Λίγο πρίν...ή λίγο μετά...δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετράει είναι η νίκη. Η τελική νίκη. Μόχθησες...σου έλειψαν οι χαρές...οι διακοπές...η ξεκούραση. Μετά απο τη στέρηση ήρθε η διάψευση της επιβράβευσης. Υπήρχε κάτι για σένα...για να σε κάνει να νιώσεις οτι άξιζε το κοπο... αλλά το άρπαξαν περαστικοί γιατί εσύ και οι προκάτοχοι το αφήσατε σε κοινή θέα. Πόσο λάθος..... Σήμερα, δε μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν...
Είναι μυστικό? Ή απλα μία αλήθεια που αγνοείς? Γιατί ούτε εσύ, ούτε και οι άλλοι, ξερατε οτι ήσαστε ρομπότ..... μεταλλικοί σκελετοί κάτω από δερματίνη γεμισμένη με οργανικά υγρά. Όλα αυτά ήταν ικανά να σε κάνουν να αναζητήσεις μία ζωή που σχεδιάστηκε από άλλους. Από κάτι τυπάκια πίσω απο μία οθόνη, με τρία μεταπτυχιακά ο καθένας...ναι, είναι μία fake ζωή με αυστηρά σχεδιασμένες αποστολές, κωδικούς και αυτονόητα απαγορευμένη λήψη πρωτοβουλίας. Αν όμως η ζωή αυτή είναι όλα όσα έχεις, όλα όσα βρήκες, και κρατιέσαι απο πάνω της γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις?...Θα εκτελέσεις τις αποστολές, θα υπακούσεις στους κωδικούς και θα κάνεις μόκο... θα περιορίσεις τη θέλησή σου να αλλάξεις αυτά που ισχύουν, θα περιορίσεις τον εαυτό σου απο το να θυμάται αυτά που του άρεσαν...θα ξεχάσεις και στο τέλος... θα εισαι κάποιος άλλος. Θα είσαι μία ροχάλα στο πεζοδρόμιο...ένα ρέψιμο κάποιου που έφαγε ψητό στο φούρνο με ένα μήλο στο στόμα τον παλιό σου εαυτό... Τη γάμησες και είναι πια αργά.
Πίσω στο υποβρύχειο... Τα αυτόματα κόκκινα φώτα του συναγερμού άναψαν και όλοι είδαν το κτήνος. Αδύνατο και καλλυμένο με μαύρο μαλλί μα με στιγμιαίες συσπάσεις που το έκαναν να φαίνεται γιγάντιο. Το γρύλισμα ήταν εκκωφαντικό... κάτι από έναν κόσμο μακρινό μας έκανε επίσκεψη το 1989, και τόσα χρόνια κλεισμένο εδω μέσα έχει ξεχάσει πώς κάνουν φίλους. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ποτέ να μήν έμαθε. Δε μοιάζει για τέτοιο τυπάκι. Είναι ο τύπος που όλοι του χρωστάνε λίγο θάνατο...λίγο θάνατο ακόμα...και μετά λίγο ακόμα θάνατο.
Έτρεξε μανιωδώς πρός τον πιο κοντινό πεζονάυτη, αυτός σαν πραγματικά κακός μαθητής αντί να τρέξει έβγαλε ένα μαχαίρι τύπου ραμπο και επιτέθηκε. Αυτό που συνεβει πραγματικά δε το περίμενε κανείς. Το κτήνος με το πρώτο άγγιγμα το μαχαιριού έδειξε φοβισμένο... σάρκες και αίμα δεξιά και αριστερά από τη βίαια φιλότιμη προσπάθεια του πεζοναύτη. Όλοι είχαν μείνει άναυδοι αδυνατώντας να πιστέψουν στη νίκη. Αν είχαν πιστέψει ίσως η τελική έκβαση των πραγμάτων να ήταν διαφορετική...ίσως αν είχαν επιτεθεί όλοι μαζί αντι να κοιτάνε. Το πλάσμα ανάρωσε γρήγορα. Η τιμωρία ήταν βάναυση. Τα κομμάτια επανενώθηκαν και η λεπτή ψηλή μορφή έτρεξε γρυλίζωντας προς τον παραλίγο ήρωα. Όταν τέλειωσε μαζί του, και αυτό πραγματικά δε πήρε πολύ, ήταν σα να τον διαπέρασε ένας μεγάλος αυγοκόφτης και τον έκανε κομμάτια. Μικρά ζουμερά κομμάτια από πλαστικό, μέταλλο και ένα γλοιώδες πράσινο υγρό. Η εικόνα έδωσε ένα καλό έναυσμα για σκέψη στους υπόλοιπους. Μία υπόνοια οτι ίσως τα φαινόμενα απατούν... Όλοι έτρεξαν στο πάνω διάζωμα. Η ομάδα διαλύθηκε, ο τελευταίος κοιτούσε πίσω και πυροβολούσε στα τυφλά για να κρατήσει τον εχθρό πίσω.
