Κάτι στιγμές σκέφτομαι ότι αν μπορούσα να τις εκπαιδεύσω θα μου ήταν πολύ χρήσιμες. Θα τις έβαζα να μου μαγειρεύουν. Μόλις τις πλησιάσεις όμως εξαφανίζονται. Μία φορά μόνο μίλησα σε μία. Πήγαινε να χωθεί κάτω από το κρεβάτι μου και σκύβοντας τη σταμάτησα και της είπα «Για πού το βάλαμε?». Θα ορκιζόμουν ότι με κοιτούσε στα μάτια. Έμοιαζε απορημένη που της μιλάω. Σα να έχει καταλάβει ότι δεν έχουμε τίποτα κοινό, ότι ερχόμαστε από άλλα βασίλεια και ότι δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω εκτός από αυτή τη συζήτηση μαζί της. Κούνησε τις κεραίες της και εξαφανίστηκε μεσ΄ το σκοτάδι, αφήνοντας μώβ ίχνη να φωσφορίζουν πίσω της.
Κάπου διάβασα ότι αν μπορούσες να τους αφαιρέσεις το κεφάλι με χειρουργική επέμβαση, θα επιζούσαν για πολλές μέρες. Ειρωνία…Από τη μία ο άνθρωπος, η κορυφή της τροφικής αλυσίδας, και από την άλλη ένα παράσιτο, η κατσαρίδα. Ο ένας θα έσβηνε με ένα χτύπημα στο κεφάλι και η άλλη θα επιζούσε τον αποκεφαλισμό και την πυρηνική έκρηξη.
Παρόλα αυτά, οι αποκεφαλισμένες κατσαρίδες πεθαίνουν κάποια στιγμή λόγω της ανικανότητας τους να τραφούν (κυρίως λόγω του ότι στερούνται στοματικής κοιλότητας). Δεν είναι τραγικό? Αν ο άνθρωπος έχανε το κεφάλι του, και παρόλα αυτά κατάφερνε να επιζήσει, κάποιος θα βρισκόταν να του κάνει λίγη παρέα… και έτσι ίσως να ξεπερνούσε την ανάγκη για τροφή… έτσι με την δύναμη της παγκόσμιας ανθρώπινης αγάπης. Βέβαια ο θάνατος αυτός είναι παντελώς θεωρητικός. Και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι αν κάποιος επιστήμονας (γιατρός) βρισκόταν διατεθειμένος να αφαιρέσει χειρουργικά το κεφάλι μίας κατσαρίδας, τότε σίγουρα θα βρισκόταν ένας άλλος (αν όχι ο ίδιος) για να τη διατηρήσει στη ζωή με ορούς. (ο ανταγωνισμός, η εξέλιξη και η διαστροφή αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχοσύνθεσής του σύγχρονου ανθρώπου).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου