1936: Zeppellin vs Pterodactyls (a Republic Pictures serial)

Η μάχη μεταξύ του κατά δύναμη πιό προηγμένου ανθρώπου και των δυνάμεων της φύσης δεν είναι κάτι νέο. Δεν ξεκίνησε από το Godzilla, δεν ξεκίνησε από το "the Birds" (Χίτσκοκ), και δε ξεκίνησε από το "The Perfect Storm", ούτε το "Twister", ούτε το Anaconda και το King Cobra (με τον Pat Moritta), ούτε το "Arachnofobia". Τα "Σαγώνια του Καρχαρία" σίγουρα έβαλαν στο πλάνο ένα ρεαλιστικό φόβο όμως περισσότερο κακό έκαναν παρά καλό στη φήμη του παλαιότερου κυνηγού που έχει μείνει στο πλανήτη μας (respect the Great White).

Τι μας απειλεί στη πραγματικότητα? Τί φοβόμαστε να χάσουμε? Τη ζωή μας? Τα υλικά μας αγαθά? Τη συντροφιά των άλλων? Αναλύοντας τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου κάτι υπάρχει στη μέση. Κάτι πολύτιμο. Το θέλει ο πτεροδάχτυλος. Το θέλεις και εσύ.

Αυτό που ποτέ δε ξεκαθάρισα στο νού μου, είναι γιατί ήμουν πάντα με του κακούς? Επίσης, είναι ποτέ κανείς με τους καλούς? Μάλλον οι περισσότεροι. Αυτοί που έχουν πολλά να χάσουν από μία εξωτερική απειλή. Και αυτοί που είναι με τους κακούς? Είναι μηδενιστές-μισάνθρωποι? Ίσως είναι αυτοί που πιστεύουν οτι ο Πτεροδάχτυλος θα φάει όλους τους ανταγωνιστές τους αλλά αυτοί θα γλιτώσουν.

Γιατί το happy end να είναι πάντα η νίκη των καλών ανθρώπων. Είναι ρεαλιστική μία τέτοια υπόθεση? Νικάνε ποτέ οι καλοί στη πραγματικότητα?

Αυτό το clipaki με έκανε να σκεφτώ: ποιός είναι ο Πτεροδάχτυλος της ζωής μου? Έχω zeppellin στη ζωή μου? Φοβάμαι να το χάσω? Είναι καλύτερα να το χάσω? Ή να παλαίψω να το κρατήσω?