει και άλλη μια φορα την αδυναμία του να ανταπεξέλθει ενάντια σε δυνατούς παλαιστές Α-Τάξης. Τον είχαμε δεί να δυσκολεύεται και στον αγώνα του με τον Dan Henderson. Απλά ο Sonnen δεν τον κράτησε κάτω για έναν αλλά για τέσσερις γύρους. Ένας αγώνας διαφήμιση για το ΜΜΑ, τίγκα στη συγκίνηση, επιβεβαίωσε οτι η δύναμη είναι καλή, αλλά η τεχνική ακόμα καλύτερη. Δύο μικρά συμπεράσματα: 1) ο Silva πρέπει να βελτιώσει το takedown defense, και 2) οι παλαιστές πρέπει να μάθουν να τελειώνουν τον αγώνα στην ώρα τους. Το να περνάς 5 γύρους ξαπλωμένος πάνω από έναν BJJ master είναι σα να κολυμπάς σε πισίνα με καρχαρίες.

Στην υπόλοιπη κάρτα:

O Jon Fitch κέρδισε με decision τον Thiago Alves (o οποίος έφαγε και 20% πρόστιμο γιατι έφτασε στα ζυγίσματα 1μισι λίβρα υπέρβαρος). Όλα δείχνουν για title shot για τον Fitch εναντίον του νικητή του αγώνα GSP-Koscheck.

O Matt Hughes σκόραρε knock down και κέρδισε τον Ricardo Almeida με arm triangle choke. Μετά δήλωσε πώς πολύ χάρηκε που κέρδισε ένα brazilian jiu jitsu artist με μία κίνηση wrestling. Ο hall-of-famer έχει ακόμα να δώσει στο άθλημα απο ότι φαίνεται.

O Dos Anjos παραδόθηκε στον Clay Guida λόγω τραυματισμού σε έναν αγώνα που μέχρι εκείνη τη στιγμή κέρδιζε.

O Ολλανδός ουρανοξύστης Stafan Struve βγήκε από τον 1ο γύρο με τον πολύ δυνατό Morecraft, με το κάτω χείλος του να μοιάζει με τούβλο. Στο δεύτερο γύρο μπήκε και έβγαλε νοκ αουτ τον Αμερικάνο με θαυμαστή αποφασιστικότητα.

Τέλος, ο Βραζιλιάνος Νο2 title contender Junior Dos Santos, σε έναν αγώνα που ράγισε καρδιές, κέρδισε τον ευτραφή ήρωα Roy Nelson. Ο Roy έδειξε οτι η εμφάνιση δεν λέει τίποτα. Μπορεί να είσαι χοντρός αλλά η καρδιοαγγειακή σου φόρμα να είναι σε επίπεδο πολύ ανώτερο απο αυτήν ενός τύπου κομμένου και ραμμένου με κοιλιακούς a la Σακη Ρουβά. Όλοι παραδέχτηκαν τον συμπαθή χετά Nelson, αλλά ο JDS κέρδισε ξεκάθαρα και πήρε το εισητήριο για τον αγώνα του με τον νικητή του Lesnar/Velasquez.

Πολύ καλή κάρτα.

Δώρο μία φωτογραφία απο τα ζυγίσματα, όπου ο Silva ειρωνεύεται το Sonnen για όλο το θάψιμο που του έχει ρίξει.

HMS Investigator 20 Aug 1851

Πρίν λίγες μέρες ανακαλύψανε το HMS Investigator στο Banks Island της Αρκτικής, ένα βρετανικό πλοίο που είχε χαθεί πρίν απο 157 χρόνια. Η αποστολή του πλοίου τότε ήταν να βρεί δύο άλλα πλοία, τα "Τρόμος" και "Έρεβος". Αυτά είχαν ξεκινήσει λίγους μήνες πρίν, υπό τον πλοίαρχο John Franklin με αποστολή να βρούν ένα πέρασμα απο τον Ατλαντικό πρός τον Ειρηνικό μέσω Αρκτικής. 'Ηταν το μυθικό Βορειοδυτικό Πέρασμα. Βέβαια οι ανθρωποι τσάμπα πέθαναν αφού δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Μόνο σήμερα, εν έτει 2010, εμφανίζεται αυτό το πέρασμα λόγω της υπερθέρμανσης του κλίματος και πάλι παγώνει μετά απο λίγες μέρες. Τα δύο αυτά πλοία ποτέ δε βρέθηκαν, αλλά βρέθηκαν ίχνη των ναυτικών, οι οποίοι ενδέχεται να είχαν προβεί και σε κανιβαλισμό προκειμένου να επιζήσουν.

Όσο για τους ναυτικούς του Investigator , αυτοί γύρισαν σπίτι τους αλλα έπρεπε να επιβιώσουν για 3 χρόνια μέσα στους πάγους μέχρι να τους βρούν. Με τα χρόνια το πλοίο βυθίστηκε.

Για την τοποθεσία τους δεν έχουμε πολλά στοιχεία. Στη περίπτωση του Investogator τα μοναδικά σημάδια που υπήρχαν ήταν προφορικές παραδώσεις των Ίνουιτ, οι οποίες μιλούσαν για ένα πλοίο παγιδευμένο ανάμεσα σε πάγους, το οποίο αποτελούσε πηγή για ξύλο και μέταλλο. Αυτή η παράδοση κράτησε 150 χρόνια.

Η ομάδα των Καναδών επιστημόνων που έκανε την ανακάλυψη τώρα θα συνεχίσει με σκοπό να βρεί τα Τρόμος και Έρεβος.

Και αναρωτιέμαι. Που στο διάολο είχε βασίσει ο Φρανκλιν οτι υπήρχε ένα Βορειοδυτικό πέρασμα? Είναι σα να ξεκινάω εγώ, και να πώ "Κάπου στο Κερατσίνι, 1 χλμ νότιδυτικά της οδού Ψαρρών, υπάρχει μία γυναίκα με κάτι βυζιά σα μπαζούκας", και να ξεκινήσουμε 10 μαντράχαλοι με ποδήλατα, και να πάμε εκεί, και να ψάχνουμε , και να ψάχνουμε και να περιμένουμε τα μπαζούκας. Μα πραγματικά, τι στο πούτσο σκεφτόταν αυτός ο Φρανκλιν. Και εντάξει, στην δική μου υπόθεση θα είχαμε πολλές ελπίδες. Δηλ. δοξα να χει, η ελληνίδα μία στις 5, μα μία στις 10, μα μία στις 20 (τραβηγμένο) τελος πάντων έχει αυτό που λέμε Bazankas!!! Και στη τελική και τίποτα να μην είχαμε βρεί, θα πηγαίναμε για κανένα σουβλάκι και μετά σπίτια μας. Αυτός ο τυπάς ο φημολάγνος πώς σκέφτηκε πρίν 200 χρόνια οτι υπάρχει πέρασμα εκειπέρα στην Αρκτική, λες και περνάει και κάθε μέρα για καφέ απο τη γειτονιά εκεί και λέει "Ναι...κάτι έχει πάρει το μάτι μου! Θα πάμε ντουγρού ευθεία και μετά δεξά!!". Ουυυυυυυυυυυ!!!!! Ξεφτύλα!!!!!!!

Και πήγανε και τσάμπα τα παληκάρια...και αλληλοκατασπαράχτηκαν.

Strikeforce: Fedor Emelianenko vs Fabricio Werdum (The Fall)

Το περασμένο Σάββατο είδαμε τη πτώση του Αυτοκράτορα των Μικτών Πολεμικών Τεχνών. Σε έναν αγώνα που πολλοί θεωρούσαν περίπατο για τον Fedor, ο πολλάκις πρωταθλητής βαρέων βαρών Ευρώπης σε Judo, Sambo, και είδωλο του MMA βίωσε την ήττα απο τον 2 φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητη βαρέων βαρών Brazilian Jiu Jitsu, Fabricio Werdum. Στο 1ο λεπτό του πρώτου γύρου ο Βραζιλιάνος κατάφερε αυτό που 34 άλλοι μαχητές είχαν αποτύχει να κάνουν στο παρελθόν. Και το έκανε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο. Συνδιασμός Triangle Choke και Armbar. Καθώς προσπαθείς να ξεφύγεις απο τον πνιγμό κινδυνέυεις να σπάσεις το χέρι σου.

Με το ξεκίνημα του αγώνα οι δύο μαχήτές ενεπλάκησαν σε μία βροχή από hooks στην οποία ο Ρώσος βγήκε νικητής ρίχνοντας knock down τον Βραζιλιάνο. Με το σύνηθες επιθετικό του στύλ, έπεσε πάνω στον αντίπαλό του για ground and pound. Εκεί πιάστηκε σε armbar απο το οποίο ξέφυγε, αλλά αντί να σηκωθεί επιχείρησε να συνεχίσει το χτύπημα και ξαναπιάστηκε απο τον Βραζιλάνο σε triangle choke με armbar. Ο Εmelianenko προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά το χρώμα του κεφαλιού του είχε ήδη αλλάξει σε κόκκινο. Ο αήτητος για 10 χρόνια θεός του ΜΜΑ παραδόθηκε.

Στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα έδειξε οτι η ρίζα της επιτυχίας του ήταν οτι ποτέ δε θεώρησε τον εαυτό του τόσο μεγάλο όσο όλοι οι οπαδοί του αθλήματος τον νόμιζαν:

"The one who doesn't fall never stands up. It happened that people made me an idol. But everybody loses. I'm just a human being. And if it's God's will next fight, I'll win."

Η νίκη αυτή έρχεται να διαψέυσει τον κανόνα οτι για να πετύχεις στο ΜΜΑ πρέπει να είσαι "all round" (καλός στο stand-up κάλός και στο ground). Ο Werdum ήξερε και δήλωνε εξ αρχής οτι οι ελπίδες του για νίκη είναι στη τέχνη που θεωρεί ψωμοτύρι του, και αυτό είναι το brazilian jiu jitsu. Ετσι και έγινε. Tο σοκαριστικό είναι οτι και άλλοι προσπάθησαν με τα ίδια μέσα στο παρελθόν, δηλαδή έναν πολύ καλό ground game, αλλά απέτυχαν (Ricardo Arona, Minotauro Nogueira x 2 και μαζί τους o χρυσός ολυμπιονίκης Judo Naoya Ogawa).

O Werdum έδειξε την ανδρεία του προσφέροντας ρεβάνς στον Ρώσο πρίν καν αυτός να τη ζητήσει , ακόμη και στη Ρωσία!!! Τέλος, πρόσθεσε οτι ακόμη και αν τον έχει πλέον νικήσει εξακολουθεί να τον θεωρεί τον κορυφαίο του κόσμου. Επόμενη στάση πάντως για τον Βραζιλιάνο μάλλον είναι αγώνας τίτλου με τον Overeem, τον οποίο έχει κερδίσει στο παρελθόν.

Στη υπόλοιπη κάρτα ο Cung Le, συνέχισε και τέλειωσε αυτό που δεν κατάφερε στον προηγούμενό του αγώνα με τον Scott Smith. Spinning back kick στα πλευρά και o Smith έπεσε κάτω σφαδάζοντας. Η Cris Cyborg διαμέλισσε την Jan Finney για δύο γύρους ώσπου ο διαιτητής επενέβει και σταμάτησε τον αγώνα. Τέλος, σε έναν πολύ καλό lightweight αγώνα o Josh Thomson νίκησε με rare naked choke submission τον Pat Healy.

Μία πολύ καλή κάρτα που μου άφησε μία πολύ πικρή γεύση στο στόμα.

Gus Chambers 1958 - 2008

Γεννημένος το 1958 στο Coventry της Αγγλίας. Έπαιξε με διάφορα σχήματα ξεκινώντας απο την punk μπαντα The Squad το 1978. Η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του ήταν όταν του ζητήθηκε να τραγουδήσει για τους Grip Inc, τη μπάντα του Waldemar Sorychta και του Dave Lombardo (Slayer). Είχε συμμετάσχει σε πολλά άλλα project. Συνολικά είχε γράψει φωνητικά σε δέκα δίσκους από 6 διαφορετικά συγκροτήματα. Με τους Grip έκανε 4 album. Ο ήχος τους χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν groove metal. Γενικά, η τακτική του να βάζεις ταμπέλες και υποταμπέλες σε διάφορα μουσικά ιδιώματα πολλές φορές οδηγεί σε γκάφες. Αυτός ο χαρακτηρισμός για τη μουσική των Grip ήταν τουλάχιστον άτυχος. Οι άνθρωποι παίζανε ΚΑΡΑ-metal!!! Το groove ήταν ένα απο τα στοιχεία, αλλά είχαν και thrash, και folk, και σολιές άπαιχτες. Βαθιά καινοτόμικό ύφος. Ο Chambers είχε punk χροιά, βρετανική προφορά και που και που έκανε και πιο κυριλέ μελωδικά περάσματα (οταν το τραγούδι το απαιτούσε). Κορυφαία του δουλειά σίγουρα ο 1ος δίσκος των Grip Inc, Power of Inner Strength (1995). Εκεί σκίζει το λαρύγγι του στους ήχους των "Hostage to Heaven" και "Ostracized".

Πρίν δύο χρόνια τον βρήκαν νεκρό από ταυτόχρονη κατανάλωση αλκοόλ και φαρμάκων.
Πριν ένα χρόνο αυτοκτόνησε και ο γιός του.

Είχα περάσει για ένα διάστημα απο το Coventry. Ένας ντόπιος μου είχε πεί οτι οι αυτοκτονίες είναι πιο συχνές και από τις ληστείες εκεί. Κάτι ήξερε και ας υπερέβαλε.

...σε αυτούς που σε έφαγαν ψητό στο φούρνο με ένα μήλο στο στόμα...

Λίγο πρίν...ή λίγο μετά...δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετράει είναι η νίκη. Η τελική νίκη. Μόχθησες...σου έλειψαν οι χαρές...οι διακοπές...η ξεκούραση. Μετά απο τη στέρηση ήρθε η διάψευση της επιβράβευσης. Υπήρχε κάτι για σένα...για να σε κάνει να νιώσεις οτι άξιζε το κοπο... αλλά το άρπαξαν περαστικοί γιατί εσύ και οι προκάτοχοι το αφήσατε σε κοινή θέα. Πόσο λάθος..... Σήμερα, δε μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν...

Είναι μυστικό? Ή απλα μία αλήθεια που αγνοείς? Γιατί ούτε εσύ, ούτε και οι άλλοι, ξερατε οτι ήσαστε ρομπότ..... μεταλλικοί σκελετοί κάτω από δερματίνη γεμισμένη με οργανικά υγρά. Όλα αυτά ήταν ικανά να σε κάνουν να αναζητήσεις μία ζωή που σχεδιάστηκε από άλλους. Από κάτι τυπάκια πίσω απο μία οθόνη, με τρία μεταπτυχιακά ο καθένας...ναι, είναι μία fake ζωή με αυστηρά σχεδιασμένες αποστολές, κωδικούς και αυτονόητα απαγορευμένη λήψη πρωτοβουλίας. Αν όμως η ζωή αυτή είναι όλα όσα έχεις, όλα όσα βρήκες, και κρατιέσαι απο πάνω της γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις?...Θα εκτελέσεις τις αποστολές, θα υπακούσεις στους κωδικούς και θα κάνεις μόκο... θα περιορίσεις τη θέλησή σου να αλλάξεις αυτά που ισχύουν, θα περιορίσεις τον εαυτό σου απο το να θυμάται αυτά που του άρεσαν...θα ξεχάσεις και στο τέλος... θα εισαι κάποιος άλλος. Θα είσαι μία ροχάλα στο πεζοδρόμιο...ένα ρέψιμο κάποιου που έφαγε ψητό στο φούρνο με ένα μήλο στο στόμα τον παλιό σου εαυτό... Τη γάμησες και είναι πια αργά.

Πίσω στο υποβρύχειο... Τα αυτόματα κόκκινα φώτα του συναγερμού άναψαν και όλοι είδαν το κτήνος. Αδύνατο και καλλυμένο με μαύρο μαλλί μα με στιγμιαίες συσπάσεις που το έκαναν να φαίνεται γιγάντιο. Το γρύλισμα ήταν εκκωφαντικό... κάτι από έναν κόσμο μακρινό μας έκανε επίσκεψη το 1989, και τόσα χρόνια κλεισμένο εδω μέσα έχει ξεχάσει πώς κάνουν φίλους. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ποτέ να μήν έμαθε. Δε μοιάζει για τέτοιο τυπάκι. Είναι ο τύπος που όλοι του χρωστάνε λίγο θάνατο...λίγο θάνατο ακόμα...και μετά λίγο ακόμα θάνατο.

Έτρεξε μανιωδώς πρός τον πιο κοντινό πεζονάυτη, αυτός σαν πραγματικά κακός μαθητής αντί να τρέξει έβγαλε ένα μαχαίρι τύπου ραμπο και επιτέθηκε. Αυτό που συνεβει πραγματικά δε το περίμενε κανείς. Το κτήνος με το πρώτο άγγιγμα το μαχαιριού έδειξε φοβισμένο... σάρκες και αίμα δεξιά και αριστερά από τη βίαια φιλότιμη προσπάθεια του πεζοναύτη. Όλοι είχαν μείνει άναυδοι αδυνατώντας να πιστέψουν στη νίκη. Αν είχαν πιστέψει ίσως η τελική έκβαση των πραγμάτων να ήταν διαφορετική...ίσως αν είχαν επιτεθεί όλοι μαζί αντι να κοιτάνε. Το πλάσμα ανάρωσε γρήγορα. Η τιμωρία ήταν βάναυση. Τα κομμάτια επανενώθηκαν και η λεπτή ψηλή μορφή έτρεξε γρυλίζωντας προς τον παραλίγο ήρωα. Όταν τέλειωσε μαζί του, και αυτό πραγματικά δε πήρε πολύ, ήταν σα να τον διαπέρασε ένας μεγάλος αυγοκόφτης και τον έκανε κομμάτια. Μικρά ζουμερά κομμάτια από πλαστικό, μέταλλο και ένα γλοιώδες πράσινο υγρό. Η εικόνα έδωσε ένα καλό έναυσμα για σκέψη στους υπόλοιπους. Μία υπόνοια οτι ίσως τα φαινόμενα απατούν... Όλοι έτρεξαν στο πάνω διάζωμα. Η ομάδα διαλύθηκε, ο τελευταίος κοιτούσε πίσω και πυροβολούσε στα τυφλά για να κρατήσει τον εχθρό πίσω.

Ποιός του είπε να άναλάβει αυτό το ρόλο? Έχεις ένα τσούρμο που τρέχει να σωθεί απο τον ομολογουμένως υπερέχοντα σε βία και δύναμη εχθρό. Έχεις ένα περιβάλλον που σου είναι άγνωστο. Έχεις γύρω σου μία ομάδα που δε ξέρει πώς βρέθηκε εκεί αλλά με κάποιο τρόπο ξέρει τι πρέπει να κάνει και πως να χειρίζεται όπλα. Θα κλαψει για αυτή τη πρωτοβουλία του. Θα μετανιώσει πικρά... γιατί το μόνο που κατάφερε ήταν να μοιάζει με κομπάρσος απο πολεμική ταινία σε μία ανάλογη σκηνή. Στη ζωή όμως δεν υπάρχει Οσκαρ β' ρόλου ή "supporting actor". Τον άρπαξε το σκοτάδι και τον έκανε πελτέ. Άλλη μία σταγόνα στο ματαιόδοξο ποτήρι του demi-ανθρώπινου ηρωισμού.

Κάποιος βρήκε μία μπουκαπόρτα. Την άνοιξε και τότε όλοι αντίκρυσαν... ακατανόητο....τα απέραντα πράσινα λιβάδια. Ένας-ένας βγήκαν και είδαν οτι τα πράγματα δεν ήταν όπως νόμιζαν. Απέραντα λιβάδια με προβατάκια να βόσκουν ανέμελλα, μακρυά από άγχος και τρίμετρα κτήνοι. Αν πριν λίγο βρίσκονταν πραγματικά σε ένα υποβρύχιο τότε αυτό το υποβρύχιο έχει ένα virtual δωμάτιο που σε πάει όπου θές... Ίσως όμως να βρίσκονται και σε ένα λιβάδι με έναν virtual υποβρύχιο κάτω απο το παχύ χορτάρι. Έκλεισαν και τη πόρτα πίσω τους για να αποφύγουν το κίνδυνο του κτήνους.

Ένας απο αυτούς κοίταξε προς το βαθος. Έίδε ένα αψυχολόγητο τσούρμο με αδιευκρίνιστα κίνητρα και ακατανόητη ένδυση...πέπλα? Οι πεζοναύτες πλησίασαν προσεκτικά. Άλλοι έρπειν, άλλοι σκυφτοί και ένας ο τελευταίος που χόρευε maccarena (εντάξει αυτόν τον έβαλα για πλάκα). Τα μάτια τους αντίκρυσαν τους γνωστούς τριάντα καθισμένους σε ψάθινες καρέκλες με αυτόματα στα χέρια. Κάτι περίμεναν...

Ο λοχαγός πλησίασε... οι υπόλοιποι μείναμε πίσω. Πήγε κοντά τους και άρχισε να τους κάνει ερωτήσεις. Ο πρώτος στον οποίο μίλησε άρχισε να ματώνει. Το λευκό πέπλο του άρχισε να γίνεται κόκκινο, και ο σωματικός του όγκος... ξαφνικά ήταν σα να μπαίνει στο πλύσιμο. Μίκραινε και μίκραινε ώσπου εξαφανίστηκε. Οι υπόλοιποι ήταν ήδη σε μία φάση αποσύνθεσης... έχαναν το χρώμα τους.. το λευκό χρώμα των πέπλων έγινε διαφανές και σταδιακά εξαφανίστηκαν.

Οι πεζοναύτες ήξεραν οτι η αποστολή είχε φτάσει στο τέλος της. Ένας - ένας έβγαζαν το υπηρεσιάκο τους περίστροφο και αυτοκτονούσαν. Μέχρι που έμεινε ένας. Αυτός πήρε τα βουνά και αποφάσισε να ζήσει σα βοσκός, φτιάχνοντας ρούχα απο το μαλλί των προβάτων, πίνωντας το γάλα απο τις αγελαδίτσες και τρώγοντας φρέσκια προβατίνα καθημερινά.

Το συμπέρασμα είναι οτι σε αυτή τη ζωή δε μπορείς να ακολουθείς τη πεπατημένη. Κάποιες φορές τα πράγματα δεν έχουν νόημα....και αυτό από μόνο του είναι ένα νόημα. Κάποιες φορές, πρέπει να τραβήξεις το δρόμο σου. Αυτό, ενδέχεται να σε οδηγήσει σε μία καλύτερη και πιο αγνή ζωή. Εξάλλου, σε ποιόν δεν αρέσει η προβατίνα στα κάρβουνα? Όπως είπε ο Τζων Ραμπο "Live for Nothing...or Die for Something..it's your call...". Μόνο αυτές είναι οι επιλογές μου? Γιατί όχι Live for Something and die happy ρε Τζων? Άντε γαμήσου ρε Τζών...Τελικά, βαρέθηκα αυτό το thread. Εξάλλου ποτέ δεν είχε νόημα. Πφφφφ...

Κινέζοι gone wild

Θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ με όποιον ακούει, ένα θέμα που πολύ με έχει απασχολήσει। Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μία πληθώρα δημοσιευμάτων που αναφέρουν επιθέσεις σε νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς στη Κίνα. Συνήθως οι δράστες επιτίθονται νωρίς το πρωί. Το σύνηθες όπλο είναι μαχαίρια. Για να εξηγήσουμε τι εννοούμε με τη λέξη "σύνηθες" :

5 επιθέσεις απο τις 23 Μαρτίου 2010 εώς τις 12 Μαϊου με ένα σύνολο 27 νεκρών παιδιών και 80 τραυματισμένων.

Στην τελευταία επίθεση στις 12 Μαϊου , ο τύπος έσφαξε 7 παιδιά και τραυμάτισε άλλα २०. Αν δεν τον είχαν εκτελέσει (μπαμ-μπαμ έτσι, εντός 10 ημερών, με έξοδα της οικογενείας του, όπως ήθισται), θα τον ρώταγα "Οπα οπα φίλε, άσε λίγο κάτω το μαχαίρι και κάτσε να σε ρωτήσω, τι στον πούτσο θες απο τα παιδάκια ρε καριόλη?" Πραγματικά τωρα, εγώ έχω μείνει με την απορία και αυτόν τον τρώνε τα σκουλήκια.

Βέβαια μιλάμε για μία περίεργη αν μη τι άλλο χώρα. Τώρα τελευταία έχουν αυξηθεί και οι αυτοκτονίες τραγικά. Συνήθως, οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν εν ώρα εργασίας μέσα σε βιομηχανικές μονάδες σα διαμαρτυρία για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και την ψυχολογική πίεση που ασκούν οι ανώτεροι. Άλλη μία επίπτωση της απελευθέρωσης της οικονομίας τους. Μάλλον όταν απελευθερώνεις την οικονομία σκλαβώνεις το Κινέζο... αυτό κατάλαβα. Οι βιομήχανοι αποφάσισαν να δώσουν λύση στο πρόβλημα αυτό, με το να επιβάλλουν στους νεοπροσληφθέντες να υπογράφουν ένα χαρτί που λέει οτι σε περίπτωση που επιθυμίσουν να αυτοκτονήσουν, θα ενημερώσουν τον ανώτερό τους. Αυτός με τη σειρά του θα τους κλείσει ραντεβού με ψυχολόγο-ψυχίατρο..... δραστικότατο το μέτρο, δε λέω. Λές και αν θέλει ο άλλος ο κακομοίρης να ρίξει πέτρα μάυρη στη παλιοζωή που ζεί, θα πεί "Όχι ρε γαμώτο....τι το ήθελα το κωλόχαρτο και το υπέγραφα...τώρα θα πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω 15 ώρες τη μέρα για 1 γουαν...ανάθεμα την ώρα...με κορόϊδεψαν οι άτιμοι... και ποιός τον ακούει τον παπάρα τον ψυχολόγο!!!"

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι οτι στην Κίνα, σε όποια πόλη γεννηθείς, εκεί πρέπει να μέινεις για όλη σου τη ζωή. Έχεις δικαίωμα να επισκεφτείς τη Σαγκαη μία φορά μόνο στη ζωή σου. Με αυτά και αυτά έχουν πετύχει την πολυπόθητη αυτή αποκέντρωση...

Τι άλλο? ... Η κυβέρνηση επιδοτεί τις οικογένειες που κάνουν παιδί-κορίτσι. Ο λόγος για αυτό είναι οτι παρατηρήθηκε οτι πολλές οικογένειες που έκαναν κορίτσι στο παρελθόν , το σκότωναν γιατί τα κορίτσια δε μπορούσαν να αποδώσουν εξίσου καλά στις βαριές δουλειές στα χωράφια. Πρωτού λοιπόν, μετατραπεί η Κίνα σε ένα ατελείωτο μπακουροπάρτυ με 2 δίς άντρες δίχως ίχνος αιδοίου, η κυβέρνηση απάντησε με τη σχετική επιδότηση. Πάλι καλά.

Καλά όλα αυτά. Ακόμα όμως μένει το ερώτημα. Τι στο πούτσο θέλουν αυτοί οι σφαγείς των μωρών? Μήπως τους πίνουν το αίμα για να δυναμώσουν. Μήπως τα σκοτώνουν και τα χρησιμοποιούν για καπέλα...λίπασμα ίσως. Μήπως καταπολέμούν τον υπερπληθυσμό? Μήπως...
τι στο άγιο γαμήσι συμβαίνει εκει πέρα τελος πάντων?

UFC 113 Machida vs Shogun 2

Πρίν 7 μήνες οι οπαδοί του ΜΜΑ είδαν έναν θρίαμβο να καταπνίγεται απο την ασχετοσύνη των κριτών. Ως νέο άθλημα που είναι το ΜΜΑ μπερδεύει τους κριτές οι οποίοι αποτυγχάνουν να δώσουν σημασία στα βασικά: το ΜΜΑ δεν είναι box. Στο 1ο τους αγώνα είδαμε δύο μαχητές να σκοράρουν περίπου τον ίδιο αριθμό χτυπημάτων, με μία βασική διαφορά. Στο τέλος του αγώνα ο Machida ήταν σα να είχε πάθει ατύχημα στην εθνική οδό οδηγώντας με 200, ενώ ο Shogun ήταν λές και μόλις είχε βγεί απο το jacuzi.

Το περασμένο Σαββατο ο Βραζιλιάνος της Chute Box Academy δεν άφησε περιθώριο ούτε στον Machida, ούτε στους κριτές. Ηταν πολύ πιο επιθετικός και δεν άφηνε χρόνο για σκέψη και counter-attack στον αντίπαλο. Κάπου στα 3 λεπτά του 1ου γύρου έχωσε overhand right, και έστειλε τον καρατέκα να μετράει προβατάκια. Μέχρι να ξαπλώσει στο έδαφος ο Lyoto είχε φάει άλλες τρείς γερές και ακολούθησε ανελέητο ground and pound. Δείχνοντας την κλάση του ο Rua σταμάτησε από μόνος του όταν ο Machida ήταν πλέον αναίσθητος, αφού ο διαιτητής Yves Lavigne είχε πάει κάπου στην άκρη του κλουβιού και κάπνιζε, κόντευε να πεθάνει ο άλλος στο πάτωμα και αυτός ακόμα δε τον σταμάταγε τον αγώνα. Που τους βρίσκουν αυτούς τους διαιτητές ρε πούστη μου?. Ακόμα και αυτούς τους 2-3 κανόνες που έχει το κλουβί, ούτε αυτούς δε μπορούν να τηρήσουν. Προσωπικά, χάρηκα πολύ για αυτή τη νίκη. Ο λόγος ήταν γιατί ο Machida ποτέ δεν παραδέχτηκε ανοιχτά οτι στην ουσία είχε χάσει τον 1ο αγώνα... αντ'αυτού έβγαινε και έλεγε "Sorry guys, that's why we have 3 judges!!!...". Ετσι, λοιπόν ήρθε η ώρα της τιμωρίας. Ο Mauricio "Shogun" Rua σκότωσε τον φλώρο. Αυτό που κάνει πιο εντυπωσιακή αυτή τη νίκη είναι οτι:

1) Κανένας δε τον έχει ξανανικήσει.
2) Κανένας δε τον έχει τραυματίσει.
3) Όλοι οι αντίπαλοί του τρώνε counter-attack που πάει σύννεφο.
4) Το team του Machida μας είχε φλωμόσει στη μαλακία (ειδικά ο Anderson Silva που έλεγε οτι δε δικαιούται title shot ο Shogun).
5) Μιλάει σα μεταγλωτισμένη ταινία καράτε.

Το μόνο θετικό που μπορώ να σκεφτώ για τον Machida είναι οτι άφησε αναίσθητο τον αντιπαθέστατο Rashad Evans. Επίσης, ήταν αρκετα εντυπωσιακός και brutal στη νίκη του εναντίον του Thiago Silva. Αλλά ώς εδώ. Ο βασιλιάς της Pride επέστρεψε.

Στην υπόλοιπη κάρτα, ο Koshchek ρεζίλεψε με παραδοσιακό (και λίγο βαρετό) wrestling αυτό τον φαφλατά τον Daley απο το Nottingham. Τον εκνέυρισε τόσο πολύ που ο Βρετανός τον χτύπησε με hook μετά το τέλος του αγώνα. Αυτό σήμανε και τον μόνιμο διωγμό του απο το UFC.

Το τέλος της καριέρας του στο UFC είδε και ο βετεράνος των δρόμων Kimbo Slice, ο οποίος ηττήθηκε από τον Matt Mitrione. O Mitrione φαίνεται να το παίρνει πολύ ζεστά το άθλημα, αφού έδειξε πολύ καλό ground game σε στυλ Brazilian Jiu Jitsu. Είδαμε anaconda και triangle choke πολύ δυνατά από τον Matt. Ο Kimbo αν και πέτυχε δυο καλά take-downs/body slams, δεν άντεξε τα low kicks του πρωην παίχτη του american football. Εξάλλου του λείπει και μισή επιγονατίδα απο την εποχή του TUF.

