Pro-Wrestling: Live Hard, Die Young

Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο χώρο όμως πολλές φορές θα εύχονταν το ξυλίκι να ήταν αληθινό, και όλα τα άλλα να ήταν ψεύτικα.

To pro-wrestling είναι, ώς γνωστό, ψεύτικη σκηνοθετημένη πάλη για πιτσιρικάδες. Οι πρωταγωνιστές πολλές φορές χρησιμοποιούν καρέκλες, τραπέζια και ξύλινες βέργες ενάντια στους αντιπάλους τους. Στην Αμερική οικογένειες από rednecks και hillbilies μαζεύονται και πάνε να δούν αγώνες WWE (πρώην WWF) σχεδόν κάθε ΣΚ.

Όσοι αγνοούν εντελώς την ύπαρξη του pro-wrestling θα μπορούσαν να πάρουν μία γεύση, βλέποντας την τελευταία ταινία του Mickey Rourke "The Wrestler", αν και κάτι μου λέει οτι στην Ελλάδα το αντικείμενο γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα τη δεκαετία του 80'. (έχω ακόμα στο υπόγειο τις φιγούρες/κουκλάκια των αγαπημένων μου παλαιστών).

Μια πιό ρεαλιστική εικόνα θα πάρει κάποιος αν χτυπήσει "Beyond the mat" στο google, και δεί τα ακραία τεστ στα οποία υποβάλλονται αυτοί οι άνθρωποι (ειδικά ο Mankind Mick Foley) και την οικονομική εξαθλίωση που τους περιμένει όταν πλέον τα σώματα τους γερνάνe, βαραίνουν και κανείς δε θέλει να τους δεί πιά (όπως στη περίπτωση του Jake "The Snake" Roberts).

Όπως και να έχει σίγουρα δεν είναι οι μόνοι. Πολλά επαγγέλματα εγγυμονούν κίνδυνο σωματικών βλαβών. Απλά για αυτούς κανείς δε το ξέρει και κανείς δε το πιστεύει. Είναι κλόουν, "δε παθαίνουν τίποτα".

Ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησα να γράφω όμως σήμερα είναι ο αριθμός των παιδικών μου ηρώων που σήμερα έχει φύγει απο τη ζωή σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία. Θεωρώ τον αριθμό ύποπτα μεγάλο. Και ειδικά αν σκεφτούμε οτι αυτοί οι άνθρωποι γυμνάζονται, και οτι η γυμναστική είναι παράγοντας μακροζωίας, αυτοί οι άνθρωποι δε φαίνονται να αποκομίζουν τίποτα θετικό απο τη γυμναστική... σε αντίθεση πεθαίνουν νέοι.

Μοιάζει σαν καταρραμένο αυτό το επάγγελμα. Η πλειοψηφία των θανάτων είχε σχέση με στεροειδή. Α, ναι: o ιδιοκτήτης της WWF κάνει χρήση αναβολικών για λόγους εμφάνισης.

Ας δούμε τη λίστα με τους νεκρούς:

1) Big Boss Man (May 2, 1962 - September 22, 2004) :

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του. (41 ετων)

2) Andre the Giant (May 19, 1946 - January 27, 1993)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στον υπνο του, την ημέρα της κηδείας του πατέρα του στο Παρίσι. (47 ετών)

3) Eddie Guerrero (October 9, 1967 - November 13, 2005)
Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή. (38 ετων)

4) Hercules Hernandez (May 7, 1957 - March 6, 2004)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του την ώρα που κοιμόταν. (47 ετων)

5) Mr. Perfect (Curt Hennig) (March 28, 1958 - February 10, 2003) :

Αιτία θανάτου: από overdose . (45 ετων)

6) Chris Benoit (May 21, 1967 – June 24, 2007) :

Αιτία θανάτου: κρίση υστερίας, σκότωσε τον γιό και τη γυναίκα του και μετά αυτοκτόνησε

Πολλοί το απέδωσαν στο φαινόμενο roid rage (υστερική κρίση από αναβολικά). (40 ετών)

7) The British Bulldog, Davey Boy Smith (November 27, 1962 - May 18, 2002)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή, η αυτοψία εδειξε χρήση αναβολικών στο παρελθόν. (40 ετων)