Ποιός του είπε να άναλάβει αυτό το ρόλο? Έχεις ένα τσούρμο που τρέχει να σωθεί απο τον ομολογουμένως υπερέχοντα σε βία και δύναμη εχθρό. Έχεις ένα περιβάλλον που σου είναι άγνωστο. Έχεις γύρω σου μία ομάδα που δε ξέρει πώς βρέθηκε εκεί αλλά με κάποιο τρόπο ξέρει τι πρέπει να κάνει και πως να χειρίζεται όπλα. Θα κλαψει για αυτή τη πρωτοβουλία του. Θα μετανιώσει πικρά... γιατί το μόνο που κατάφερε ήταν να μοιάζει με κομπάρσος απο πολεμική ταινία σε μία ανάλογη σκηνή. Στη ζωή όμως δεν υπάρχει Οσκαρ β' ρόλου ή "supporting actor". Τον άρπαξε το σκοτάδι και τον έκανε πελτέ. Άλλη μία σταγόνα στο ματαιόδοξο ποτήρι του demi-ανθρώπινου ηρωισμού.
Κάποιος βρήκε μία μπουκαπόρτα. Την άνοιξε και τότε όλοι αντίκρυσαν... ακατανόητο....τα απέραντα πράσινα λιβάδια. Ένας-ένας βγήκαν και είδαν οτι τα πράγματα δεν ήταν όπως νόμιζαν. Απέραντα λιβάδια με προβατάκια να βόσκουν ανέμελλα, μακρυά από άγχος και τρίμετρα κτήνοι. Αν πριν λίγο βρίσκονταν πραγματικά σε ένα υποβρύχιο τότε αυτό το υποβρύχιο έχει ένα virtual δωμάτιο που σε πάει όπου θές... Ίσως όμως να βρίσκονται και σε ένα λιβάδι με έναν virtual υποβρύχιο κάτω απο το παχύ χορτάρι. Έκλεισαν και τη πόρτα πίσω τους για να αποφύγουν το κίνδυνο του κτήνους.
Ένας απο αυτούς κοίταξε προς το βαθος. Έίδε ένα αψυχολόγητο τσούρμο με αδιευκρίνιστα κίνητρα και ακατανόητη ένδυση...πέπλα? Οι πεζοναύτες πλησίασαν προσεκτικά. Άλλοι έρπειν, άλλοι σκυφτοί και ένας ο τελευταίος που χόρευε maccarena (εντάξει αυτόν τον έβαλα για πλάκα). Τα μάτια τους αντίκρυσαν τους γνωστούς τριάντα καθισμένους σε ψάθινες καρέκλες με αυτόματα στα χέρια. Κάτι περίμεναν...
Ο λοχαγός πλησίασε... οι υπόλοιποι μείναμε πίσω. Πήγε κοντά τους και άρχισε να τους κάνει ερωτήσεις. Ο πρώτος στον οποίο μίλησε άρχισε να ματώνει. Το λευκό πέπλο του άρχισε να γίνεται κόκκινο, και ο σωματικός του όγκος... ξαφνικά ήταν σα να μπαίνει στο πλύσιμο. Μίκραινε και μίκραινε ώσπου εξαφανίστηκε. Οι υπόλοιποι ήταν ήδη σε μία φάση αποσύνθεσης... έχαναν το χρώμα τους.. το λευκό χρώμα των πέπλων έγινε διαφανές και σταδιακά εξαφανίστηκαν.
Οι πεζοναύτες ήξεραν οτι η αποστολή είχε φτάσει στο τέλος της. Ένας - ένας έβγαζαν το υπηρεσιάκο τους περίστροφο και αυτοκτονούσαν. Μέχρι που έμεινε ένας. Αυτός πήρε τα βουνά και αποφάσισε να ζήσει σα βοσκός, φτιάχνοντας ρούχα απο το μαλλί των προβάτων, πίνωντας το γάλα απο τις αγελαδίτσες και τρώγοντας φρέσκια προβατίνα καθημερινά.
Το συμπέρασμα είναι οτι σε αυτή τη ζωή δε μπορείς να ακολουθείς τη πεπατημένη. Κάποιες φορές τα πράγματα δεν έχουν νόημα....και αυτό από μόνο του είναι ένα νόημα. Κάποιες φορές, πρέπει να τραβήξεις το δρόμο σου. Αυτό, ενδέχεται να σε οδηγήσει σε μία καλύτερη και πιο αγνή ζωή. Εξάλλου, σε ποιόν δεν αρέσει η προβατίνα στα κάρβουνα? Όπως είπε ο Τζων Ραμπο "Live for Nothing...or Die for Something..it's your call...". Μόνο αυτές είναι οι επιλογές μου? Γιατί όχι Live for Something and die happy ρε Τζων? Άντε γαμήσου ρε Τζών...Τελικά, βαρέθηκα αυτό το thread. Εξάλλου ποτέ δεν είχε νόημα. Πφφφφ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου