η φασολάδα

Ποτέ δεν προσκύνησε...δεν άφησε τον εαυτό του σκότους να αναλάβει τα ηνία... μόνος του το έκανε. Εγωιστικά αλτρουϊστής έμεινε μακρυά από την πίτα...λιγο νερό ήταν πάντα αρκετό. Αυτό που δε μπορούσες να του δώσεις ήταν αυτό που βρήκε μόνος του...βαρέθηκε να περιμένει...να κοντεύει...και ποτέ να μή φτάνει.

Κάποιες φορές η ζωή είναι σαν τη καρδιά όχι ενος μαρουλιού, αλλά ενός περαστικού που μπορούσες να απαλλάξεις απο 1002 δεινά μα επέλεξες να προσπεράσεις γιατί φαινόταν κολλητικός, με όλα του τα προβλήματα, τη μιζέρια και τα παράπονα. Κάποιον αγνόησες και κάποιος θα σε ξεχάσει... μόνο έτσι θα ισορροπήσει το σύμπαν του μηδενικού πλεονάσματος των παγκοσμίων συναισθημάτων. Τίποτα δε περισσεύει σε αυτή τη γή.

... είχα φυλάξει τόσα πολλά για σένα. Είχα γεμίσει 2 container. Μα έφτασες αργά...κουράστηκα να περιμένω και τα έριξα στη θάλασσα από φόβο μη τα πάρει κάποια άλλη...έτσι προσπερνούν οι άνθρωποι παλιούς γνωστούς στα τρένα. Έτσι θάβουμε ο ένας τον άλλο στη χωματερή των νεκρών μας αναμνήσεων...ένα φλεγόμενο κουφάρι πάνω στη καυτή άσφαλτο. Ακόμα και αν το κατούραγες θα έσβηνε...αλλά προτίμησες να προσπεράσεις.

...είναι η φασολάδα που σου έλλειψε?...ή το ψιλοκομμένο bacon μέσα της? Όπως και να έχει, αποδεδειγμένα η φασολάδα είναι το καλύτερο φάρμακο για το βήχα. Αν φάς δύο πιάτα, μετά φοβάσαι να βήξεις.