Επαναφορά των αρχαίων τρόπων.

Ήταν ένα κρύο βράδυ, έναν κρύο χειμώνα σε ένα σκοτεινό στενό στα βόρεια προάστια. Βυθισμένος στη θέση του οδηγού περίμενα στο σκοτάδι. Είναι απίστευτο το πόσος κόσμος περνάει το βράδυ του μέσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Βλέπω άλλο ένα αμάξι στα 100 μέτρα … εδώ και 2 ώρες, κάποιος βγαίνει κάθε 20 λεπτά και πάει να πάρει ένα καφέ από τα Everest … ξαναγυρίζει.

Νυχτοκαματιάρης μπράβος. Καθόλου άσχημη δουλειά…10 χρόνια γυμναστήρια και διαβασμένο ξυλίκι…μάθε τέχνη και άσε την…κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά σου όμως. Κάποιον θα προστατεύεις, κάποιον θα κυνηγάνε και κάποιος θα πέσει νεκρός. Ϊσως εσύ ίσως ο άλλος. Αργά ή γρήγορα, όλοι πέφτουν.

Ένας βαθύς ήχος αυτοκινήτου μου σπάει τη σκέψη.

Ένα ματαιόδοξα γρήγορο και ακριβό, μαύρο, παππουδίστικο και υποτιθέμενα σπόρ αυτοκίνητο καταφτάνει. Ο Μένγκελος ήρθε… ο μπράβος δε ξέρω αν ήταν δικός του… αλλά ξέρω ότι δεν ήταν εκεί. Η γκαραζόπορτα έκλεινε και πρόλαβα να χωθώ από κάτω.
Χλωροφόρμιο στη λευκή πετσέτα, πλησιάζουμε το θύμα, περικυκλώνουμε το λαιμό με το ένα χέρι και πιέζουμε τη μουσκεμένη πετσέτα στη μύτη με το άλλο. Παλιά συνταγή. Νίωθω τη δύναμη που έχω. Τη δύναμη να αποφασίσω για τη ζωή του σύντομα. Κάτι όμως δε κολλάει εδώ. Το θύμα δεν αντιδρά. Πιέζω πιο δυνατά φοβούμενος ότι δεν έβαλά αρκετό υγρό. Πιέζω κι άλλο, σκεπτόμενος ότι και να μην τον πιάσει το χλωροφόρμιο, θα σκάσει από ασφυξία. Ο ασπρομάλλης σηκώνει το δάχτυλό του με αδικαιολόγητη για την περίσταση ηρεμία και σκουντάει το χέρι με το οποίο προσπαθώ να του κόψω τον αέρα, ως εάν κάτι να θέλει να μου πεί. Είχε ένα ύφος τύπου «Μισό λεπτό, σταμάτα να με πνίγεις, να σου πώ κάτι και μετά συνεχίζεις». Παρόλο που δεν ήταν μία εξέλιξη που περίμενα, ένιωσα τη περιέργεια να ακούσω τι έχει να μου πεί ο γέρος. Τον άφησα.

-«Μίλα»
-«Δεν θα λειτουργήσει αυτό που πάς να κάνεις. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν μου έσπαγες τη καρωτίδα.»

Αγνοώντας τις πιθανές συνέπειες, ήθελα πραγματικά να ακούσω τι είχε να μου πεί.

-«Μίλα. Γιατί δε λιποθύμησες?»
-«Μίλα εσύ. Τι γυρεύεις εδώ?»
-«Σε χρειάζομαι, αλλά θα σου τα εξηγήσω όλα εν εύθετο χρόνο, εσύ πές μου κάτι. Πώς επιβάλεις τη θέληση σου σε χημικές ουσίες που σε θέλουν να κοιμάσαι στο πάτωμα?»
-«Αυτό δε θα το χωρέσει ο νους σου. Πρώτα ας χτίσουμε μια μικρή γέφυρα επικοινωνίας και εμπιστοσύνης. Καταλαβαίνω ότι δεν είσαι μισθωτός, καθώς και ότι δε θές να με απαγάγεις για λύτρα. Κάποιου είδους αναζήτηση έχεις. Τι ψάχνεις?»
-« Πρίν μία βδομάδα χτύπησαν. Άφησαν μία ειδοποίηση. Ένα σημείωμα. Μερικά μόβ αποτυπώματα στους τοίχους, κανένα σημάδι παραβίασης.»
-«Μάλιστα. Τι έλεγε το σημείωμα?»
-« Σε ένα μώβ περιβάλλον αυτοί θα είναι αόρατοι. Δίχως μάτια, δίχως αφτιά…παρόλα αυτά θα βλέπουν και θα ακούν καλύτερα από εσένα. Ετοιμάσου για αυτά που έρχονται…».
-«Ετοιμάστηκες?»
-«Όχι αλλά το δουλεύω.»

Δεν ήμουν σίγουρος αν καταλάβαινε τι του έλεγα και αν είχε κάποιο σχετικό υπόβαθρο ώστε να καταλάβει αλλά αυτή η καθυστέρηση είχε αρχίσει να με ανησύχησει. Οι απαντήσεις δεν έρχονταν…

Γροθιά στο σαγόνι, γέρος στο πάτωμα, γέρος στον ώμο, γέρος στο πίσω κάθισμα…και οδηγούμε προς το κέντρο επιχειρήσεων.

Οδηγώντας πίσω δε μπορούσα να κλείσω τα μάτια. Έβλεπα αυτόν τον μόβ άνθρωπο.
Αυτός ο μόβ άμορφος άνθρωπος.
Κάποιες στιγμές νιώθεις σα να μεταφράζεις σε μιά γλώσσα που εσύ δημιουργείς καθώς μεταφράζεις. Είναι η πορεία στην άγνοια που σε οδηγεί με δύναμη στον τοίχο. Το αίμα του τελευταίου ακόμα ζεστό, μυρίζει σκουριά και απογοήτευση.

Μία τελευταία δέσμευση…δε θα αποτύχουμε.

Μισή ώρα αργότερα. Παρκάρουμε το αμάξι…αδειάζουμε το γέρο – Μένγκελο στο υπόγειο.
Το προηγούμενο θύμα κλαίει και παραπονιέται , ότι πεινάει, ότι διψάει. Πάω στο ψυγείο και του φέρνω ένα ζαμπόν ληγμένο 2 ημερών. Και ένα μπουκάλι νερό. Ήπιε, έφαγε και είπε και ευχαριστώ. Του είπα «Κάνε υπομονή Αβενήρ. Πάμε για μεγάλα πράματα».

Ο γέρος είχε αρχίσει να ξυπνάει και μου κράταγε μούτρα για τη μπουνιά.

-«Συγνώμη, αλλά έπρεπε να το κάνω.»
-«Θες να μάθεις τι έγινε εκεί πίσω? Θες να μάθεις γιατί δε λιποθύμησα?»
-«Ακούω»
-«11 χιλιετίες πριν από σήμερα, ο άνθρωπος σταμάτησε να αναπνέει με τον αρχαίο τρόπο. Μία ανάσα μπορούσε να σε κρατήσει για 4 μέρες και να σου δώσει πρόσβαση σε εικόνες από το μέλλον ή και το μακρινό παρελθόν. Ένας συνδυασμός φυσικής ανάγκης και μεταφυσικής εμπειρίας. Όλα γίνονταν μέσω του αδένα lum1sux. Τα πνευμόνια είχαν δευτερεύοντα ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Απλώς, περιείχαν τον ασημί αυτό αδένα. Οι προγονοί μας , ήξεραν τα πάντα για τους δεινόσαυρους, τον ερχομό του Χριστού και την εξάπλωση των θρησκειών, την Πανούκλα, τους εξωγήινους, την αιώνια πνευματική μάχη του Καλού με το Κακό, το Big Bang. Όλα αυτά με μια ανάσα…Φαντάζεσαι τι είχαν δεί τα μάτια τους? Πράγματα που εμείς θέλουμε αιώνες και τους μισούς πόρους της Γης για να υπολογίσουμε κατά προσέγγιση.».
-«Εσύ τι σχέση έχεις με αυτό τον αρχαίο τρόπο αναπνοής?».
-«Πρίν δέκα μέρες βρήκαμε τον τρόπο να τον επαναφέρουμε.»

Είναι κάτι κουβέντες που πέφτουν πραγματικά βαριές στο τραπέζι…σκέφτηκα.