Δε θυμάμαι τι άλλο αγώνα είδα γιατί είμαι ακόμα βαθύτατα συγκινημένος απο τη νίκη του Shogun ρε γαμώτο...τον έχω ήδη δει τον αγώνα 4 φορές και πάω για 5η. Νομίζω θυμάμαι να είδα τον Marcus Davis να σκοτώνει κάποιον.

Τελος πάντων.
Πολύ καλή κάρτα.

Μούχλα απλώνεται.

Μούχλα...κομμάτι-κομμάτι, μία πράσινη μάζα που απλώνεται στα κτίρια της πόλης, κυριεύει το ¨εγώ¨ του "εμείς" των άλλων. Δέκα αθλητικές κοπέλες που δίνουν γλωσσόφιλα η μια στο κώλο της άλλης, με σκοπό την απόλαυση πάντα... Φταίς εσύ που δε πρόλαβες, φταίνε και αυτές που δε σταμάτησαν.

"Πρέπει να αφήσω χαίτη. Έτσι θα είμαι καλύτερα..." είπε και απομακρύνθηκε ο ψηλός, καραφλός Γερμανός τουρίστας, με τις λευκές κάλτσες και τα σκουλαρίκια κρίκους. Έσφιξε τα ζωνάρια του σάκου στους ώμους και συνέχισε να περπατά προς το βουνό. Τριάντα άτομα καθισμένα σε ψάθινες καρέκλες τον κοιτούσαν να απομακρύνεται. Όλοι φορούσαν πέπλα, σα νύμφες, όχι όμως λούγγρες. Σε 5 λεπτά ο τουρίστας είχε χαθεί στην ομίχλη... Όταν τα ίχνη του είχαν πλέον χαθεί, δύο απο αυτούς χειροκρότησαν. Δύο άλλοι τους κοίταξαν θυμωμένοι και τους έκαναν νόημα να σταματήσουν. Η περίσταση απαιτούσε σοβαρότητα εξάλλου. Σε ανύποπτο χρόνο πέρασε μια κυρία και μοίρασε πορτοκαλάδες. Τις ήπιαν...

Ήταν όλοι άτυχοι... και τόσες ώρες μετά την πρώτη επαφή...
κανείς τους δεν γνώριζε οτι ήταν ρομπότ...

...σε μία συντονισμένη προσπάθεια με απροσδιόριστα κίνητρα, οι τριάντα σηκώθηκαν απο τις καρέκλες, τίναξαν τα πέπλα απο πάνω τους και τράβηξαν μεγάλα αυτόματα όπλα... μαύρα γυαλιστερά αυτόματα όπλα. Οι κάλυκες έθαψαν το χώμα δίπλα στα πόδια τους. Πυροβολούσαν προς την ομίχλη μέχρι να δούν κόκκινα σημάδια στο βάθος...μέχρι ο σίδηρος από το αίμα του τουρίστα να χαϊδέψει τα ρουθούνια τους. Ήχος που σου σκίζει τα αφτιά τόσο βίαια... βίαια αρκετά.

Πέντε λεπτά αργότερα ήρθε ένα κυνηγητικό Beangle με κάτι ανθρώπινα εντόσθια στο στόμα. Πήγε ένας και του τα πήρε. Πιστοποίησε το θάνατο του αγνώστου. Απομακρύνθηκε 2 βήματα, και στη συνέχεια άνοιξαν πύρ όλοι μαζί προς το σκύλο... Πούστηδες με σύνδρομο έλλειψης οίκτου. Αληθινά ρομπότ.

Τώρα αναρωτιόμαστε πώς πήγαμε από το υποβρύχειο σε αυτό το άγνωστο χωράφι...ας πούμε πως...ένας γέρος κλεισμένος ζωντανός σε ένα φέρετρο στο Καϊρο, πάτησε το ανάλογο κουμπί στο γνωστό τηλεκοντρόλ της ζωής. Επρόκειτο για 30 παράλληλους ήρωες δημιουργημένους τη στιγμή που ο server της γνώσης ενημερώθηκε οτι οι προηγούμενοι δεν είχαν πιθανότητες... ναι έτσι έγινε... όμως θα γυρίσουν.

UFC 111: St Piere vs Hardy

"All the shit talking, noone is going to remember. All they are gonna remember is the fight" - Shane Carwin.

Ετσι είπε και όντως έδωσε μία μάχη που θα έχουμε να θυμόμαστε.

Ο heavyweight φαφλατάς Frank Mir, απέδειξε οτι απλά δε μπορεί να τα βάλει με δυνατούς wrestlers. Η συνταγή ήταν ήδη έτοιμη από τον αγώνα του με τον Lesnar. Κόλλησέ τον στο μάτ ή στο φράχτη και πάρε του όλο το χώρο για λαβές. Αχρήστευσέ του το jiu jitsu και το stand up game, και το μόνο που έμεινε είναι ένας γραμμωμένος ψηλός νεαρός με τατουάζ. Εντάξει, ίσως είμαι λίγο σκληρός μαζί του, αλλά του αξίζει γιατί μιλούσε πολύ. Όπου ακούς πολλές φράουλες πάρε και μικρό καλαθάκι όμως (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). O Carwin δικαίωσε το knock out power που του καταλογίζουν. Στο 3ο λεπτό του 1ου γύρου πιέζοντας τον Mir στο κλουβί, ο Carwin έριξε 1 αριστερό hook και 5 συνεχόμενα αριστερά uppercut. Ο Mir έπεσε κάτω και μετά είχαμε περίπου μισό λεπτό ground and pound. O διαιτητής Miragliota έδειξε οτι πρέπει να είναι από τους χειρότερους στο άθλημα. Ο κανόνας λέει ξεκάθαρα οτι όταν ο αθλητής δεν μπορεί πλέον να αμυνθεί αποτελεσματικά σταματάς τον αγώνα. Ο Mir ήταν ημιαναίσθητος στο έδαφος και ο Miragliota τον ρωτούσε αν θέλει να παραδωθεί ενώ τα μπουκέτα έπεφταν βροχή!!! Επικίνδυνος τύπος. Κάπου εδώ φαίνεται να τελειώνουν τα όνειρα του MIr για rematch με Lesnar.

Εδώ να σημειωθεί οτι ενώ το UFC δείχνει τις κάρτες τον Carwin ως 5 πόντους πιο ψηλό από τον Mir (1.91 εκ vs 1.96 εκ), η πραγματικότητα είνaι ακριβώς το αντίθετο. O Mir ήταν περίπου 5 πόντους πιο ψηλός από τον Carwin. Ίσως πρέπει να το τσεκάρουν αυτό.

Τώρα μένει title fight με Carwin - Lesnar.

Στο main event o GSP απλά απέδειξε οτι δεν έχει ανταγωνισμό. Όπως ήταν αναμενόμενο η μάχη πήγε στο έδαφος, εκεί που ο πρωταθλητής είχε το πλεονέκτημα. Όχι οτι το stand up του είναι κακό, αλλά μιλάμε για έναν άνθρωπο με σχεδόν 100% επιτυχία στα takedown attempts. Δεν είναι τυχαίο οτι προπονείται με την Ολυμπιακή ομάδα πάλης του Καναδά. Ένα πράγμα πάντως που σίγουρα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Hardy είναι την αντοχή του στον πόνο. Έφαγε 1 armbar και 2 kimura πολύ δυνατά. To armbar και το 1 kimura ήταν που λές "πάει, του έσπασε το χέρι", και όμως ο άτιμος δε παραδόθηκε. Τα κόκκαλά του έμοιαζαν να λυγίζουν. Απόλυτη κυριαρχία του πρωταθλητή,του οποίου η ζωή για να αποκτήσει νόημα πλέον μάλλον θα πρέπει να πάει στα middleweight και να παλέψει με κανέναν Anderson Silva. Είδωμεν.

Στην υπόλοιπη κάρτα:
- Ο Miller κέρδισε τον Bocek σε 3 γύρους (decision).
- O Jon Fitch κέρδισε τον Ben Saunders με φανταχτερα χρώματα, ο οποίος αντικατέστησε τον Alvez, συνεχίζοντας την πολύ καλή του πορεία πρός άλλη μία ευκαιρία για τον welterweight τίτλο. Τα τελευταία νέα λένε οτι ο Alvez είναι καλά στην υγεία του.
- Ο Kurt Pelegrino κερδισε τον Fabricio Camoes στο 4ο λεπτό του 2ου γύρου με choke.
- Ο Palhares κέρδισε τον Drwal με leglock στο 1ο λεπτό του 1ου γύρου. O Palhares τιμωρήθηκε με 90 μέρες αποκλεισμό. O Drwal παραδόθηκε με tap και ο Βραζιλιάνος δεν άφησε το πόδι, χαρίζοντας μας ένα ιδιαίτερα αηδιαστικό στιγμιότυπο μίας επιγονατίδας που μετακινείται. Μετά ακούγαμε τις φωνές του πόνου από τον Πολωνό.

Όσο για το undecard, δεν έχω προλάβει να το δώ ακόμα!!

Πολύ καλή κάρτα πάντως!

«Astrophysical Journal Letters»: "Σκοτείνη Ροή" από τον Σάσα Κασλίνσκι.

«αυτό που πιστεύουμε ότι συμβαίνει, είναι ότι καταγράφουμε την επίδραση των τμημάτων του χωροχρόνου που βρίσκονταν εκεί, πριν τον πληθωρισμό του σύμπαντος»

Αυτή είναι μία πολύ λογική εξήγηση για τις τελευταίες ανακαλύψεις περί της "σκοτεινής ροής" του σύμπαντος. Ώς τώρα γνωρίζαμε για την σκοτεινή ύλη η οποία είναι υπεύθυνη για περιστροφή των γαλαξιών. Επίσης είχαμε την σκοτεινή ενέργεια χάρη στην οποία το σύμπαν επεκτείνεται διαρκώς. Από το 2008, γνωρίζουμε και για τη "σκοτεινή ροή". Η θεωρία έμοιαζε τόσο τρελή που για τα τελευταία 2 χρόνια οι επιστήμονες ξανατρέχουν τους υπολογισμούς για να βρούν το λάθος.

Τελικά λάθος δεν υπάρχει. Τα αποτελέσματά τους δείχνουν οτι οι γαλαξίες δε κινούνται με έναν τρόπο ώς εαν να απλώνονται ακολουθώντας την τάση διαστολής του ορατού σύμπαντος. Αντιθέτως με ότι πιστεύαμε ως τώρα, κάποιοιοι γαλαξίες κινούνται όλοι μαζί στοιχισμένοι σε ένα κονβοι προς ένα συγκεκριμένο σημείο έξω από το άκρο του σύμπαντος.

Το ζήτημα είναι οτι για να μπορεί να έλξει κάποιος τόσους γαλαξίες σε πλήρη συστοιχεία προς τα πάνω του, πρέπει να ασκεί την ανάλογη βαρυτική έλξη. Το μήκος του κονβοι είναι 800 μεγα πάρσεκ (800 εκατομύρια x 3.262.000 έτη φωτός).

Σύμφωνα με τη "θεωρία του κοσμικού πληθωρισμού" το πολύ πρώιμο σύμπαν (απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά τη δημιουργία του) ήταν σαν αφρός με «μπουρμπουλήθρες» και μια από αυτές «φούσκωσε» απότομα για να γίνει το σημερινό σύμπαν. Οι γειτονικές αρχέγονες «φυσαλίδες» μπορεί να ευθύνονται για την μυστηριώδη έλξη που ασκούν στους γαλαξίες σήμερα.

Πηγή: Aθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τη ροή αυτή, θα ήθελα να πούμε κάποια πράγματα. Ίσως τελικά η εν λόγω ροή να μήν είναι σκοτεινή. Ίσως, στη ρίζα της να είναι μία "ροζ" ροή. Κατα την αρχαία ελληνική ρήση "Το μουνί σέρνει καράβι". Ίσως πρόκειται περί θυληκού γαλαξία παρκαρισμένου στα έγκατα του σύμπαντος, ο οποίος παίζει προκλητικά το μουνί του (...ναι, έχουν και οι γαλαξίες μουνί...κατά το "και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή") και η οσμή από το αιδοίο έφτασε ώς εδώ. Ίσως αυτό που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι ένα μάτσο γαλαξίες/αλάνια που βαρέθηκαν να αιωρούνται άσκοπα και είπαν να γαμήσουνε επιτέλους γιατί μετά τη ταινία "2012" με τον John Cusack πείστηκαν οτι το τέλος έρχεται και σου λέει "γαμήστε γιατί χανόμαστε". Δε ξέρω τι λέτε εσείς, και αν έχετε μία καλύτερη θεωρία? Αλλά τί στο πούτσο κάνουν 10 γαλαξίες στη σειρά και φεύγουν απο τη πορεία τους προς μία κατεύθυνση. Ίσως, πρέπει να πεταχτεί κάπου εδώ ένας γαλαξίας/μπάτσος και να τους πεί "Hey you! You are under arrest. Put your hands where I can see them!". Και στο καπάκι "anything you say can and will be used against you in the court o law!". Μονο και μόνο για να γυρίσει ο τελευταίος μικρόσωμος γαλαξίας και να του πεί "No man, I didn't do it man!!" με φωνή Chris Rock.

Δε ξέρω τι να πώ πια. Ίσως, ζούμε σε καιρούς που πρέπει εμείς οι ίδιοι να ερμηνεύσουμε το σύμπαν και τα κοσμικά φαινόμενα. Δε ξέρω αν μπορώ να έχω πίστη στην επιστήμη πια. Απλά , δεν ξέρω godamn it!!!

Mary Waters: ναι

Η Mary γεννήθηκε το 1953 και μεγάλωσε στο Seatle κοντά σε μία στρατιωτική βάση. Ήταν ανήσυχο παιδί από μικρή και παράτησε το σχολείο στα 17. Μετά από ένα χρόνο παντρεύτηκε. Ο γάμος δε κράτησε πολύ. Το 1974 ήταν ήδη χωρισμένη με 2 παιδιά. Έκανε διάφορες δουλειές του ποδιού για να τα βγάλει πέρα, κυρίως ως σερβιτόρα. Στη συνέχεια δούλεψε ώς συνοδός και κατόπιν άρχισε τις φωτογραφήσεις (1976). Διαβάζοντας ένα σύντομο βιογραφικό της, αναρωτιόμουν. 'Ηταν ευτυχισμένη? Η ζωή της ακουγόταν κάπως τραγική πάντως. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση της... ένας άντρας με μπυροκοιλιά, που για κάποιο λόγο φύτρωσαν δύο βυζάρες στο στήθος του. Ναι, αυτό θα με έκανε πραγματικά ευτυχή. Γιατί όμως αυτή δεν ήταν. Γιατί δε κλεινόταν σε ένα δωμάτιο να χαϊδεύεται όλη μέρα. Εγώ αυτό θα έκανα. Βασικά, είμαι σε λίγο περίεργη φάση κιόλας. Τώρα είμαι λίγο κουρασμένος, αλλά έχω και μία υπερένταση και δε μπορώ να κοιμηθώ. Τσούζουν και τα μάτια μου...γάμησέ τα... Τέλος πάντων, πίσω στη Mary. Το αιδοίο της ήταν πραγματικός θάμνος, αλλά κάτι τέτοιο ήταν κοντά στα πρότυπα της εποχής οπότε δε πειράζει. Κάτι σαν τη χαίτη που είχαν οι άντρες το 80. Μιλάμε για πολύ τρίχα. Είχε όμως και γλυκό πρόσωπο. Ναι, το είχε αυτό. Αυτά για τη Mary. Καλά να'ναι. Όπου και νά'ναι το κορίτσι...

Cannibal Corpse: The Bleeding (1994)

Αρχές της δεκαετίας του 90, το death metal είχε πλέον γίνει mainstream στην Αμερική, με ονόματα όπως οι Morbid Angel, Death, Deicide, και οι Obituary. Υπήρχαν όμως και 5 πραγματικά απολίτιστοι τύποι στο χώρο, οι Cannibal Corpse. Πέντε τύποι, ένας και ένας, βγαλμένοι απο serial killer movies. Τραγουδιστής της μπάντας ήταν τότε ο Chris Barnes. Oπως έγραφαν και τα ένθετα βιβλιαράκια με τους στίχους, "O Chris Barnes δε χρησιμοποιεί harmonizer". O Chris ακουγόταν σαν το cookie montster. Βασικά ακουγόταν σα δυνατό φρενάρισμα. Μάλλον όχι, ακουγόταν σαν αμερικάνικος κινητήρας V8 (που χάλασε). Πέρα απο τη φωνή βέβαια και η μουσική ήταν στα ίδια πρότυπα. Ας πούμε πως αν ο Rory Ghallaher ακουγόταν σα ροκ, οι Cannibal ακούγονται σα να σε χτυπάει γορίλας με μία κοτρώνα στο σβέρκο. Ο εν λόγω δίσκος είχε κομματάρες που ακόμα και σήμερα βρίσκουν το δρόμο τους στο live set της μπάντας όπως τα Fucked with a knife, Staring through the eyes of the dead (το video clip έπαιζε συχνά στο Headbangers Ball) και φυσικά το υπέροχο Stripped, Raped and Strangled. Το τελευταίο είχε τους κορυφαίους ανατριχιαστικούς στίχους:

Strangulation caused her death
Just like all the others
Raped before and after death
Stripped, naked, tortured

I come alive in the darkness
Left murdered and nameless
Dead unburied and rotten
Half eaten by insects

Για πολλά χρόνια τα παιδιά μας δε μπορούσαν να παίξουν live ή και να πουλήσουν δίσκους σε μεγάλες αγορές όπως η Γερμανία και η Αυστραλία.

Αυτός έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος με τον Barnes στα φωνητικά. Από το Vile και μετά ανέλαβε χρέη ο George Fischer, ο οποίος δεν είχε και τεράστιες διαφορές με τον προκάτοχό του. Ο Barnes έχοντας αποχωρήσει για μουσικούς λόγους, εφτιαξε τους Six Feet Under, οι οποίοι αν και είχαν μία σχετική έλλειψη χαρακτήρα στον ήχο τους και απο δίσκο σε δίσκο άλλαζαν στυλ και μέλη, γνώρισαν αρκετά μεγάλη επιτυχία.

Όσο για τους Cannibal Corpse, με επιμονή και υπομονή και μετά από 16 κυκλοφορίες και περιοδείες, άξια κέρδισαν τον τίτλο των βασιλιάδων του Death Metal.

Για ένα σωστό χέσιμο σε ξένους χώρους

Πολλές φορές στη δουλειά χέζω. Δεν είναι πάντα ότι πιο ασφαλές. Υπάρχουν όμως διαδικασίες και συσσωρευμένη γνώση η οποία θα βοηθήσει τον κάθε έξυπνο χρήστη να ανταπεξέλθει. Πάμε:

1) Των φρονίμων τα παιδιά πριν χέσουν βρέχουν το χαρτί.


Βρέχουμε μία πετσέτα ή μία μπάλα από καθαρό σκατόχαρτο (υγείας).
Αυτό θα χρησιμέυσει όταν όλα τελειώσουν ,αλλά πρέπει να το στήσουμε εξαρχής ωστε να μή τρέχουμε έξω απο τη τουαλέτα με τα σκατά στο κώλο γιατί τότε μπορεί να έχουν μαζευτεί διάφοροι έξω απο τη τουαλέτα και να πλένουν τα χέρια τους οπότε δε μπορεί να σε βλέπουν να βγαίνεις από τον καμπινέ, να βρέχεις χαρτιά και να ξαναμπαίνεις. Κάνει μπάμ οτι τα έχεις κάνει σκατά και έχεις πασαλειφτεί.

2)Ο θρόνος.

Εδώ βλέπουμε τη λεκάνη έτοιμη προς χρήση. Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε εδώ. Είναι μία απλή λεκάνη. Διαλέξτε μία στιβαρή.

3) Χαρτί 6 σημείων.

Εδώ βλέπουμε τη λεκάνη στημένη με τα χαρτιά. Σημεία κλειδιά εδώ είναι τα εξής:
α) Βάζουμε και στις τέσσερις οβάλ πλευρές χαρτί.
β) Ρίχνουμε μία μπάλα χαρτί μέσα στο νερό για το ενδεχόμενο πιτσιλίσματος. Ώς γνωστό η κουράδα μπορεί να πέσει με ορμή περισσή στο νερό και ο πίδακας νερού που θα σου μουσκέψει το κώλο, συνήθως κουβαλάει ασθένειες και αχώνευτα κομμάτια φαγητού από τον προηγούμενο χρήστη.
γ) Βάζουμε μία λωρίδα χαρτί μπροστά από τον πούτσο για να μήν ακουμπάει ο τελευταίος τη λεκάνη. Αυτό το σημείο είναι ένα πολύ ευαίσθητο το οποίο πολλοί χρήστες αγνοούν. Υπόψη οτι εδω υπάρχει και κίνδυνος μετάδοσης αφροδισιακών νοσημάτων από την έλλειψη προσοχής.

4) Validity check

Εδώ βλέπουμε πόσο ζωτικής σημασίας είναι η λωρίδα χαρτί στο πούτσο. Εϊναι τίγκα στα κάτουρα, και προστατέυει από μολύνσεις.

5) Τέστ υγείας.

Πολύ σημαντκό επίσης είναι να δούμε από κοντά τα σκατά πάνω στο χαρτί κατά το σκούπισμα. Θυμηθείτε εδώ ψάχνουμε για αίμα, κομμάτια αχώνευτο καλαμπόκι και πλαστικό μαρούλι από McDonalds. Κάθε έυρημα κουβαλάει ανάλογους πόντους. Στο τέλους θα χρησιμοποιήσουμε το βρεμένο χαρτί (βλέπε οδηγία 1)

6) Μια τελευταία ματιά.

Παίρνουμε μία τελευταία ματιά στο έργο μας. Κάθε τέτοιο έργο αξίζει μία τελευταία ματιά. Θα σε συνοδεύει για την υπόλοιπη ημέρα στη δουλειά αυτή η εικόνα. Θα σου κρατάει συντροφιά.

UFC 110 Sydney: Nogueira vs Velasquez

Το περασμένο Σάββατο, είδαμε μία πολύ δυνατή κάρτα απο την UFC (καιρός ήταν). Στα τελευταία UFC events βλέπουμε μουφομάχες τύπου Couture vs Coleman και Griffin vs Ortiz. Λίγο πιο αναλυτικά:

Velasquez vs Nogueira

Ο Μεξικάνος κολεγιακός πρωταθλητής πάλης Cain Velasquez έβγαλε knock out το Βραζιλιάνο θρύλο του MMA, Antonio Rodrigo "Minotauro" Nogueira. Ολα πήγαιναν καλά για το Μινώταυρο, όταν στο 2:40 του 1ου γύρου (!!) πιάστηκε σε μία βροχή από hooks, όπου και οι δύο μαχητές πυροβολούσαν, αλλά ο βετεράνος απεδείχθει λίγο πιο αργός. Ο ανερχόμενος παλαιστής Cain συνέχισε με 4-5 δυνατες γροθιές στο έδαφος και ο διαιτητής Herb Dean σταμάτησε τον αγώνα. Εκεί με έπιασε έναν σφίξιμο στη καρδιά βλέποντας τον Nogueira να μη ξέρει που βρίσκεται. Μαλλον αυτό σημαίνει και goodbye title shot για το γερόλυκο. Όπως και να το κάνουμε ήταν μία δίκαιη νίκη για τον Velasquez. Eύχομαι να του δωθεί η ευκαιρία για τον τίτλο καθώς το αξίζει με τα 1000.

Wanderlei Silva vs Michael Bisping

Ο Axe Murderer Silva ήταν μέρες μπριζομένος να δείρει τον Bisping, κάνοντας ιδιαίτερα προκλητικές δηλώσεις ήδη απο το ζύγισμα. Σημείο κλειδί ήταν το βελτιωμένο cardio του Βραζιλιάνου, ο οποιος προερχόταν από επεμβαση στη μύτη. Αυτό βελτίωσε αισθητά την αναπνοή και την αντοχή του. Κορυφαίες στιγμές του το guilotine choke στο τέλος του 2ου γύρου (με τη χειρότερη γκριμάτσα ever) και το παρα-λίγο knock out στο τέλος του 3ου. Μάλλον, αυτά ήταν αρκετά για να του δώσουν τη νίκη. Δεν είμαι σίγουρος γιατί το πλήθος γιούχαρε τον Βρετανό όλη την ώρα, όταν στην ουσία ήταν ο πιο συγκρατημένος στις δηλώσεις. Όπως και να έχει το αποτέλεσμα δικαιώνει τους παλιούς οπαδούς της Pride FC.

Στην υπόλοιπη κάρτα:

-O Ελληνοαυστραλος Sotiropoulos έδωσε ρεσιτάλ jiu jitsu ενάντια στον πιο έμπειρο Stevenson. Είδαμε προσπάθειες armbar, tringle chokes, omoplatas μέχρι και gogoplata. Ο αγώνας κράτησε full 3 γύρους και το κοινό τον αποθέωσε. Αυτό τον ανεβάζει στους tops 10-15 lightweights σίγουρα.

-O free style fighter Jardine έχασε με knock out από τον παλαιστή Ryan Bader.

-O Κροάτης Mirko Crocop κέρδισε τον Αυστραλό Antoni Perosh. Πολύ καλό striking game όπως πάντα απο τον Mirko, ενάντια σε έναν αντίπαλο που έμαθε οτι έχει αγώνα 3 μέρες νωρίτερα , καθώς κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Rothwel λόγω ασθένειας του τελευταίου. Να δούμε τι μέλει γενέσθαι για τον θρύλο Filipovic τώρα. Εδώ να πούμε οτι στο εισαγωγικο clip του Mirko, ήμουνα και γώ μέσα καθώς με έδειχνε να πανηγυρίζω στο UFC 99 στη Γερμανία. Προφανώς θεώρησαν οτι με το να βάλουν τη φάτσα μου θα δώσουν μεγαλύτερη αξία στο όλο event (!).

σαν θύματα ενός μισάνθρωπου σεναριογράφου.

Πράτοντας τα δέοντα δε πήγαν όλοι μπροστά. Το να καταπολεμήσεις ένα απροσπέλαστο ως τώρα εμπόδιο ίσως απαιτούσε να ξεφύγεις από την πεπατημένη. Να αρνηθείς την ορθότητα των δεδομένων κανόνων της φύσης. Πώς θα αντιμετώπιζες ένα λυσσασμένο κτήνος ύψους 3 μέτρων, ή μία μαύρη υγρή μάζα με καυστικές ιδιότητες που σου επιτίθεται στο σκοτάδι?

Ίσως να μην ήσουν φτιαγμένος για κάτι τέτοιο. Δυστυχώς όμως για σένα , τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα ζήσουμε σε αυτή τη γή, δε τις επιλέγουμε μόνοι. Αυτές μας επιλέγουν...και σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ , θα μας βρούν κατά την πιό ανάρμοστη στιγμή της όλης διάρκειας.

Ελπίζω να σπάσαμε τον πάγο για την ώρα καθώς ακόμα...

...κανείς τους δεν είχε καταλάβει οτι ήταν ρομπότ...

και οι τρόποι διαφυγής από αυτό το γαμημένο υποβρύχειο απλά δεν ήταν τόσο εύκολο να βρεθούν. Ακόμα και 10 γραβατομμένα υπερ-στελέχη πολυεθνικής στο πιο καυτό brainstorming session της ζωής τους δε θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι μάρτυρες του βίαιου σκηνικού που προαναφέραμε δεν είχαν πολλά να πούν για αυτά που είδαν τα μάτια τους. Η αντίδρασή τους ήταν αρκετά προβλέψιμη. Το μολύβι έπεσε στο έδαφος σπαρταριστό και σε ποσότητες μυθικές. Δεν είδαν ακριβώς τι ήταν ο εχθρός αλλά κατάλαβαν που περίπου βρισκόταν, και προς τα κεί αμόλησαν μία επίθεση που κάθε παραγωγός του Hollywood θα ζήλευε. Πυροβολούσαν μέχρι που δεν υπήρχε άλλο πυρομαχικό εύκαιρο. Από τις φλόγες των όπλων φώτισε το χώλ αρκετά ωστέ να πάρουν μία κλεφτή ματιά του τί είχαν να αντιμετωπίσουν. Κάτι ψηλό αδύνατο τριχωτό βουτηγμένο σε παχύρευστο υγρό που γρύλιζε σα το πιο άγριο λιοντάρι που ποτέ δεν είδαμε. Το παράξενο... δεν μάτωνε...τουλάχιστον όχι εμφανώς...και δεν έκανε πίσω. Κάπου εδώ είναι η στιγμή που τα πυρομαχικά σου φτάνουν περίπου στη μέση και αναρωτιέσαι τι θα γίνει σε λίγο που θα έχουν τελειώσει και το μόνο που θα έχεις καταφέρει θα είναι να έχεις εξαγριώσει μία ύπαρξη που στην ήπια μορφή της κατασπάραξε εναν συνάδελφό σου.

Όλοι τους προσεύχονταν για την ύπαρξη ενός καλού, προβλέψιμου, ανθρωποκεντρικού, πολιτικά ορθού σεναριογράφου, που θα έβρισκε έναν ωραίο τρόπο να τους βγάλει απο αυτή τη δύσκολη στιγμή. Η ζωή όμως δεν έχει τη γεύση που της δίνεις. Δεν είναι διαφήμιση αναψυκτικού, δεν θέλει happy end, δε βγάζει πάντα νόημα...και σα μην έφτανε αυτό, κανείς τους δεν ήξερε οτι ήταν ρομπότ.

ίσως κάποια στιγμή καταλάβεις και εσύ τη σημασία μίας τέτοιας παρεξήγησης.

η φασολάδα

Ποτέ δεν προσκύνησε...δεν άφησε τον εαυτό του σκότους να αναλάβει τα ηνία... μόνος του το έκανε. Εγωιστικά αλτρουϊστής έμεινε μακρυά από την πίτα...λιγο νερό ήταν πάντα αρκετό. Αυτό που δε μπορούσες να του δώσεις ήταν αυτό που βρήκε μόνος του...βαρέθηκε να περιμένει...να κοντεύει...και ποτέ να μή φτάνει.

Κάποιες φορές η ζωή είναι σαν τη καρδιά όχι ενος μαρουλιού, αλλά ενός περαστικού που μπορούσες να απαλλάξεις απο 1002 δεινά μα επέλεξες να προσπεράσεις γιατί φαινόταν κολλητικός, με όλα του τα προβλήματα, τη μιζέρια και τα παράπονα. Κάποιον αγνόησες και κάποιος θα σε ξεχάσει... μόνο έτσι θα ισορροπήσει το σύμπαν του μηδενικού πλεονάσματος των παγκοσμίων συναισθημάτων. Τίποτα δε περισσεύει σε αυτή τη γή.

... είχα φυλάξει τόσα πολλά για σένα. Είχα γεμίσει 2 container. Μα έφτασες αργά...κουράστηκα να περιμένω και τα έριξα στη θάλασσα από φόβο μη τα πάρει κάποια άλλη...έτσι προσπερνούν οι άνθρωποι παλιούς γνωστούς στα τρένα. Έτσι θάβουμε ο ένας τον άλλο στη χωματερή των νεκρών μας αναμνήσεων...ένα φλεγόμενο κουφάρι πάνω στη καυτή άσφαλτο. Ακόμα και αν το κατούραγες θα έσβηνε...αλλά προτίμησες να προσπεράσεις.

