Επίθεση από κάτι μώβ...

...αναζητώντας την παρέα περαστικών και τη συμπάθεια των αγνώστων. Παλιά…όχι πιά...όχι εμείς.

Ποτέ δεν ήμουν πρόθυμος να συγχωρέσω...γιατί βαθιά μέσα μου γνώριζα ότι βαθιά μέσα τους γνώριζαν τι είναι καλό και τι είναι κακό. Είχα τόσα να κρύψω, τόσα να καταπιώ … τουλάχιστον άλλες 999 εκδόσεις του εαυτού μου να θάψω!... Περιμένοντας την ημέρα που η μοίρα θα τους χτυπούσε χωρίς έλεος, με ασθένεια, με μιζέρια, με ένα απρόσμενο τέλος… τα χρόνια πέρασαν, αυτοί βασίλεψαν και εγώ παράκμασα. Τα σημάδια μαζεύονταν και η ώρα είχε φτάσει. Όλοι χρειάζονται λίγη καθοδήγηση…και αυτή τη φορά ήμουν έτοιμος να τους τη δώσω.

Αυτό που ξέχασα όμως να πώ είναι ότι Έχουμε όλοι κάτι κοινό… εγώ και οι άλλοι 999 καλωσορίζουμε τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών… και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, τη βάζουμε σε εφαρμογή.

Θυμάμαι ένα κρύο ξημέρωμα ενός κρύου χειμώνα. Τα σημάδια ήταν εκεί, εκείνη τη στιγμή που δεν έμοιαζε με καμία άλλη. Πρώτη φορά έπιασα την αλήθεια από τα μαλλιά και την έκανα να ομολογήσει. Ποιος είμαι? Τι θέλω? Πόσο θα μου στοιχίσει λίγη γεύση από κόλαση (αφού ο παράδεισος δεν είναι εφικτός)? Πόσο? Η απάντηση ήρθε από την επόμενη ερώτηση. Τι έχω να χάσω?

Στους μηδέν βαθμούς πάγωσε το μυαλό μου… άφησα τις δικαιολογίες για τους ερασιτέχνες και βούτηξα για πάντα στα βαθιά νερά της ψυχής μου… Το ρίγος στη ραχοκοκαλιά, το μουδιασμένο πρόσωπο, το τρέμουλο στα χέρια. Ακαταμάχητη αυτή η ορμή…! Δε μπορούσα να αντισταθώ και δε θα το ’θελα ούτως ή άλλως.

Το πρώτο πλάσμα που βρέθηκε μπροστά μου, ήταν η εκλεκτή. Κυρίως επειδή δεν το γνώριζε. Ένα κορμί που ορίζει τη συμμετρία της φύσης. Απαλό δέρμα, παχιές στρώσεις make up και πολύ άρωμα. Χτισμένη από τα χέρια του θεού για να εντυπωσιάζει! Πήγε να βγάλει μια κραυγή, αλλά τα χέρια μου τύλιξαν το λαιμό της. Η τελευταία της εισπνοή ήταν μια εκπνοή δική μου. Δεν άντεξα να μη τη φιλήσω. Αυτός ο λαιμός.. η τέλεια φωλιά για τα κρύα μου χέρια. Συγνώμη αλλά σε είχα ανάγκη μωρό μου.. . Ξέρω ότι κάποιος θα σε περιμένει. Σε κάποιον θα λείψεις. Να ξέρεις όμως ότι κάποια στιγμή θα βαρεθεί να περιμένει. Θα σε ξεχάσει. Σα να μην ήσουν ποτέ εκεί..

Ένιωσα μια γαλήνη μέσα μου. Ξεδιψασμένος και ήρεμος. Σε έναν κύκλο πλασμάτων που δεν ανήκουν σε κανέναν άλλο κύκλο. Υπερ-Κυνηγοί που θεμελιώνουν την ύπαρξη τους στη κορυφή της αλυσίδας κατασπαράζοντας παρείσακτους και παράσιτα. Λευκοί καρχαρίες, λύκοι των δασών και μερικοί homo sapiens. Αυτοί είμαστε… όσοι απομείναμε… και μέχρι να μας βρουν, η νύχτα θα είναι δικιά μας.

Η θεά με συνόδευσε για μία βόλτα. Η τέλεια συνοδηγός, γαλήνια, όμορφη, χωρίς όρεξη για κουβέντες. Γεμάτη ικανοποίηση θα έλεγα. … θα με περιμένει απέναντι. Κάποια στιγμή θα πάω να τη βρω και τότε θα έχω χρόνο για όλα της τα παράπονά. Μέχρι τότε όμως…

Το κορμί της ξάπλωσε στο νερό. Εύχομαι τα ψάρια να της κρατάνε παρέα. Θα περάσει καιρός μέχρι να τη βρουν. Ίσως βρουν πρώτα εμένα.

Με το πρώτο φως της ημέρας, μπήκα στο σπίτι...

Οι μεγαλύτεροί μας φόβοι είχαν βγεί αληθινοί. Μώβ αποτυπώματα πάνω στους τοίχους μαρτυρούσαν την αλήθεια. Πως το έμαθαν? Τι πήγε στραβά? Όταν συνειδητοποίησα το μέγεθος της καταστροφής σκέφτηκα μόνο ένα πράγμα:

Μπορείς να συμβιβαστείς με την ιδέα του τέλους?