8) Rick Rude (December 7, 1958 - April 20, 1999)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή, η αυτοψία εδειξε χρήση αναβολικών και ο ίδιος είχε ομολογήσει τη χρήση στεροϊδών για χτίσιμο μυικής μάζας και ανακούφιση από πόνους στις κλειδώσεις. (41 ετων)

9) Road Warrior Hawk (September 12, 1957 - October 19, 2003)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του. (46 ετων)

10) Dino Bravo (August 6, 1948 - March 11, 1993)

Αιτία θανάτου: πυροβολήθηκε στο κεφάλι απο κοντινή απόσταση με καραμπίνα, εμπλοκή με mafia του Καναδά. (45 ετων)

11) "Texas Tornado" Kerry Von Erich (February 3, 1960 - February 18, 1993)

Αιτία θανάτου: αυτοκτονία. (33 ετων)

12) "Earthquake" John Tenta (June 22, 1963 - June 7, 2006)
Αιτία θανάτου: Καρκίνος. (43 ετων)

13) Bam Bam Bigelow (September 1, 1961 - January 19, 2007)
Αιτία θανάτου: υπερβολική δόση, καρδιακή προσβολή (46 ετων)

14) Yokozuna (October 2, 1966 - October 22, 2000)

Αιτία θανάτου: από καρδιακή προσβολή , ζύγιζε 600 λίβρες. (34 ετων)

Επίσης,

Sherri Martel (February 8, 1958 - June 15, 2007) :

Miss Elizabeth (November 19, 1960 - May 1, 2003) :

* Η αναζήτηση αφορούσε μόνο παλαιστές κοντά στην εποχή που παρακολουθούσα εγώ, σίγουρα αν το ψάξουμε παραπάνω, η λίστα είναι πολύ μεγαλύτερη.

Midnight Meat Train (2008)

Πέρισυ το χειμώνα με ένα φίλο Πολωνό, βρέθηκα σε ένα cinema και παρακολούθησα μία ταινία η οποία με έκανε να πιστέψω οτι υπάρχουν ακόμα παραγωγοί με οράμα...ασυμβίβαστοι. Κορυφαία σκηνή, όταν ένα από τα θύματα δέχεται χτύπημα με σφυρί στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να πεταχτεί ένα μάτι στο αέρα σε slow motion (το θύμα έζησε για να φάει και άλλες σφυριές).

Tο story:

Ο δολοφόνος σκοτώνει διάφορους ανθρώπους με ένα σφυρί κρέατος και ένα γάντζο χασάπη. Διαθέτει αφύσικη μυική δύναμη. Φορά ένα δαχτυλίδι με μία οχτάλφα.

Ο Leon (ένας φωτογράφος) αρχίζει να ερευνά τις εξαφανίσεις. Η έρευνά του τον οδηγεί σε έναν χασάπη που ονομάζεται Mahogany (Vinnie Jones) που σκοτώνει επιβάτες του τρένου εδώ και εκατό χρόνια. Ακολουθώντας τα ίχνη του, πέφτει πάνω στο χασάπη και την άλλη μέρα ξυπνά σε μία πλατφόρμα του υπογείου σταθμού, με χαραγμένα σημαδια στο στήθος. Στο τέλος ανακαλύπτει οτι η αστυνομία είναι μπλεγμένη σε αυτήν την ιστορία. Στη πραγματικότητα ο χασάπης σκοτώνει κόσμο με σκοπό να ταϊσει τα ενδογήινα ερπετά που ζούν κάτω απο τον υπόγειο σταθμό. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς ο Leon (γιατί έτσι) και αφού βρίσκει νεκρή την κοπέλα του (fact 1) και μια μέρα του ξεριζώνουν τη γλώσσα (fact 2) για να αποτρέψουν τη συνέχεια της έρευνάς του(fact 3), γίνεται και αυτός χασάπης (fact 4) και η σφαγή ξαναρχίζει.

Financials:

Η ταινία είχε budget $15.000.000. Τα έσοδα έφτασαν τα $3,282,151 (παγκοσμίως) = όχι καλά.

Σκηνοθέτης: Ryuhei Kitamura

Παραγωγός: Clive Barker

Πρωταγωνιστής: Vinnie Jones

Guest star: Quinton "Rampage" Jackson

Βασισμένο σε ένα διήγημα του Clive Barker

1936: Zeppellin vs Pterodactyls (a Republic Pictures serial)

Η μάχη μεταξύ του κατά δύναμη πιό προηγμένου ανθρώπου και των δυνάμεων της φύσης δεν είναι κάτι νέο. Δεν ξεκίνησε από το Godzilla, δεν ξεκίνησε από το "the Birds" (Χίτσκοκ), και δε ξεκίνησε από το "The Perfect Storm", ούτε το "Twister", ούτε το Anaconda και το King Cobra (με τον Pat Moritta), ούτε το "Arachnofobia". Τα "Σαγώνια του Καρχαρία" σίγουρα έβαλαν στο πλάνο ένα ρεαλιστικό φόβο όμως περισσότερο κακό έκαναν παρά καλό στη φήμη του παλαιότερου κυνηγού που έχει μείνει στο πλανήτη μας (respect the Great White).

Τι μας απειλεί στη πραγματικότητα? Τί φοβόμαστε να χάσουμε? Τη ζωή μας? Τα υλικά μας αγαθά? Τη συντροφιά των άλλων? Αναλύοντας τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου κάτι υπάρχει στη μέση. Κάτι πολύτιμο. Το θέλει ο πτεροδάχτυλος. Το θέλεις και εσύ.

Αυτό που ποτέ δε ξεκαθάρισα στο νού μου, είναι γιατί ήμουν πάντα με του κακούς? Επίσης, είναι ποτέ κανείς με τους καλούς? Μάλλον οι περισσότεροι. Αυτοί που έχουν πολλά να χάσουν από μία εξωτερική απειλή. Και αυτοί που είναι με τους κακούς? Είναι μηδενιστές-μισάνθρωποι? Ίσως είναι αυτοί που πιστεύουν οτι ο Πτεροδάχτυλος θα φάει όλους τους ανταγωνιστές τους αλλά αυτοί θα γλιτώσουν.

Γιατί το happy end να είναι πάντα η νίκη των καλών ανθρώπων. Είναι ρεαλιστική μία τέτοια υπόθεση? Νικάνε ποτέ οι καλοί στη πραγματικότητα?

Αυτό το clipaki με έκανε να σκεφτώ: ποιός είναι ο Πτεροδάχτυλος της ζωής μου? Έχω zeppellin στη ζωή μου? Φοβάμαι να το χάσω? Είναι καλύτερα να το χάσω? Ή να παλαίψω να το κρατήσω?

Ενώ κοιμόμασταν...η Ιαπωνία μεγάλωνε.

Ποτέ δεν είχαν τη φήμη των υπερδυνάμεων στο χώρο του μαστού. Πολλοί τις χλεύασαν, τις μείωσαν, τις παρουσίασαν σα κάτι κατώτερο, ανάξιο της όποιας αναφοράς σε συζητήσεις περί μαστών.

Οι καιροί γύρισαν και τώρα πια οι Γιαπωνέζες φιγουράρουν πρώτες σε Βρετανικά εξώφυλλα σαν κάτι exotic, κάτι άγνωστο ως τώρα. Είναι ίσως η εκπληξη της δεκαετίας.

Ονόματα σα την Hitomi Tanaka, την Fuko, την Marina Matsushima, την Yuna, την Ayami Sakurai και φυσικά την πρωτοπόρο Anna Ohura έρχονται να σπάσουν τα τείχη της προκατάληψης, της άγνοιας και γιατί όχι του ρατσισμού. Μας δίδαξαν οτι δε μπορείς να αγνοήσεις κάτι, απλά επειδή βρίσκεται μακρυά. Κάποια μέρα θα σε επισκιάσει. Και το έκανε.

Στα πολλά bonus αυτού του φαινομένου είναι και το γεγονός οτι όλα τα busty babes απο την Ιαπωνία ξεκινάνε με κάποια soft clips και μεσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα τις βλέπουμε σε hardcore παραγωγές. Εδω ίσως να παίζει ρόλο και η οικονομική κρίση που μαστίζει το κόσμο και πιό ειδικά την Ιαπωνία (η οποία μαστίζεται συχνά πυκνά απο φαινόμενα αποπληθωρισμού και οι αυτοκτονίες λόγω απώλειας θέσης εργασίας είναι πιο συχνές από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα).

Όποιος και αν είναι ο λόγος...δηλώνουμε χαρούμενοι για την αυτή γεωγραφική εξέλιξη στο χώρο του μαστού.