...είναι η φασολάδα που σου έλλειψε?...ή το ψιλοκομμένο bacon μέσα της? Όπως και να έχει, αποδεδειγμένα η φασολάδα είναι το καλύτερο φάρμακο για το βήχα. Αν φάς δύο πιάτα, μετά φοβάσαι να βήξεις.

Strikeforce 30-1-2010: Diaz vs Zaromskis

Άλλη μία πολύ δυνατή κάρτα από την Strikeforce. Η μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήταν το γύρισμα της τύχης του Lawler στον αγώνα του με τον Manhoef. Εκεί που κούτσαινε πλέον από το αδυσώπητο kick boxing του Ολλανδικού Κ-1 φαινομένου ονόματι Melvin Manhoef και προσπαθούσε απεγνωσμένα να αμυνθεί γυρίζοντας γύρω γύρω μέσα στο κλουβί, έριξε ένα τυφλό δεξί overhand στέλνοντας τον αναίσθητο στο mat. Εκεί του έριξε αλλες δύο γερές, με αποτέλεσμα να του γυρίσουν τα μάτια και ο Ολλανδός να θέλει περί τα 10 λεπτά για να σηκωθεί. Όσα δε φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή... άλλος ένας θρίαμβος knock out για τον Lawler.

Επίσης, πολύ καλός αγώνας ήταν το main event μεταξύ των Nick Diaz και Marius Zaromskis. O Λιθουανός Zaromskis, πρωταθλητής μεσαίων βαρών της Ιαπωνικής διοργάνωσης Dream έχει προκαλέσει φόβο όπου έχει βρεθεί στην Ιαπωνία ξυρίζοντας κεφάλια με δεξιές κλωτσιές στον αέρα. Το περασμένο Σάββατο όμως βρήκε τοίχο. Ηττήθηκε από τον πολύτροπο άσσο του Brazilian Jiu Jitsu με το πολύ καλό box. Ο Diaz χρησιμοποίησε τα μακρυά του χέρια ελέγχοντας τον Zaromskis με αλλεπάλληλες (106 στο σύνολο) γροθιές. Μόνο σε μία στιγμή ο Λιθουανός τον έριξε στο έδαφος με δυνατό striking αλλά ο Diaz ανέκαμψε σε χρόνο dt, και επέδειξε πολύ καλό guard.

Στην υπόλοιπη κάρτα ο Bobby Lashley νίκησε τον άχρηστο βλάκα Wes Sims, και η σαρωτική Chris Cyborg θριάμβευσε εναντίον της Ολλανδέζας Marloes Coenen, αποδεικνύοντας οτι δεν έχει αντίπαλο... είναι μία κατηγορία από μόνη της.

Περιμένουμε την επόμενη κάρτα Strikeforce τον Απρίλη με Hendo, Mousasi και Fedor Emelianenko.

Next Week: UFC 109 Relentless, Couture vs Coleman

۝ җ ﻛﻙ : Κανείς τους δεν ήξερε...

... ξύπνησαν στο αμπάρι ενός πολεμικού υποβρυχείου κοντά στο Βόρειο Πόλο. Όλοι είχαν πρωινές δουλειές. Μα τώρα είχαν ξυπνήσει με φούμο στα μάγουλα, full εξαρτήσεις και οπλισμό που θα ανατίναζε μία ολόκληρη πόλη. Στα αρνητικά του πράγματος είναι το εξής:

Κανείς τους δε γνώριζε οτι ήταν robot.

Πλαστές αναμνήσεις από επαγγελματικές εμπειρίες, παλιές σχέσεις, όργια, αυτοκινητιστικά ατυχήματα, παλιές εκλογές, πρωταθλήματα μπάσκετ...βοηθούν να ξεχάσεις το τσιπάκι στον εγκέφαλο, τα μηχανικά σου μέρη και την εντεταλμένη διαταγή: "Εντόπισέ τους".

Προχωρούν με τους φακούς αναμένους στο υγρό αμπάρι, όπλα σε ετοιμότητα. Κάτι που μοιάζει με εργαστήριο. Μεταλλικά τραπέζια, γάζες με αίμα, νυστέρια, φώς χειρουργίου. Ένα μάυρο δερμάτινο βιβλίο πάνω σε πράσινη τσόχα γεμάτη τράπουλες...

Ημερολόγιο Πλοίου 12.9.1989

"...αυτό που νομίζαμε ώς πολύτιμο απολίθωμα προέκυψε πως ήταν ζωντανό. Κλειδώσαμε την ατσάλινη πόρτα ελπίζωντας να αποφύγουμε το κίνδυνο μόλυνσης. Όσοι ήρθαν σε επαφή μεταλλάχθηκαν. Η πέτρα η ίδια υγροποιήθηκε...έγινε μιά ζωντανή άμορφη μάζα. Παρακολουθήσαμε την εξέλιξή τους από την κάμερα ασφαλείας που υπήρχε στο δωμάτιο. Οι μεταλλαγμένοι πρώην σύντροφοί μας, ξερνούσαν κάτι λασπώδες, καθώς τρέφονταν ο ένας από τα άκρα του άλλου, χωρίς όμως ιδιαίτερη βία...δεν ένιωθαν πόνο. Η υγρή μάζα κάλυψε την πόρτα πάχους 40 πόντων από ατσάλι διαβρώνοντας την σε 40 λεπτά. Πέρασαν στο τελευταίο διάδρομο πρίν φτάσουν σε εμάς. Άλλη μία πόρτα 20 πόντων είναι η τελευταία μας ελπίδα. Πρέπει να τους κρατήσει μέχρι να φτάσουμε στην επιφάνεια. θα πηδήξουμε στο νερό για να σωθούμε ..."

Το ημερολόγιο του πλοίου ήταν καλυμμένο με αίμα...πηχτό αίμα και ανθρώπινα όργανα πάνω στη πράσινη τσόχα... ο ένας απο αυτούς άκουσε ενα βαθύ βραχνό βρυχηθμό μέσα από το σκοτάδι. Γύρισε, προσπάθησε να εστιάσει, έριξε φώς και σημάδεψε με το όπλο του. Όταν αποκαλύφθηκε ο εχθρός αποφάσισε να χαμηλώσει το όπλο και να πεί δυο λέξεις-προσευχές. Δεν είχε εξήγηση για αυτό που είδε, και σύντομα θα είχε καταναλωθεί.

Όπως και να'χει, σε μία προσωπική μου απόπειρα να σπάσω τον πάγο μεταξύ μας, οφείλω να σου πώ οτι...
κανείς τους δεν γνώριζε οτι ήταν ρομπότ.
Αυτό σκέψου και πράξε τα δέοντα.

Το τελευταίο ξύπνημα...ο τελευταίος ύπνος.

Έχω ένα νέο χόμπι τελευταία. Είναι το να ξυπνάω σε μέρη που δε θυμάμαι να κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ. Ναι…συμβαίνει ενοχλητικά συχνά. Και δε το εννοώ σαν hangover… όχι σαν πάρτυ που πέρασες τόσο καλά που δε το θυμάσαι… περισσότερο σα να πήγες στον άλλο κόσμο και να ξαναγύρισες…σαν αστρικό ταξίδι.

Πάμε…αυτή τη φορά φοράω άσπρα. Άσπρα με κάτι κόμπους και τα χέρια μου δε κουνιούνται.

Είναι δύο τύποι επίσης ντυμένοι στα άσπρα, χωρίς κόμπους στα χέρια όμως, χωρίς ζωνάρια… Θα μπορούσα να τους ρωτήσω ποιοι είναι και τι θέλουν από μένα όμως θα ήταν λίγο κλισέ. Προφανώς, είναι γιατροί. Ένας κουστουμαρισμένος με πλησίασε.

-Ξύπνησες?
- Μάλλον.
-Ξέρεις που εισαι?
-Όχι. Μήπως μπορώ να έχω ένα ποτό όμως?
- Όχι. Η κλινική δεν έχει bar.
- Κατανοητό. Ας μπούμε στο ψητό λοιπόν.
- Πές μου τι θυμάσαι. Ποια είναι η τελευταία σου ανάμνηση από τη ζωή σου… πές μου μια καθημερινή που θυμάσαι τι έκανες.

Σκέφτηκα λίγο αλλά δεν ήξερα τι να του πώ. Μάλλον η ιστορία με τα 2 πρόβατα που έφαγα θα του φαινόταν απίστευτη. Το ίδιο και οι δύο γίγαντες. Το ίδιο και ο Μέγκελος με τον ασημί αδένα που σε κάνει μάντη. Τι να του πώ τώρα αυτού του τύπου? Λοιπόν…

- Θυμάμαι μια μέρα που ξύπνησα και ήρθε σπίτι μου ένας φίλος γιατρός.
- Και τι κάνατε?
- Ε, ήπιαμε μερικά whisky.
- Και μετά?
- Ρε φίλε, τι με έφερες εδώ? Τι θές να ακούσεις από εμένα?
- Θυμάσαι τι δουλειά κάνεις?
- Όχι.
- Είσαι λογιστής. Θυμάσαι αν είσαι παντρεμένος?
- Όχι.
- Ήσουν παντρεμένος για 7 χρόνια. Έχεις και 2 παιδιά.
- Ήμουν…? Και τώρα τι είμαι?
- Πρίν περίπου 1 χρόνο εξαφανίστηκες. Σε έχασαν συνάδελφοι. Σε έχασε η οικογένεια σου. Απλά, κανένας δεν ξανάκουσε νέα σου. Το μόνο που είχαν να πούν όλοι ήταν ότι τελευταία δε συμπεριφερόσουν φυσιολογικά. Μιλούσες για μώβ σκιές. Ρωτούσες τους πάντες αν βλέπουν πράματα τα οποία μόνο εσύ έβλεπες, πράγμα που σήμερα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πάσχεις από μία βαριά μορφή σχιζοφρένειας. Αφού χάθηκαν τα ίχνη σου, άρχισε μία σειρά από περίεργα γεγονότα. Οι αναφορές της αστυνομίας μιλούσαν για πιθανή ύπαρξη σειριακού δολοφόνου στις περιοχές που πιστεύαμε ότι βρισκόσουν. Πρίν 10 μέρες βρήκαμε τη κρυψώνα σου. Ένα υπόγειο με δύο δωμάτια. Στο ένα δωμάτιο μύριζε ένας σωρός από αποσυντεθημένα πτώματα.
- Ήταν οι εκλεκτοί. Κάθε ένας από αυτούς είχε την ευκαιρία του. Απλά δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
- Ότι πείς. Τώρα θα μείνεις για λίγο καιρό εδώ. Και μετά ίσως σε πάμε στη φυλακή, ίσως μείνεις και άλλο αν κριθεί ότι η κατάστασή σου είναι μη αναστρέψιμη. Έχει έρθει και η γυναίκα σου να σε δει.

Άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα μια θαυμαστή μορφή που δε μου ξυπνούσε καμία απολύτως ανάμνηση. Προσπάθησα σκληρά, μα δε μου θύμιζε τίποτα απολύτως. Χωρίς να προλάβω να καταλάβω τι έγινε, η μορφή έβαλε τα κλάματα και ξαναέφυγε. Υποθέτω πως θα έπρεπε να πληγωθώ και να δακρύσω και γώ από την αντίδρασή της, αλλά πραγματικά μέσα στο όλο μπέρδεμα δε μου καιγόταν καρφί. Το μόνο που ήθελα ήταν να ελευθερωθώ.

Πέρασαν ώρες που περίμενα μόνος μου. Μετά από ένα ενοχλητικά μεγάλο διάστημα η πρώην γυναίκα μου ξαναήρθε. Έκατσε στο πλευρό μου και ξεκίνησε να μου μιλάει με δάκρυα στα μάτια:

- Με θυμάσαι?
- Ειλικρινά?
- Ναι.
- Όχι αλλά... βοήθησέ με να θυμηθώ.
- Μέναμε σε ένα ήσυχο προάστιο, σε σπίτι με κήπο. Τις καθημερινές τρώγαμε μαζί βραδινό στις 7, με τα δύο μας παιδάκια. Πάντα σου άρεσε η μαγειρική μου. Τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε βόλτες στην εξοχή. Σου άρεσε να οδηγάς με μουσική και ανοιχτή ηλιοροφή. Μια φορά μας επιτέθηκαν κλέφτες. Ο ένας κρατούσε μαχαίρι. Άρπαξες ένα ξύλο και τον χτύπησες στο κεφάλι. Αυτός πέθανε και το δικαστήριο σε αθώωσε για αυτοάμυνα. Μία βδομάδα μετά, έφυγες. Δε σε ξαναείδαμε από τότε.
- Δεν έχω κάτι να πω. ¨Όλα αυτά δε μου θυμίζουν τίποτα. Εσύ τι κάνεις?
- Έχω ξαναπαντρευτεί. Είναι κάποιος καλός που φροντίζει τα παιδιά μας και έχουμε και ένα νεογέννητο μαζί.

Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το τελευταίο πόνεσε. Τι θα πεί φροντίζει τα παιδιά μας ένας καινούριος? Αν τον είχα μπροστά μου θα του έκοβα μια κεντρική αρτηρία και τον θα παρακολουθούσα να χλομιάζει μέχρι να σβήσει. Κανένας δε με αντικαθιστά μέσα στην ίδια μου τη ζωή.

- Εντάξει. Λίγο γρήγορα δε με ξεπέρασες?
- Αυτό έχεις να μου πείς…..

Η μορφή δάκρυσε πάλι και σηκώθηκε να φύγει. Λίγο πρίν τη πόρτα γύρισε κάτι να μου πεί, αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσε και έφυγε.

Ήθελα τόσο πολύ να ελευθερωθώ. «Γιατροί. Τουαλέτα!!!». ¨Ηλπιζα ότι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι θα δικαίωναν τη φήμη τους, θα τα σκάτωναν και θα μου επέτρεπαν να δραπετεύσω. Ήταν 4 η ώρα, οι πρώτοι γιατροί που είδα είχαν ήδη σχολάσει. Ήρθε μια χοντρή κυρία, η οποία με βοήθησε να σηκωθώ. Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ένας φρουρός. Η γαμημένη αστυνομία είχε αφήσει έναν ειδικό φρουρό να με προσέχει. «Τι κάνεις εκεί? Είναι επικίνδυνος!!» της φώναξε. Χωρίς να σκεφτώ πολύ έριξα μια κουτουλιά στη χοντρή και άρχισα να τρέχω προς την έξοδο. Η μύτη της έγινε σαν βραστή πατάτα βουτηγμένη στο κέτσαπ. Διέσχισα όλο το διάδρομο ακούγοντας τα βήματα του φρουρού πίσω μου. Διέσχισα το προαύλιο και βγήκα στο δρόμο. Μέσα στη βιασύνη και τον πανικό ξαναθυμήθηκα τη μορφή. Ναι, την έλεγαν Ανθή. Είχαμε δύο παιδάκια, τον Ανδρέα και το Νίκο. Τους θυμάμαι ντυμένους προσκοπάκια καθώς τους έβαζα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου….

Πίσω στο κυνηγητό. Συνέχισα να τρέχω σα τρελός αλλά τα δεμένα μου χέρια δε μου επέτρεπαν να χρησιμοποιήσω το 100% των διαθέσιμων δυνάμεων μου (οι οποίες έτσι και αλλιώς πρέπει να είχαν πέσει στο 50% των δυνατοτήτων μου).

Με την κόψη του ματιού είδα κάτι σαν ένα εγκατελειμένο κτίριο. Έτρεξα προς τα εκεί, κάπου θα έβρισκά να κρυφτώ. Ω θεέ μου…και άλλες εικόνες… Χριστουγεννα είχα ντύσει ένα φίλο Άη Βασίλη για να μπεί στο σπίτι και να αφήσει δώρα την ώρα που εγώ και ο γιός μου κρυφοκοιτούσαμε…”Μπαμπά είναι αληθινός” είπε ενώ τον έβαζα στο κρεβάτι και δάκρυζε από χαρά.

Άκουσα ένα δυνατό κρότο, σαν πυροβολισμό, τον οποίο ακολούθησε ένα κάψιμο στον δεξί μου ώμο. Συνέχισα να τρέχω. Άκουσα και ένα δεύτερο κρότο, ο οποίος με έστειλε αδιάβαστο. Ένας πίδακας από αίμα πετάχτηκε, καθώς ξάπλωνα στο πεζοδρόμιο και οι δυνάμεις μου άρχισαν να με αφήνουν.


Έχεις ακούσει που λένε, ότι περνάει η ζωή σου μπροστά από τα μάτια σου όταν πεθαίνεις? Ε, λοιπόν αυτά είναι αερολογίες. Είσαι ένα παιχνιδάκι που κάποτε δούλευε καλά μα κάποια στιγμή σου τελειώνουν οι μπαταρίες. Το ρομποτάκι που περπατούσε ζωηρά και ρυθμικά προς τέρψη του πιτσιρικά που το κινούσε, κάνει όλο και πιο βαρύ θόρυβο. Η τετράγωνη μορφή σου, τα χαρωπά χρώματα και τα χέρια σε ορθή γωνία, δε μπορούν να ανταγωνιστούν τις πιο ευέλικτες μορφές, τα πιο αιχμηρά σχήματα και χρώματα γοτθικά, σκοτεινά που κυκλοφορούν στην αγορά. Το κάποτε γοργό σου βήμα και οι ηλεκτρονικοί σου ήχοι δίνουν τη θέση τους σε ένα αργό σύρσιμο και έναν ήχο φθαρμένο…ο πιτσιρικάς σε τινάζει και σε κουνάει βίαια για να ζωντανέψεις μα εσύ εξακολουθείς να πέφτεις. Κάποια στιγμή δε μπορείς να κουνηθείς άλλο…και κανείς δεν είναι εκεί να σου φορτίσει τις μπαταρίες. Λες μια τελευταία κουβέντα…κάποιος μπορεί να την ακούσει…μπορεί και όχι. Αυτό είναι το τέλος.

Όταν κάνουν τη νεκροψία και με ανοίξουν στα δύο, ξέρω τι θα βρουν. Ανάμεσα σε σπασμένα κόκκαλα και πληγωμένα όργανα... Εκεί θα είναι μία μικροσκοπική γυναικεία μορφή με ξανθά μαλλιά που γυρίζει σα κουρδιστή μπαλαρίνα στους ήχους ενός μελωδικού αρπίσματος. Σε θυμήθηκα αγάπη μου... και μαζί σου θυμήθηκα εμένα. Αλλά είναι πιά αργά… και έχω μίλια να διαβώ.

Οι ευπαθείς διάβολοι της Τασμανίας.

Ο συμπαθητικός φιλαράκος μας, ο Διάβολος της Τασμανίας, δεν είναι όσο σκληροτράχηλος και άφθαρτος όσο φανταζόμαστε. Υπάρχει μία απειλή η οποία χτυπά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αυτών των ζώων. Πρόκειται για την ασθένεια όγκων του προσώπου(Devil Facial Tumour Disease). Eίναι ένας επιθετικός (μη-προερχόμενος από ιό) παρασιτικός καρκίνος.

H πρώτη επίσημη περίπτωση αναφέρθηκε το 1996, στην Αυστραλία. Στην επόμενη δεκαετία η ασθένεια μείωσε τον αριθμό των άγριων διαβόλων της Τασμανίας, με τις εκτιμήσεις της πτώσης να κυμαίνονται από 20% ως 50% του πληθυσμού, σε ποσοστό μεγαλύτερο του 65% της χώρας. Η θνησιμότητα αγγίζει μέχρι και το 100% σε 12-18 μήνες. Η ασθένεια έχει συγκεντρωθεί κυρίως στο ανατολικό μισό της Τασμανίας. Τα ορατά σημάδια DFTD αρχίζουν με τα τραύματα και σημάδια γύρω από το στόμα. Αυτά εξελίσσονται στους καρκινικούς όγκους που μπορούν να επεκταθούν από το πρόσωπο σε ολόκληρο σώμα. Οι όγκοι παρεμποδίζουν τη σίτιση, και το ζώο συχνά λιμοκτονεί.

Η ασθένεια αυτή μεταδίδεται με το δάγκωμα, τη μοιρασιά λείας και το επιθετικό ζευγάρωμα. (Το τελευταίο είναι γνωστό και ως ξεκώλιασμα. Είναι εκεί που γαμάει το ζώο και γύρω-γύρω μαζεύονται άλλα ζωάκια μπάκουροι και φωνάζουν "Δώστα όλα γαμπρέ" ή "Δώστα όλα πουτάνα διάβολε της Τασμανίας" και όλοι μαζί χειροκροτούν και κατεβάζουν λίτρα μπύρας ή αγγαλιάζονται και χορεύουν συρτάκι).

Ο μεταδοτικός αυτός καρκίνος που προκαλείται από έναν κλώνο των κακοηθών κυττάρων παρά από ιό, είναι εξαιρετικά σπάνιος στο σύνολο των ζωντανών οργανισμών. Ο μόνος άλλος γνωστός τύπος είναι o μεταδοτικός κυνοειδής αφροδίσιος όγκος (CTVT), ο οποίος μεταδίδεται στα σκυλιά μέσω της σεξουαλικής δραστηριότητας και ήταν γνωστός στην επιστήμη για περίπου 100 έτη.

Είναι πράγματικά κρίμα. Πάντως, ήδη ετοιμάζονται ειδικά προστατευμένοι ζωολογικοί κήποι για να σωθεί το είδος σε περίπτωση πανδημίας. Η παναγιά να βάλει το χεράκι της να σωθεί ο διάολος.