Πάει καιρός... και αυτό είναι πραγματικά κρίμα. Τόση σκέψη, τόση καλοπέραση, τόσο φαϊ. Η όρεξη ενός ανθρώπου που θα κατάπινε το σύμπαν ηττήθηκε απο τα πάθη ενός τεμπέλη κλόουν... αναζητώντας μία ευδαιμονία ... δαιμονική... αλλά συμβιβάζεται και με μία καλή μακαρονάδα... και ας μην είναι καρμπονάρα, και μία απλή pesto κάνει τη δουλειά της.
Ας ανάψω το τζάκι... και ας βάλω τα πόδια στο τραπέζι. Αυτη η φιλοσοφική αναζήτηση δεν οδηγεί πουθενά. Η μήπως.... να συνεχίσω? Νιώθω λίγο κουρασμένος, ελαφρά διψασμένος και διόλου κινητοποιημένος.
Μία ένεση αναβολικών πάνω σε μία ψόφια διάθεση... θα μας έδινε μία καλή διάθεση? ... Ή μήπως μία τεράστια, μυώδη , θυμωμένη κακή διάθεση? Αυτό είναι το ερώτημα. Και ποιός καλείται να το απαντήσει.
Έχει υλική υπόσταση η φωτιά, ή μήπως είναι το οπτικό εφέ της καύσης? Πάς να την πιάσεις και το χέρι σου περνάει απο μέσα. Αν ξεχαστείς όμως για λίγο, το χέρι σου δε θα είναι πιά το ίδιο. Θα είναι roast human και θα κλαίς απο τον πόνο.
Θα έπινα μία Kaiser τώρα, παρέα με τη Σοφία Λόρεν.