Στην φωτογραφία βλέπουμε την Hitomi Tanaka. Γεννημένη στις 18 Ιουλίου 1986, ξεκίνησε ώς μοντέλο και κατόπιν μεταπηδησε στη βιομηχανία του πορνό. Ίσως το κορυφαίο δείγμα.

UFC 100: Brock Lesnar vs Frank Mir

"Ο Frank Mir είχε ένα παπούτσι αλόγου στο κώλο του, και του το είπα πρίν ένα χρόνο. Το τράβηξα, και τον χτύπησα στο κεφάλι με αυτό!!!".

Χωρίς να καταλαβαίνουμε πολλά απο το τί ήθελε να πεί το γέννημα θρέμα της Minessota, μάλλον έτσι αποκαλλούν οι βλαχοαμερικάνοι αυτό που στην Ελλάδα λέμε "βρωμόξυλο".

Αυτά ήταν τα λόγια του Brock Lesnar αμέσως μετά το σάπισμα που έριξε στον αντίπαλό του. O Brock Lesnar πέτυχε και στους δύο γύρους το take down, και κόλλησε στήθος με στήθος ώστε να μήν αφήσει περιθώριο στον Frank να χρησιμοποιήσει το Jiujitsu του. Από εκεί και πέρα τα μπουκέτα έπεσαν βροχή. Ίσως ένα από τα πιό καταστροφικά Ground and Pound που έχουμε δεί ποτέ. Το πρόσωπο του Mir μετά τον αγώνα ήταν αγνώριστο, ενώ αν προσέξει κανείς ίσως καταλάβει οτι ο ένας απο τους εκφωνητές, ο Joe Rogan που του πηρε τις δηλώσεις μετά τον αγώνα ακουγόταν βουρκομένος, ως εάν να τον λυπόταν.

Ο Lesnar ένα θηρίο ανήμερο, μετά το καμπανάκι κόλλησε στη μούρη του ηττημένου Frank Mir και του είπε "Talk all the shit you want now!!!" ενώ στη πορεία έριξε κάτι ροχάλες στη κάμερα και έσπρωξε τους securitαδες που έσπευσαν να τον συγκρατήσουν. Αναφερόταν στις δηλώσεις του 30χρονου Mir, οτι οι γροθιές του Lesnar είναι όσο καταστροφικές όσο το να σου τραβάει τα μαλλιά η μικρή σου αδελφή. Ισως όχι οτι καλύτερο μπορείς να πείς σε έναν παλαιστή βάρους 285 λιβρών (στο ζύγισμα κατεβαίνει 265 λίβρες αφυδατωμένος).

Στη θετική πλευρά:
i) Ο Mir είναι ακόμα 30 χρονών. Αρκετά νέος για να επανέλθει.
ii) Ίσως τώρα που ο Lesnar δε φαίνεται να έχει ανταγωνισμό στο UFC, ο Dana White αναγκαστεί να υπογράψει τον Emelianenko.

Είδωμεν.

Το 1819 εκεί στην ανέμελη Ανταρκτική.

1819:

Το εμπόριο στην Ανταρκτική άνθιζε καθώς η παγκόσμια ζήτηση για φυστίκι αντάρκτικο άγγιζε τα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών. Υπολογίζεται ότι η υπερκατανάλωση φυστικιού αντάρκτικου έκανε το φυστίκι αράπικο να εξαφανιστεί από τις τοπικές λαϊκές αγορές της Ανταρκτικής για τουλάχιστον δύο δεκαετίες (1790-1810). Η μεγαλύτερη εισαγωγή του είδους γινόταν από το Εκουαδόρ. Οι Ισπανοί αποικιοκράτες ταΐζανε παγοφυστίκια τους Ιθαγενείς του Εκουαδόρ (ανάμεσά τους και οι Ινκας, γνωστοί junkιδες των ξηρών καρπών) με συσσίτιο, σε ουρές που έφταναν τα 2 χλμ.

Το 1820 οι πρώτες πόλεις του Εκουαδόρ κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Αμέσως, ξεκίνησε η προσπάθεια για μετάλλαξη σπόρων, ώστε να πετύχουν μία τέλεια απομίμηση παγοφυστικίου. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν αποθαρρυντικά. Ανάμεσα τους ήταν και οι καραμέλες με γεύση ούζο (γνωστές και ως «ουζομέλες»). Δεν είμαστε σίγουροι για το τι πήγε στραβά, όμως από το λάθος αυτό προέκυψε το πρώτο μαζικά εξαγώγιμο προϊόν του Εκουαδόρ. Οι πωλήσεις » ουζομέλας» στην Ανατολική Μεσόγειο χτύπησαν κόκκινο, καθώς οι Έλληνες προέβησαν σε μαζικές εισαγωγές του είδους, οδηγώντας σε σημαντική μείωση την κατανάλωση μαστίχας Χίου. Η δεύτερη απόπειρα του Εκουαδόρ να φτιάξει παγοφυστίκια οδήγησε στην κατασκευή της πυρηνικής βόμβας. Αυτή ήταν και η αρχή τους τέλους για τους Παγογενείς.

Μη μπορώντας να πετύχουν κάποιο γευστικά σοβαρό αποτέλεσμα (*) οι διοικούντες του Εκουαδόρ αποφάσισαν να επιστρατεύσουν μία άλλη υπερδύναμη ώστε να ρίξουν τη βόμβα στην Ανταρκτική και να κατακτίσουν το υπέροχο αυτό φιστίκι. Αρχικά, απευθύνθηκαν στην Αλβανία, η οποία ήταν γνωστή για τα ειδικά εκπαιδευμένα μισθοφόρα τάγματα ninja. Οι elite αυτοί πολεμιστές δέχθηκαν, τη πρόταση, ζήτησαν όμως το μυθικό ποσό των 400 δις δολαρίων. To Εκουαδόρ αναγκάστηκε να αποσύρει τη πρόταση. Το 1920, έγινε ευρέως γνωστό ότι η τιμή που έθεσε η Αλβανία για την επιχείρηση, προέκυψε από μαθηματικό λάθος. Στη πραγματικότητα ήθελαν 400 τρισεκατομμύρια δολάρια. Οι Ρώσοι δέχτηκαν να κάνουν τη δουλειά πολύ πιο φθηνά.

Παράλληλα, η Ανταρκτική γνώριζε την άνθιση των επιστημών. Με βάση τα παγοφυστίκια οι Παγογενείς ασχολήθηκαν με την έρευνα και ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Σε πρόσφατες ανασκαφές, βρέθηκαν πρατήρια με την επιγραφή «Παγοφυστικέλαιο-Racing 130 Οκτανίων». Δεν είμαστε σίγουροι τι είδους οχήματα χρησιμοποιούσαν αυτό το καύσιμο. Υπάρουν οι επόμενες 3 θεωρίες:
1) Οι Παγογενείς οδηγούσαν Lada Niva: η θεωρία απορρίφθηκε καθώς μετά από έρευνες προέκυψε ότι τα NIva ήρθαν στην νότια ήπειρο με τους Ρώσους.
2) Ειδικά εκχιονιστικά οχήματα με εξατμίσεις «Ποπάι» και “Bouloukos racing”. Δεν έχουμε πολλά στοιχεία για αυτό, η θεωρία είναι υπό έρευνα επιστημόνων στα εργαστήρια Περιστέρι (Μπουρνάζι) και στο Κορυδαλλό.
3) Δεν το χρησιμοποιούσαν για κανένα όχημα, απλώς το έπιναν, και αυτό τους έκανε πιο γρήγορους στο περπάτημα, πιο ανθεκτικούς στο κρύο και βοηθούσε στη πέψη.

Κάτι που σηκώνει κουβέντα είναι ότι οι Παγογενείς υπήρξαν λάτρες των επιστημών και παράλληλα βαθιά θρησκευόμενοι, κάτι που σήμερα δε συνδυάζεται εύκολα..

Την επόμενη φορά θα εστιάσουμε στο 1ο Πανανταρκτικό πόλεμο και πιο συγκεκριμένα στην πολεμική τεχνολογία των Παγογενών, οι οποίοι βρίσκονταν πολύ μπροστά από την εποχή τους (ειδικά σε θέματα ρομποτικών αυτοματοποιήσεων).

*Βάσει νέων στοιχείων πιστεύεται πως η λύση θα ήταν η εισαγωγή απλών φιστικιών στη κατάψυξη και διατήρησή εκεί για τουλάχιστόν 4 ώρες, μία λύση η οποία ποτέ δε δοκιμάστηκε.

Επαναφορά των αρχαίων τρόπων.

Ήταν ένα κρύο βράδυ, έναν κρύο χειμώνα σε ένα σκοτεινό στενό στα βόρεια προάστια. Βυθισμένος στη θέση του οδηγού περίμενα στο σκοτάδι. Είναι απίστευτο το πόσος κόσμος περνάει το βράδυ του μέσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Βλέπω άλλο ένα αμάξι στα 100 μέτρα … εδώ και 2 ώρες, κάποιος βγαίνει κάθε 20 λεπτά και πάει να πάρει ένα καφέ από τα Everest … ξαναγυρίζει.

Νυχτοκαματιάρης μπράβος. Καθόλου άσχημη δουλειά…10 χρόνια γυμναστήρια και διαβασμένο ξυλίκι…μάθε τέχνη και άσε την…κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά σου όμως. Κάποιον θα προστατεύεις, κάποιον θα κυνηγάνε και κάποιος θα πέσει νεκρός. Ϊσως εσύ ίσως ο άλλος. Αργά ή γρήγορα, όλοι πέφτουν.

Ένας βαθύς ήχος αυτοκινήτου μου σπάει τη σκέψη.

Ένα ματαιόδοξα γρήγορο και ακριβό, μαύρο, παππουδίστικο και υποτιθέμενα σπόρ αυτοκίνητο καταφτάνει. Ο Μένγκελος ήρθε… ο μπράβος δε ξέρω αν ήταν δικός του… αλλά ξέρω ότι δεν ήταν εκεί. Η γκαραζόπορτα έκλεινε και πρόλαβα να χωθώ από κάτω.
Χλωροφόρμιο στη λευκή πετσέτα, πλησιάζουμε το θύμα, περικυκλώνουμε το λαιμό με το ένα χέρι και πιέζουμε τη μουσκεμένη πετσέτα στη μύτη με το άλλο. Παλιά συνταγή. Νίωθω τη δύναμη που έχω. Τη δύναμη να αποφασίσω για τη ζωή του σύντομα. Κάτι όμως δε κολλάει εδώ. Το θύμα δεν αντιδρά. Πιέζω πιο δυνατά φοβούμενος ότι δεν έβαλά αρκετό υγρό. Πιέζω κι άλλο, σκεπτόμενος ότι και να μην τον πιάσει το χλωροφόρμιο, θα σκάσει από ασφυξία. Ο ασπρομάλλης σηκώνει το δάχτυλό του με αδικαιολόγητη για την περίσταση ηρεμία και σκουντάει το χέρι με το οποίο προσπαθώ να του κόψω τον αέρα, ως εάν κάτι να θέλει να μου πεί. Είχε ένα ύφος τύπου «Μισό λεπτό, σταμάτα να με πνίγεις, να σου πώ κάτι και μετά συνεχίζεις». Παρόλο που δεν ήταν μία εξέλιξη που περίμενα, ένιωσα τη περιέργεια να ακούσω τι έχει να μου πεί ο γέρος. Τον άφησα.

-«Μίλα»
-«Δεν θα λειτουργήσει αυτό που πάς να κάνεις. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν μου έσπαγες τη καρωτίδα.»

Αγνοώντας τις πιθανές συνέπειες, ήθελα πραγματικά να ακούσω τι είχε να μου πεί.

-«Μίλα. Γιατί δε λιποθύμησες?»
-«Μίλα εσύ. Τι γυρεύεις εδώ?»
-«Σε χρειάζομαι, αλλά θα σου τα εξηγήσω όλα εν εύθετο χρόνο, εσύ πές μου κάτι. Πώς επιβάλεις τη θέληση σου σε χημικές ουσίες που σε θέλουν να κοιμάσαι στο πάτωμα?»
-«Αυτό δε θα το χωρέσει ο νους σου. Πρώτα ας χτίσουμε μια μικρή γέφυρα επικοινωνίας και εμπιστοσύνης. Καταλαβαίνω ότι δεν είσαι μισθωτός, καθώς και ότι δε θές να με απαγάγεις για λύτρα. Κάποιου είδους αναζήτηση έχεις. Τι ψάχνεις?»
-« Πρίν μία βδομάδα χτύπησαν. Άφησαν μία ειδοποίηση. Ένα σημείωμα. Μερικά μόβ αποτυπώματα στους τοίχους, κανένα σημάδι παραβίασης.»
-«Μάλιστα. Τι έλεγε το σημείωμα?»
-« Σε ένα μώβ περιβάλλον αυτοί θα είναι αόρατοι. Δίχως μάτια, δίχως αφτιά…παρόλα αυτά θα βλέπουν και θα ακούν καλύτερα από εσένα. Ετοιμάσου για αυτά που έρχονται…».
-«Ετοιμάστηκες?»
-«Όχι αλλά το δουλεύω.»

Δεν ήμουν σίγουρος αν καταλάβαινε τι του έλεγα και αν είχε κάποιο σχετικό υπόβαθρο ώστε να καταλάβει αλλά αυτή η καθυστέρηση είχε αρχίσει να με ανησύχησει. Οι απαντήσεις δεν έρχονταν…

Γροθιά στο σαγόνι, γέρος στο πάτωμα, γέρος στον ώμο, γέρος στο πίσω κάθισμα…και οδηγούμε προς το κέντρο επιχειρήσεων.

Οδηγώντας πίσω δε μπορούσα να κλείσω τα μάτια. Έβλεπα αυτόν τον μόβ άνθρωπο.
Αυτός ο μόβ άμορφος άνθρωπος.
Κάποιες στιγμές νιώθεις σα να μεταφράζεις σε μιά γλώσσα που εσύ δημιουργείς καθώς μεταφράζεις. Είναι η πορεία στην άγνοια που σε οδηγεί με δύναμη στον τοίχο. Το αίμα του τελευταίου ακόμα ζεστό, μυρίζει σκουριά και απογοήτευση.

Μία τελευταία δέσμευση…δε θα αποτύχουμε.

Μισή ώρα αργότερα. Παρκάρουμε το αμάξι…αδειάζουμε το γέρο – Μένγκελο στο υπόγειο.
Το προηγούμενο θύμα κλαίει και παραπονιέται , ότι πεινάει, ότι διψάει. Πάω στο ψυγείο και του φέρνω ένα ζαμπόν ληγμένο 2 ημερών. Και ένα μπουκάλι νερό. Ήπιε, έφαγε και είπε και ευχαριστώ. Του είπα «Κάνε υπομονή Αβενήρ. Πάμε για μεγάλα πράματα».

Ο γέρος είχε αρχίσει να ξυπνάει και μου κράταγε μούτρα για τη μπουνιά.

-«Συγνώμη, αλλά έπρεπε να το κάνω.»
-«Θες να μάθεις τι έγινε εκεί πίσω? Θες να μάθεις γιατί δε λιποθύμησα?»
-«Ακούω»
-«11 χιλιετίες πριν από σήμερα, ο άνθρωπος σταμάτησε να αναπνέει με τον αρχαίο τρόπο. Μία ανάσα μπορούσε να σε κρατήσει για 4 μέρες και να σου δώσει πρόσβαση σε εικόνες από το μέλλον ή και το μακρινό παρελθόν. Ένας συνδυασμός φυσικής ανάγκης και μεταφυσικής εμπειρίας. Όλα γίνονταν μέσω του αδένα lum1sux. Τα πνευμόνια είχαν δευτερεύοντα ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Απλώς, περιείχαν τον ασημί αυτό αδένα. Οι προγονοί μας , ήξεραν τα πάντα για τους δεινόσαυρους, τον ερχομό του Χριστού και την εξάπλωση των θρησκειών, την Πανούκλα, τους εξωγήινους, την αιώνια πνευματική μάχη του Καλού με το Κακό, το Big Bang. Όλα αυτά με μια ανάσα…Φαντάζεσαι τι είχαν δεί τα μάτια τους? Πράγματα που εμείς θέλουμε αιώνες και τους μισούς πόρους της Γης για να υπολογίσουμε κατά προσέγγιση.».
-«Εσύ τι σχέση έχεις με αυτό τον αρχαίο τρόπο αναπνοής?».
-«Πρίν δέκα μέρες βρήκαμε τον τρόπο να τον επαναφέρουμε.»

Είναι κάτι κουβέντες που πέφτουν πραγματικά βαριές στο τραπέζι…σκέφτηκα.